“ တစ္ဆေတစ်ကောင်ရဲ့အငြိုးအတေး”

ဇာတ်လမ်း / စာရေးသူ - “ မိုးစွေ ” ( ဖြစ်ရပ်မှန် )

( စ - ဆုံး )

“ ဒေါ်စိန် ထ ထ ဘုန်းကြီးတွေ ကြွလာပြီ ”

“ ဟင်…. ”

ဘယ်က ကြားရတဲ့အသံမှန်းမသိပေမယ့် ဒေါ်စိန်ရှင်တစ်ယောက်

အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် တွေဝေသွားခဲ့ပြီး ဘေးနားကခြင်ထောင်ထဲမှာ

အိပ်ပျော်နေကြတဲ့ သမီးတို့ လင်မယားနဲ့ လူပျိုပေါက်အရွယ်မြေးကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်မိလိုက်တယ် ၊

သုံးယောက်သားလုံး တခေါခေါနဲ့အိပ်မောကျပြီးဟောက်တောင်ဟောက်နေပြီ… ၊

တစ်ဆက်တည်းမှာပဲအိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ခေါင်းရင်းကနာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူးသွားတော့တယ် ၊

အိပ်ချင်စိတ်တွေလည်းပျယ်ကုန်ပြီး ဘေးနားက သမီးကို လက်နဲ့ ပုတ်နှိုးလိုက်တယ် ။

“ ဟဲ့ မိချို မိချို…ထ…ထ.. ဘုန်းဘုန်းတွေ ကြွ လာပြီ…

ငါ့နဲ့နော်… မနက်မလင်းခင်ကတည်းက ဆွမ်းလောင်းဖို့ကို ထမင်းအိုးထတည်ထားတာ

အားလုံးအသင့်ပဲကို…ဘုန်းဘုန်းတွေမကြွခင် နာရီဝက်လောက် ခဏ လှဲရင်း စောင့်နေမယ်ဆိုကာမှ

မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားသေးတယ်… ဒါနဲ့ ငါ့ကို လာနှိုးတဲ့အသံရှင်က ဘယ်သူများလဲ…

သြော်…ဒါတွေအရေးမကြီးပါဘူးလေ ဘုန်းဘုန်းတွေ ဟိုဘက်အိမ်ရှေ့တောင်ရောက်နေပြီ

ငါမြန်မြန်ထပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်မှ….”

“ ဆွမ်းတော်ဗျို့ …. ”

အိမ်ရှေ့ ကအသံက ကပ္ပိယလေးတွေအသံဖြစ်မှန်း ဒေါ်စိန်ရှင် သေချာပေါက်သိလိုက်လို့

ပိုပြီး ပျာယာခတ်သွားမိတယ် …. ၊

“ မိချိုရေ…မိချို…ဟဲ့ ..သြော်…ဒီကလေးမကလည်း

အားမကိုးရဘူး...ဘာမှကိုစိတ်မချရဘူး… သမီးရေ ညည်း မျက်နာသစ်ပြီးရင်လည်း

ဘုန်းဘုန်းတွေအိမ်ထဲကြွလို့ရအောင်အိမ်တံခါးသွားဖွင့်ပြီး ထိုင်ခုံတွေ ချပေးထားနှင့်ကွယ်..

အမေအမြန်လာခဲ့မယ်… ”

“ ဟုတ်ကဲ့အမေ လာပြီလာပြီ ….အမေ ဖြည်းဖြည်းသွားဦးအနောက်မှာ

ရေညှိတွေနဲ့ ချော်လဲဦးမယ်…. ”

“အေးအေး…သြော်…ငါ့နဲ့အသက်ကြီးလာတော့

မျက်စိအမြင်တွေကလည်းမကောင်း ၊ ခြေတွေလက်တွေကလည်း တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့

စိတ်သွားတိုင်ကိုယ်မပါတော့ဘူး…အထိုင်အထလည်းမကောင်း…ဘာမှကိုမကောင်းတော့ဘူး

အနိစ္စအနိစ္စ…ကိုယ့်နောက်ပါ့မယ်ကုသိုလ်လေးဆိုလို့ ဒါတွေပဲရှိတော့တယ်

ကြိုးစားပြီး နိုင်သလောက် ကုသိုလ်ယူမှဖြစ်ပေဦးမယ်… ”

ဒေါ်စိန်ရှင် ကိုယ်လက်အမြန်သန့်စင်ပြီးတာနဲ့ ယောဂီပုဝါပါးလေးကို

ပုခုံးမှာ တင်ပြီးတော့အိမ်ရှေ့ကိုအမြန်သွားလိုက်တယ်… ၊အိမ်ရှေ့ရောက်တော့

အိမ်ရှေ့မှာ သမီးဖြစ်သူနဲ့အတူ ဘုရားသားတော် သံဃာတော်အရှင်သူမြတ်တွေကို

ရိုရိုသေသေ တစ်ပါးချင်း…ဆွမ်းလောင်းလှှုလိုက် … ဦးချကန်တော့လိုက်နဲ့

ကုသိုလ်တွေလုပ်လို့ပေါ့…. ၊ သံဃာတွေ တစ်ပါးပြီးတစ်ပါး..

နောက်ဆုံး သူတို့အမြဲ ဂရုတစိုက် လောင်းလှူနေကျဖြစ်တဲ့

သက်ကြီးဝါကြီး သံဃာတော်တစ်ပါးပဲကျန်လို့ စောင့်နေမိတယ်…

မကြာခင်အဝေးကအလင်းပြပြကြားကနေ သူတို့မျှော်နေတဲ့ ဦးဇင်းကြီး

ကြွလာတော့တယ် … ၊ ဦးဇင်းကြီး ကြွလာတော့ ထုံးစံအတိုင်း

လောင်းလှုစရာရှိတာလှုပြီး…မိသားစုသံဃာလိုဖြစ်နေတဲ့ ဦးဇင်းကြီးကို

နေ့တိုင်းလျှောက်နေကျအတိုင်း သာကြောင်းမာကြောင်း လျှောက်တင်ဖြစ်တယ်

ဦးဇင်းကြီးကလည်း ဒေါ်စိန်ရှင်တို့ မိသားစုအပေါ် ဆွေရင်းမျိုးရင်းတွေလိုမျိုး

ခင်မင်နေတဲ့အတွက် ဒေါ်စိန်ရှင်တို့အိမ် ဆွမ်းခံကြွဖြစ်တိုင်းအနည်းဆုံးတော့

၅မိနစ်လောက်ဖြစ်ဖြစ် ထိုင်ပြီး စကားတွေပြောပြောဖြစ်ခဲ့တယ်… ၊

ဦးဇင်းကြီးမှာ ထူးခြားချက်တစ်ခုတော့ရှိတယ်… ၊အဲ့ဒါကိုလည်း

ဒေါ်စိန်ရှင်တို့ မိသားစုတွေ နည်းနည်းပါးပါးလောက်တော့ ရိပ်မိသင့်သလောက် ရိပ်မိနေကြတယ် ၊

ဘာတွေ ထူးခြားလည်းဆိုတော့…

ဦးဇင်းကြီး ဒေါ်စိန်ရှင်တို့အိမ်ထဲမဝင်ခင်အိမ်ရှေ့ ခြံစည်းရိုးကနေ

အိမ်ထဲကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တယ်…ပြီးရင် ချက်ချင်း မျက်လွှာချပြီး

မေတ္တာသုတ်တွေရွတ်နေတတ်တယ် ၊ ဒေါ်စိန်ရှင်တို့ကအိမ်ထဲမှာ

နေရာထိုင်ခင်းပေးရင်လည်း သူ့အနားမှာ လက်အုပ်ချီနေတဲ့ ဒေါ်စိန်ရှင်တို့ကိုကျော်ပြီး

တစ်နေရာရာကို စိုက်ကြည့်နေတတ်တယ် ၊ စိုက်ကြည့်ပြီးရင်လည်း ဒေါ်စိန်ရှင်မျက်နာကို

ပြန်ကြည့်ပြီး ဦးဇင်းကြီးတစ်ခခုကိုပြောချင်နေသလိုမျိုးပြင်နေတတ်တယ်… ၊ နောက်တော့

မပြောဘဲ စကားလွှဲသွားတတ်တယ်… ၊ ပြန်ကြွခါနီးကျရင်လည်းအမြဲမှာသွားတတ်တာတွေ…

“ ဒကာမကြီးတို့ ဘုရားတရားမမေ့ကြနဲ့ ကုသိုလ်လုပ်ပြီးတိုင်းလည်း

ဘဝဟောင်း ၊ ဘဝသစ် ၊အနီးအနားက မြင်အပ်မမြင်အပ် နတ်သိကြားမှအစ…

ဟိုး..ပြိတ္တာဘုံးသားတွေပါမကျန် ၃၁ဘုံအားလုံးကို ရည်စူးပြီး မေတ္တာပို့ ၊အမျှပေးေ၀

ကြားလား…လုံးဝမမေ့နဲ့နော်… ၊ ဦးဇင်းပြောချင်တာ ဒကာမကြီးတစ်ဦးတည်းကိုလုပ်ခိုင်းတာ

မဟုတ်ဘူးနော်…အိမ်သားတွေအားလံုံးကိုပြောတာ…ညအိပ်ရင်လည်း ဘုရားသေချာဝတ်ပြုပြီးမှ

အိပ်ကြ… ၊အလုပ်အရမ်းများနေရင်တောင် ပါးစပ်က သရဏဂုံကို သတိရတိုင်းရွတ် …. ” ဆိုပြီး

ပြောရင်းကနေ သရဏဂုံအကြောင်း ၊ သရဏဂုံကြောင့်ချမ်းသာရာချမ်းသာကြောင်း ဖြစ်စေခဲ့တဲ့

တရားတော်တွေကိုအတိုချုပ်လေးအမြဲရှင်းပြတတ်တယ်… ။

တစ်နှစ်ကျော်ကာလလောက်ရှိလာတော့

ဒေါ်စိန်ရှင်တို့လည်းအိမ်ကလေးကအများကြီး တိုးတက်လာတယ်..

သမတ်ဖြစ်တဲ့သူကလည်း သိသိသာသာကို စီးပွားတက်လာပြီး မြေးလေးကလည်း

နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီမှာ လစာမြင့်တဲ့အလုပ်ကောင်းကောင်းတစ်ခုရခဲ့တယ် ၊ သမီးဖြစ်တဲ့သူကလည်း

အရင်က မကြာမကြာ ကျန်းမာရေးချူချာနေရာကနေ နောက်ပိုင်း ဆေးဆိုတာ ချိုနဲ့လားလို့

မေးလာရလောက်တဲ့အထိ ကျန်းကျန်းမာမာ သန်သန်စွမ်းစွမ်းဖြစ်လာခဲ့တယ် ၊

ဒေါ်စိန်ရှင်ကတော့အိုစာလာတဲ့အနိစ္စတရားလွှမ်းမိုးတာကလွဲရင် တစ်ခြား ဆိုးဆိုးရွားရွား

ဖြစ်လာတဲ့ရောဂါဆိုတာ မရှိသလောက်ပါပဲ…. ၊ သူတို့မိသားစုလေးကလည်း

နောက်ပိုင်း ရုံးပိတ်ရက်လို နေ့တွေမှာ နံနက်ဆိုရင် တစ်အိမ်သားလုံးကိုယ့်အသိစိတ်နဲ့ကိုယ်ထပြီး

ဆွမ်းခံကြွလာတဲ့ သံဃာတော်တွေကိုအတူတူ ဆွမ်းလောင်းလှု ကုသိုလ်ပြုကြတယ် ။

အရင်တုန်းက ဆွမ်းခံကြွမယ့်အချိန်ကို ရပ်ကွက်ထဲက ကြက်ဖတွေတွန်တဲ့အသံကို

မျှော်ပြီး နားစွင့်ရင်းအိပ်နေရတဲ့ ဒေါ်စိန်ရှင်ကအခုတော့ နှိုးစက်နာရီလေးနဲ့အဆင်ကိုပြေလို့… ၊

အရင်က ဘုန်းတော်ကြီးတွေ ကြွတဲ့အခါ တကျွီကျွီနဲ့တွန်းဖွင့်ရတဲ့ သူတို့ရဲ့ သစ်သားတံခါးစုတ်လေးက

အခုတော့ သံပန်းသံတံခါးလေးတောင်ဖြစ်နေပြီ… ၊ မိုးတွင်းတွေဆို ခေါင်မိုးကအပေါက်လေးတွေ

အောက်တည့်တည့်မှာ ခွက်အလွတ်လေးတွေ ခံထားရတဲ့ဒုက္ခ ၊ သံဃာတော်တွေ ဆွမ်းခံကြွတဲ့အသံကို

မကြားရလောက်အောင် ခေါင်မိုးကို တဝုန်းဝုန်းရိုက်ခတ်နေတတ်တဲ့ မိုးစက်တွေကြောင့်

စိတ်ညစ်စရာတွေကလည်းအခုတော့အိမ်သွပ်မိုးအသစ်လေးတွေအပြင်

မျက်နာကြပ်လေးကာထားတာကြောင့်အေးအေးလူလူဖြစ်ပြီး စိတ်ချမ်းသာကိုယ်ချမ်းသာဖြစ်လို့…. ၊

ဒေါ်စိန်ရှင်တို့အိမ်လေး တစ်နစ်တာအတွင်းစီးပွားရေးတက်လာတာက

အံသြစရာကောင်းလောက်တယ်…. ။

ဒီလိုမျိုး ထူးထူးခြားခြား စီးပွားတက်လာစေတဲ့အကြောင်းက သူတို့အိမ်ကိုအမြဲကြွတဲ့

သက်ကြီးဝါကြီး ဘုန်းဘုန်းပြောတဲ့အတိုင်း နားထောင်လို့ဆိုတာကို သူတို့အားလုံးယုံကြည်ထားကြတယ် ၊

နောက်တစ်ချက် သူတို့တွေစိတ်ထဲသံသယမကင်းဖြစ်နေတဲ့ ကိစ္စလေးတစ်ခုလည်းရှိသေးတယ်

အဲ့ဒီ့ကိစ္စလေးကို သူတို့ဖော်ထုတ်ဖို့အချိန်တန်ပြီလို့ယူဆထားကြတယ် …. ။

တစ်နေ့တော့ ထုံးစံအတိုင်း နံနက် ဆွမ်းလောင်းချိန်မှာ ဦးဇင်းကြီးကြွလာတယ် ၊

ဦးဇင်းကြီးကြာလာပြန်တော့အိမ်ထဲမဝင်ခင်တစ်ခါ ၊ ဝင်လာတဲ့အခါတစ်ကြိမ် ၊ ပြန်ခါနီးတစ်ဖန် ၊

အိမ်သားတွေကိုကျော်ပြီးအိမ်ရဲ့တစ်နေရာကို စိုက်ကြည့်ပြီး မေတ္တာသုတ်တွေရွတ်လိုက် ၊

မေတ္တာတွေပို့လိုက်လုပ်နေပြန်တယ်… ၊ မသိသားဘူးဆိုပေမယ့် နေ့တိုင်းသတိထားကြည့်နေမိတဲ့

ဒေါ်စိန်ရှင်တို့မိသားစုတွေကတော့ သိနေကြပြီမို့ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ သိချင်စိတ်ကို

ရအောင် ဖွင့်ဟကြိုးစားလိုက်ကြပြီ…. ။

“ လုံးစုံများစွာသတ္တဝါ ချမ်းသာကိုယ်စိတ်မြဲပါစေ….

ဥပဒ်ရန်ဘေး ကင်းစင်ဝေး ၊ ငြိမ်းအေးကြပါစေ…. ”

“အရှင်ဘုရား ရပ်တော်မူပါဦးဘုရား …. ”

ဆွမ်းအလှူခံပြီးနောက် မေတ္တာပို့သရင်းအိမ်အပြင်ဘက်ဆီ ပြန်ကြွသွားတဲ့

ဦးဇင်းကြီးကို ဒေါ်စိန်ရှင်တစ်ယောက် ကပိုကရိုအမှီပြေးလိုက်ရင်း

“ တပည့်တော်မ လျှောက်စရာလေးရှိလို့ပါ ဘုရား …. ”

“အိမ်း..ဒကာမကြီး ဦးဇင်းကို ဘာလျှောက်ချင်တာလဲ လျှောက်လေ ”

ဦးဇင်းကြီးက ခွင့်ပြုလိုက်တော့ ဒေါ်စိန်ရှင်လည်းအားတက်သွားပြီး…

“ တပည့်တော်မစိတ်ထဲ မရှင်မရှင်းဖြစ်နေတာကြာပြီဘုရား..

ဒီနေ့တော့အဲ့ဒီ သံသယစိတ်တွေ ပဟေဌိတွေကိုအရှင်ဘုရား

အဖြေပေးနိုင်မယ်လို့မျှော်လင့်ပါတယ်ဘုရား… ”

“အံမယ်…ဒကာမကြီးက ထူးထူးဆန်းဆန်း

စာတွေပေတွေဖွဲ့နွဲ့နေပါလား…ကဲကဲ လျှောက်စရာရှိတာသာလျှောက်စမ်းပါ ”

“ ဒီလိုပါ ဘုရား တပည့်တော်မ ဦးဇင်းကို သတိထားမိနေတာ

ကြာပါပြီဘုရား…ဦးဇင်း တပည့်တော်မတို့အိမ်ထဲမကြွခင်တစ်ကြိမ် ၊

အိမ်ထဲရောက်ပြီး တစ်ကြိမ် ၊အိမ်ထဲကနေ ပြန်ကြွတော့ တစ်ကြိမ် ၊

တပည့်တော်မတို့ကိုမဟုတ်ဘဲ တပည့်တော်မတို့အနောက်ဘက်တို့ ၊

အိမ်ကြီးရဲ့အထဲကိုတို့ … ၊ ခြံရဲ့ထောင့်တစ်နေရာရာဆီကိုတို့

လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတာ မြင်နေရတတ်တယ် ၊အဲ့ဒါ..ဦးဇင်း

ဘာကို ကြည့်တယ်ဆိုတာ တပည့်တော်မတို့သိချင်တာပါ ဘုရား… ”

“အိမ်…..သြော်…ဒါ..ဒါ…ဒါ..ဒါလား ၊အေးကွယ်…

ဦးဇင်းလိမ်ညာလို့လည်းမဖြစ် … ကိုယ့်ဆွေမျိုးလိုဖြစ်နေတဲ့ ဒကာမကြီးတို့မိသားစု

မျက်နာကလည်းရှိ… တစ်ဘက်က…ကဲပါလေ…သတ္တဝါတစ်ခု ကံတစ်ခုပေါ့

ငါ့ဒကာမကြီးတကယ်သိချင်ရင် ဒီညနေလောက် ဦးဇင်းကျောင်းကို

လာခဲ့ချေ….ဆွမ်းစားပြီးချိန်လောက် လာဖြစ်အောင်လာခဲ့ ဦးဇင်းစောင့်နေမယ် ”

ဒေါ်စိန်ရှင်စိတ်ထဲအတွေးပိုများသွားစေတဲ့စကား… ၊ သိချင်စိတ်တွေ

နှိုးလိုက်တဲ့ စကားကို ဦးဇင်းကြီးမိန့်လိုက်သလိုပါပဲ… ၊ “ ဒကာမကြီးတို့မိသားစု

မျက်နာကလည်းရှိ… တစ်ဘက်က….ဆိုတဲ့နားမှာ ဆက်မပြောတော့ဘူး..

တစ်ဘက်ကဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုချင်တာလည်း တစ်ဘက်က ဘယ်သူလဲ…

သတ္တဝါတစ်ခု ကံတစ်ခုပေါ့ ဆိုတာကရော…ဘာသဘောလဲ… ”

ကိုယ့်အတွေးတွေနဲ့ကိုယ် ရပ်ပြီး ကျန်ရစ်လို့...

သပိတ်ကြီးပိုက်ရင်း ပြန်ကြွသွားတဲ့ ဦးဇင်းကြီးကျောပြင်ကို

ငေးရင်တွေဝေနေတုန်းမှာအအေးလှိုင်းတစ်ခုက ဒေါ်စိန်ရှင်ကျောနားမှာ

ဖြတ်လျှောက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရတယ် …

အေးစက်စက်ခံစားချက်ကြီး……. ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“ ဦးဇင်း တပည့်တော်တို့နားလည်အောင် ရှင်းပြပါဦးဘုရား… ”

“ ဦးဇင်း ဒကာမကြီးတွေက ဦးဇင်းကျောင်းအထိ တကယ်ကို

ရောက်လာခဲ့ကြတယ်ဆိုတော့လည်း ဦးဇင်းအနေနဲ့မပြောလို့က မဖြစ်တော့ပြန်ဘူး

ကဲ့ပါ ဦးဇင်းပြောပြမယ် … ဒီစကားကို ဦးဇင်းလိမ်ညာပြောဆိုတာမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့အကြောင်း

အရေင်ပြောပြချင်တယ်… ၊ နောက်ပြီး ဦးဇင်း လုပ်ကြံပြောဆိုတာမဟုတ် ၊ မြင်မြင်တဲ့အတိုင်း

ဟုတ်ဟုတ်တဲ့အတိုင်း ၊ မှန်မှန်တဲ့အတိုင်းအရိုးရှင်းဆုံး ပြောဆိုတယ်ဆိုတာကို သိစေချင်တယ် ၊

ဒကာမကြီးတို့ စိတ်ထဲ ပေါ့ပေါပါးပါးပဲထားနော်… ”

“ တင်ပါ့ဘုရား… ”

“ ဒကာမကြီးတို့အိမ်မှာ သရဲရှိတယ်… ”

“ ဘုရား…..အမလေး…သရဲ…သသ..သ..သရဲ ”

“ ဟုတ်တယ် ဒကာမကြီး သရဲဆိုတာတောင်

နှစ်ချို့ သရဲကြီး ၊ တစ္ဆေလို့ပြောရင်ပိုမှန်လိမ့်မယ်… ၊

ဒီပရလောကသားကို ဦးဇင်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ

မြင်နေရတာကြောင့် တစ်ချက်တစ်ချက် ကြည့်မိတယ် ၊

မြင်တိုင်းလည်း သူ့ကို မေတ္တာပို့ ၊အမျှဝေပေးတယ်

ဒါပေမယ့် သူဘယ်တော့မှ မကျွတ်ဘူး ၊ ဦးဇင်းတို့က

ဘယ်လောက်ပေးပေး လက်ခံမယ့်သူက မယူဘူးဆိုရင်

ဘယ်တက်နိုင်ပါ့မလဲလေ… ၊ ကဲ သူက ယူမယ်ပဲထား

ယူခွင့်မရှိ ၊ မယူထိုက် ၊ယူလို့မရ ၊ မယူနိုင်တဲ့သူဆိုရင်ရော

ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ…ဦးဇင်းဆိုလိုတဲ့သဘောက ဒီပရလောကသားက

ဒကာမကြီးတို့အိမ်ကို စွဲလမ်းပြီးဖြစ်တည်နေတဲ့အရင်အိမ်ရှင်တစ်ယောက်

ဖြစ်မယ်လို့ ခန့်မှန်းနိုင်တယ် ၊ နမိတ်တွေ ၊ ဦးဇင်းမြင်နေကျဖြစ်တဲ့

သူ့အပြုအမူတွေအရ သိနိုင်တယ် ၊ ဒီတော့ ဒကာမကြီးတို့မိသားစုကို

သူက ချစ်တဲ့ပုံရတယ် ၊အဲ့ဒါကြောင့်လည်း ဦးဇင်းက ဒကာမကြီးတို့

ဘုရားတရားများများလုပ်ဖို့ ၊ မြင်အပ်မမြင်အပ်တွေကို မေတ္တာပို့ ၊

အမျှအတန်း ပေးဝေပေးဖို့အမြဲ မှာနေတာပေါ့… ၊ ဒါပေမယ့်လည်း

ဘယ်လောက်အမျှပေးပေး…သူကိုယ်တိုင်က..အစောကပြောခဲ့သလို

သာဓု ခေါ်နိုင်လောက်တဲ့အရည်အချင်းရှိသူ ၊ သာဓုမခေါ်ချင်သူ ၊

အမျှအတန်းမယူချင်သူ ၊ သာဓုမခေါ်နိုင်တဲ့သူ ဆိုရင်တော့

ဒီပုဂ္ဂိုလ် ကျွတ်လမ်းမမြင်နိုင်ဘူး ဒကာမကြီး ၊ နောက်တစ်ချက်က

ဒီပရလောကသား ဒကာမကြီးတို့အိမ်မှာ ရှိနေတာအရမ်းအန္တရယ်များတယ်

နောင်တစ်ချိန် ကလေးငယ်လေးတွေရှိလာခဲ့ရင်လည်း သူက ဘာမျှမလုပ်ပေမယ့်

မတော်တဆ ကလေးက မြင်ပြီး လန့်သွားခဲ့သည်ရှိသော်…

လိပ်ပြာလွင့်သွားနိုင်တယ် ၊ ဦးဇင်းတောင် ခေါင်းငုံ့ရှောင်ရတဲ့အထိဆိုတော့

တွေးကြည့်ပေါ့ ဒကာမကြီးတို့ရာ ၊ သူတစ်ပါးရဲ့နေရာထိုင်ခင်းဆိုပေမယ့်

အခုအိမ်ယာက လက်ရှိမှာ ဒကာမကြီးတို့အပိုင်ပဲလေ… ၊ ဒီပရလောကသားကတော့

အိမ်ငှားဖြစ်နေပြီပေါ့… ၊ ဒီတော့ သူ့ကို ဒီအိမ်မှာ

ဆက်ထားမယ် ၊ မထားဘူးဆိုတာတော့ ဒကာမကြီးတို့

ဆုံးဖြတ်ရမယ့်အပိုင်းပဲ ၊ ဦးဇင်းဘက်က တက်နိုင်တာ ဒါအကုန်ပဲ ၊

တကယ်လို့ ဒကာမကြီးတို့က သူ့ကိုအိမ်မှာဆက်မရှိစေချင်ရင်

ဦးဇင်းတို့ကိုယ်တိုင် မေတ္တာရပ်ခံပြီး သူ့ကိုနေရာသစ်ရွေ့ပေးနိုင်ပါတယ်ကွယ်… ၊

ဒီစကားတွေပြောတယ်ဆိုတာ ဦးဇင်းအနေနဲ့ ဒကာမကြီးတို့မိသားစုအကျိုးကို

လိုလားလို့ပြောတယ်လို့မှတ် ”

“ ဟယ်….လုပ်ကြပါဦး မိချို…ငါတို့အိမ်မှာ

တစ္ဆေရှိတယ်တဲ့ နှစ်ချို့ကောင်ကြီးတဲ့လုပ်ပါဦး…ငါတို့ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ”

သမီးဖြစ်သူကို ကြောက်ကြောက်နဲ့ လှမ်းတိုင်ပင်လိုက်တဲ့အခါ

သမီးဖြစ်သူကလည်းအသံတုန်တုန်လေးနဲ့

“အမေ..သမီးသတိရပြီ…တစ်ခါတစ်လေ သမီးအမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်ထားတဲ့

ငါးအရိုး ၊အသားစတွေ ၊အညှီအဟောက်အိတ်တွေ ပွင့်ပြီး ပလဲနေတတ်တာ မြင်တယ်လို့

အမေ့ကိုပြောတယ်မို့လား..အိမ်မှာကြွက်လည်းမရှိပါဘူး…ကြောင်လည်းမရှိဆိုတော့… ဒင်းပဲလား ”

“အမေ့ကိုလည်း မနက်ကျရင် ဆွမ်းလောင်းခါနီးအိပ်ပျော်ပျော်သွားခဲ့တုန်းက

အသံပေးပြီး နှိုးနှိုးပေးနေတာ ကိုယ်စောင့်နတ်လို့ထင်နေတာအခု ဦးဇင်းပြောပုံအရ

သေချာစဉ်းစားကြည့်မှ တစ္ဆေကြီးပဲဖြစ်မယ် ….. ”

“ ဟုတ်တယ်အမေ…ဖြစ်နိုင်တယ်… ၊ သမီးတို့မိသားစုလည်း

ဒီအတော်အတွင်း စီးပွားတွေ တက်လာတာ သူကူညီနေတာလည်းဖြစ်နိုင်တယ် ”

“ ဟုတ်လောက်တယ် သမီး…သူကအမေတို့မိသားစုအပေါ်

တစ်ခါမှ ခြောက်လန့်တာမရှိခဲ့သလို ၊ သောကဖြစ်အောင်လည်း

မလုပ်ခဲ့ဖူးဘူးနော်… ၊ ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်ကတွေးရမယ်ဆိုရင်လည်း

ဦးဇင်းပြောသလိုအမေတို့တွေ ဒီ မကောင်းဆိုးဝါးကြီးနဲ့အတူတူနေဖို့

အဆင်မပြေဘူးလေ…မသိခင်ကတော်သေးတယ်အခု သိပြီးမှတော့

အမေအိမ်တောင်မပြန်ရဲတော့ဘူး… ”

သူတို့သားအမိအချင်းချင်းစကားပြောနေတုန်း

ဦးဇင်းကြီးက လေသံမာမာကြီးနဲ့ဖြတ်ပြောလိုက်တယ်…

“ နေ..နေ..နေကြစမ်းပါဦး…ဒကာမကြီးတို့

ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေပါနော်…. ”

“ တင်…တင်ပါ့ဘုရား ”

“ ဒါဆိုရင် ဘာလို့ ထင်ကြေးတွေပေးပြီး

ပြောနေကြတာလဲ ၊ ဦဇင်းပြောပြမယ် ကံကံရဲ့အကျိုးသဘောအရ

ဒကာမကြီးတို့မိသားစုက ဘုရားတရားဖိဖိစီးစီးလုပ်သူတွေဖြစ်တယ် ၊

ဦးဇင်းအမြဲမှာခဲ့သလို သရဏဂုံမဖြတ်ဆောင့်တည်ကြတယ် ၊

သံဃာတော်တွေကို ဆွမ်းမပြတ်လောင်းလှူကြတယ် ၊ ဒီအကျိုးတွေက

နောက်ဘဝအတွက်လည်း မျိုးစေ့ဖြစ်စေသလို လက်ရှိဘဝမှာလည်း

ကောင်းကျိုးတွေဖြစ်စေတဲ့သဘောရှိတယ်… ၊အတိတ်ကံနဲ့မဆိုင်ဘူးလို့

ဦးဇင်းမဆိုလိုဘူးနော်…အတိတ်က ကောင်းမှုတွေကြောင့်လည်း

အများကြီးသက်ဆိုင်တာပဲ… ၊အထူးသဖြင့် ဒကာမကြီးတို့မိသားစုရဲ့

ဘာသာရေးဘက်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ လုပ်ငန်းပိုင်းမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ကြိုးစားမှုနဲ့လည်း မုချ

သက်ဆိုင်တာပါပဲ…. ၊ ဒါကို ဒကာမကြီးတို့အိမ်က တစ္ဆေကြီးက

ကူညီဆောင်မပေးလို့အောင်မြင်တိုးတက်လာတယ်ဆိုပြီး

တရားသေ မပြောအပ်ဘူးကွယ်… ၊ သူမကူညီဘူးလို့ဦးဇင်း

မပြောဘူးနော်..ဦးဇင်းသေချာမိသတဲ့အတွက် မပြောလိုပါဘူး… ”

“ တင်ပါ့ဘုရား တပည့်တော်တို့အယူလွဲမိသွားပါတယ်ဘုရား ”

“အိမ်း …အိမ်း ရှိစေတော့… ”

“ ဒါဆို တပည့်တော်မတို့အိမ်က တစ္ဆေကို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဘုရား ၊

တပည့်တော်မတို့ကို သူကအများကြီးကူညီစောင့်ရှောက်ကောင်းစောင့်ရှောက်ပါတယ်လေ ၊

ဒါပေမယ့် တပည့်တော်မတို့ ကြောက်တယ်ဘုရား ၊ တစ္ဆေတစ်ကောင်နဲ့

တစ်အိမ်တည်းအတူနေရဲ့လောက်တဲ့အထိ သတ္တိမရှိဘူးအရှင်ဘုရား… ၊

ဦးဇင်းပြောသလို သူ့ကိုအိမ်ကနေ နှင်ပြီး တစ်ခြားမှာ နေရာပြန်ချပေးပါ

တပည့်တော်တို့ကို ကယ်ပါဦးဘုရား…. ”

ဒေါ်စိန်ရှင်ရဲ့ လျှောက်ထားချက်အရ ဦးဇင်းကြီးလည်း

ကူညီဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးအလှူအသေးစားပုံစံလေးကိုအမြန်လုပ်လိုက်တယ် ၊

ကျောင်းက ဘုန်းကြီးငါးပါးပင့်စေပြီး နေအိမ်မှာမှီတင်းနေထိုင်လျှက်ရှိတဲ့

တစ္ဆေကြီးအတွက်ရည်စူးပြီး သံဃာတော်တွေကို ပရိတ်က္ခရာ ရှစ်ပါး လှူဒါန်းစေပြီး မေတ္တာပို့သ… ၊

အမျှကုသလိုပေးေ၀ ရေစက်ချစေတယ် ၊ ပြီးတော့ ဦးဇင်းကြီးကိုယ်တိုင်

မေတ္တာရပ်ခံပြီးအိမ်ရှင်တွေက ပေးမနေလိုတဲ့အကြောင်း ၊ မနေစေချင်တော့တဲ့အကြောင်း ၊

နေရာအသစ်ကို သွားစေလိုတဲ့အကြောင်း ၊ နေစရာအသစ်ရစေဖို့လည်း ၊

နတ်မင်းကြီးတွေကအိမ်မှာရှိတဲ့ တစ္ဆေကြီးကို ကူညီဆောင်မပေးစေလိုတဲ့အကြောင်း ၊

သေချာပြောဆိုပြီးတော့အိမ်သန့်သွားအောင် ပရိတ်တရားတော်ကို

ချီးမြင့်ပေးခဲ့တယ် ။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်အဲ့ဒီ့ညမှာပဲ ဒေါ်စိန်ရှင်တစ်ယောက်

အိမ်မက်တစ်ခုမက်မြင်ခဲ့တယ် ….

မြူတွေဆိုင်းပြီး မှုန်ဝါးရီဝေနေတဲ့ မြင်ကွင်းထဲမှာ

အိမ်ကလေးတစ်လုံးကို မထင်မရှားမြင်နေရတယ်အိမ်ကလေးကိုအသေချာအကြည့်မိတော့

သူတို့အိမ်ကလေးဖြစ်နေမှန်းသိလိုက်ရတယ် ၊အိမ်ကလေးထဲမှာ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ

ဆူညံ သောင်းကြမ်းနေတဲ့အသံကြီးတစ်ခုကြီးလိုက်ရပြီးတော့အိမ်ထဲကနေ

လူမကျ ဘီလူးမကျတဲ့အစွယ်အဖွေးသားတွေနဲ့ သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင်

ပြေးထွက်လာတယ် ၊ သူကတစ်ကိုယ်လုံးအမွှေးအမျှင်မဲမဲကြီးတွေနဲ့

ရုပ်က ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာဆိုတာ ဒေါ်စိန်ရှင် ဘဝမှာ

တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှအဲ့လောက်ထိရုပ်ဆိုးပြီးကြောက်စရာကောင်းလောက်တဲ့

ပုံးပန်းသဏ္ဍန်ပိုင်ရှင်နဲ့ မကြုံဖူးသေးဘူး… ၊အဲ့ဒီ့ပုဂ္ဂိုလ်က ဒေါ်စိန်ရှင်ကို

လဖက်ရည် ဖန်ခွက်လောက်ရှိတဲ့ မျက်လုံးနီနီဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေရင်း

အသံသြသြကြီးနဲ့ ပြောသွားတယ် …

“ ဟဲ…စိန်ရှင်….ငါက နင်တို့မိသားကိုကာကွယ်ပေးတယ် ၊

စောင့်ရှောက်ပေးတယ် ၊ နောက်ဆုံး နင်ကုသိုလ်လုပ်ဖို့မေ့နေရင်တောင်

ငါနှိုးဆော်ပေးတယ် ၊ ဒါပေမယ့် နင်တို့က ငါ့အပေါ်စာနာစိတ်မထားဘူး ၊

ရက်စက်တယ် ၊အေးပေါ့လေ..နင်တို့က ကံကြီးသူတွေဆိုတော့ လုပ်ထားဦးပေါ့လေ ၊

ငါအခု ဒီအိမ်ကနေ ဖယ်ပေးလိုက်ရပြီ ၊ ငါသွားမချင်ဘဲ နင်တို့နှင်တဲ့အတွက်

ငါထွက်သွားလိုက်ရပြီ… ၊ ငါဒီအိမ်လေးအပေါ်အရမ်းစွဲလမ်းတယ် ၊ နင်တို့မိသားစုလေးက

ငါ့အရင်အိမ်နေရာလေးမှာလာနေတော့လည်း ငါကြိုဆိုခဲ့ပါတယ် ….အခုတော့….. ၊

အခု..အခုတော့ ပြောင်းပေးရတော့မယ်....ပြောင်းနေရမယ့်နေရာကအိမ်မဟုတ်တော့ဘူး

သစ်ပင်ကြီး….အဲ့ဒီသစ်ပင်ကြီးက ကျိုက်ကဆံဘုရားဘေးက(…)လမ်းမှာရှိတယ် ၊

နင် ငါရှိတဲ့အပင်အောက် ယောင်လို့တောင် မလာခဲ့နဲ့ စိန်ရှင်…ငါနင့်ကို

လက်စားချေဖို့စောင့်နေတယ် ”

ကြက်စီးထစရာကောင်းလွန်းတဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့်

ဒေါ်စိန်ရှင်တစ်ယောက် လန့်ပြီး သွေးဖွယ်သလိုဖြစ်သွားရင်း

လန့်နိုးလာခဲ့တယ် ။

“ ဘုရားဘုရား…. ငါတို့တော့မှားပြီထင်တယ်

အကျိူးတွေနည်းကုန်ပါပြီ ”

“အမေ..အမေ…ဘာဖြစ်လို့လဲ..အမေ… ”

“ ဟင်..အဘွားဘာဖြစ်တာလဲအဘွား… ”

“အဖ ထပါဦး ဒီမှာအဘွားအမောဖောက်နေတယ်… ”

“ ဟာ…လုပ်လုပ်…ကားမြန်မြန်သွားခေါ်…. ”

“အမေ………….. ”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဆေးရုံတစ်ရုံလုံးအရေးပေါ်ခန်းမှာ ဆရာဝန် ၊ ဆရာမလေးတွေ

ပြေးလွှားနေသံတွေနဲ့ ဆူညံလို့…. ။

“ တော်သေးတယ်အမေပြန်သတိရလာလို့..

အမေရယ်သတိထားမှပေါ့…ညကဆေးရောသောက်အိပ်ရဲ့လား… ”

“အဖေ…အဖေ..အဘွားသတိရလာပြီ ”

“ သြော်…မြေးလေး…သမီးနဲ့သား…အမေဘားမှမဖြစ်ပါဘူးကွယ်

အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်ပြီး လန့်သွားတာပါ…အရင်ကနှလုံးရောဂါလေးပျောက်သွားပြီးမှ

ပြန်ဖြစ်ပြန်ပြီထင်တယ် …. မောလိုက်တာကွယ်…. ”

“ ကလင် ကလင် ကလင် ”

“ ဟဲလို….. ”

“ ဟုတ်ကဲ့….(………) ”

“ ဟုတ်တယ်ဗျ ကျွန်တော်တို့လည်းအခုမှသိကြတာ

အဲ့ဒါလေးလှမ်းအကြောင်းကြားတာပါဗျ… ”

“ ဟယ်…တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ….. ”

“ ဘာဖြစ်လို့လည်းသမီး ”

“ ဦးဇင်းကြီးအိပ်နေရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် ပျံတော်မူသွားပြီတဲ့အမေ…. ”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တန်ခူးလရာသီပြီးတော့ ပိတောက်ဖူးလေး ၊ ငုဝါပန်းလေးတွေ ဝါဝါ၀င်းကျန်နေရစ်တဲ့ကာလ

အချိန်တွေအလီလီပြောင်းလို့ ဒေါ်စိန်ရှင်တို့မြေးလေးတောင်အိမ်တောင်ပြုသွားခဲ့ပြီ ။

ဒီကနေ့တော့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူး….

နည်းနည်း လေးတယ်လို့ခံစားမိတုန်းမှာပဲ သတင်းတစ်ခုကြားလာတယ် ၊

သမတ်ဖြစ်တဲ့သူ ရုတ်တရက် ယဉ်မတော်တဆမှုဖြစ်လို့ စံပြဆေးရုံက

အရေးပေါ်မှာရောက်နေပါတယ်ဆိုနဲ့သတင်း… ၊ ဒေါ်စိန်ရှင်နဲ့သမီးမိချိုလည်း

သတင်းကြားကြားချင်း ဆေးရုံဆီကို တန်းသွားဖြစ်ကြတယ် … ၊ ဆေးရုံရောက်တော့

လူနာကအထိအခိုက်နည်းနည်းပဲဖြစ်တာကို မြင်ရတော့ သက်ပြင်းချလိုက်နိုင်သွားတယ် ၊

အပေါ်ယံအနာဆိုပေမယ့် ဒဏ်လေးနည်းနည်းဖြစ်ထားတော့အိပ်ယာထဲတော့

ရက်ပိုင်းလောက်အနားယူစေချင်တယ်လို့ ဆရာဝန်ကပြောလာတယ် ၊အဲ့ဒါနဲ့

ဆေးရုံတင်ထားလိုက်ရတယ်.. ၊ ဦးဇင်းကြီးမရှိတဲ့နောက်ပိုင်း ဒေါ်စိန်ရှင်တို့လည်း

မေ့မေ့လျော့လျော့နဲ့အရင်ကလောက် ဘုရားတရားမလုပ်ဖြစ်တာအမှန်ပဲ ။

သမီးဖြစ်သူ မချို သူ့ယောကျာ်းရှိတဲ့ ဆေးရုံကို ထမင်းဟင်းသွားပို့တိုင်း

အဘွားကြီး ဒေါ်စိန်ရှင်ကလည်း လမ်းလျှောက်တဲ့သဘော ၊ သမီးကိုအဖော်ပြုတဲ့သဘောနဲ့

အတူတူလိုက်သွားလေ့ရှိတယ်… ၊ တစ်နေ့တော့ သမီးဖြစ်သူက ဆေးရုံသွားရင်း

လမ်းမှာ ကျိုက်က္ကဆံဘုရားတက်အဖူး လမ်းမှာ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်နဲ့

မမျှော်လင့်ပဲဆုံလာလို့ စကားရပ်ပြောနေတုန်းအဘွားကြီး ဒေါ်စိန်ရှင်တစ်ယောက်တည်း

ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ ဟိုဒီလျောက်သွားနေတုန်း ၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှာအပင်ကြီးတစ်ပင်လုံး

ပိတောင်ပန်းတွေနဲ့မြိုင်ထနေတဲ့ ဘုရားနားက ပိတောက်ပင်ကြီးတစ်ပင်ကို

သွားမြင်တယ်…. ၊အပင်ကြီးက စွဲဆောင်မှုအားကောင်းတော့ ဒေါ်စိန်ရှင်တစ်ယောက်

အပင်ကြီးအောက်ကိုအားရဝမ်းသာ တက်တက်ကြွကြွလေး လျှောက်သွားဖြစ်တယ် ၊

အချိန်က ညနေစောင်း….

အပင်ခြေရင်းလည်းရောက်ရော…အပင်ပေါ်ကနေ

တစ်စုံတစ်ခု မသတီစရာကောင်းတဲ့အရာတစ်ခုခုက

သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ကို ခံစားမိပြီး

ဒေါ်စိန်ရှင် တစ်ကိုယ်လုံးထူးထူးခြားခြားကြက်သီးတွေ ထသွားမိတယ် ၊

ခံစားမှုနဲ့အတူအပင်နဲ့ဝေးတဲ့ဘက်ကို ပြေးမလို့ပြင်နေတုန်းမှာပဲ

စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ဒေါ်စိန်ရှင်တစ်ယောက် ခြေပစ်လက်ပစ်နဲ့

အပင်ကြီးခြေရင်းမှာ လဲကျသွားတော့တယ်… ၊

မျက်လုံးကပွင့်လျက်သားနဲ့လဲကျသွားတဲ့အချိန်မှာအနားကလူတွေကလည်း

ဝရုန်းသုန်းကားပြေးလာကြတော့တယ် … ။

“အဘွားကြီးတစ်ယောက်လဲသွားလို့ဟေ့…

လာကြပါဦး… သတိလစ်သွားတာလားမသိဘူးဟေ့… ”

“ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး..

ဒါလေဖြတ်သွားတာ…အဘွားကြီးအသိတော့ရှိသေးတယ်

မြန်မြန် မြန်မြန် ကားပေါ်တင်ကြပါဟ ”

“ ဆေးရုံပို…ဆေးရုံပို့….. ”

ဒေါ်စိန်ရှင်နားထဲမှာ ဗလောင်ဆူနေတဲ့အသံတွေနဲ့အတူ

မလှုပ်မလျှက်နိုင်တော့တဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ပါသွားပြီး

သူ့မျက်လုံးတွေက ပိတောက်ပင်ကြီးဆီမှာ… ၊

ဆူညံသံတွေကြားက သူအကြိမ်ကြိမ်ပဲ့တင်အောင်

ပြန်သတိရပြီး ကြားယောင်နေတဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ဝန်းကျင်က

အသံတစ်ခုလည်းရှိသေးတယ်….

“ သစ်ပင်ကြီး….အဲ့ဒီသစ်ပင်ကြီးက ကျိုက်ကဆံဘုရားဘေးက(…)လမ်းမှာရှိတယ် ၊

နင် ငါရှိတဲ့အပင်အောက် ယောင်လို့တောင် မလာခဲ့နဲ့ စိန်ရှင်…ငါနင့်ကို

လက်စားချေဖို့စောင့်နေတယ် ” ဆိုတဲ့အသံကလွဲလို့ ဘာများဖြစ်နိုင်ဦးမှာတဲ့လဲ…………. ။

#END

ကြိုးစားပါဦးမည် …

~ မိုးစွေ ~

စာပြီးချိန် - 12.03.2019 ( 2 : 22 Am )