" ညောင်ညိုပင် က သူငယ်ချင်း "

ဇာတ်လမ်း / စာရေးသူ - “ မိုးစွေ ”

{အပိုင်း - ၂}

ပြေးလွှားနေတဲ့ ခြေအစုံက ဦးတည်ချက်မယ်မယ်ရာရာမရှိခဲ့ဘူး… ၊

အပယ်ခံ ၊အနှိမ်ခံ ၊ လူတွေကြောက်ရွံ့ ၊ မုန်းတီး ၊ လှောင်ပြောင်ခြင်းတွေရဲ့

အဝေးနေရာဆီကို ရည်ရွယ်ပြီး ပြေးလွှားနေရင်းက ရွာအပြင် ရိုးမတောင်ခြေက

တောနက်ကြီးထဲကို ခင်နန်းတစ်ယောက် ရောက်မှန်းမသိရောက်သွားခဲ့ရပြီ ။

တော်နက်ထဲအတော်လေးရောက်လို့ လူလည်း မောပန်းနွမ်းနယ်လာတာကတစ်မျိုး ၊

စိတ်ထဲ ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာ နာကျင်မှုတွေက တစ်သွယ်…ကြောင့်…

ခင်နန်း တစ်နေရာမှာအမောဖြေဖို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ…

တောမြိုက်လယ်ထဲမှာ ထူးခြားတဲ့ ညောင်ပင်အိုကြီးတစ်ပင်ကို

မထင်မှန်ပဲတွေ့လိုက်ရတော့တယ် ။

ညောင်ပင်အိုကြီး…. နှစ်ကာလ ဘယ်လောက်ကြာခဲ့ပြီကို ခင်နန်းသေချာမသိ… ၊

ညောင်မုတ်ဆိတ်တွေ ဖွာလန်ကျဲလို့ ၊ ညောင်မြစ်ကြီးတွေက

ယောကျာ်းသန်မာကြီးတွေရဲ့လက်မောင်လုံး နှစ်လုံးစားလောက်ကြီးကြီး ကြီးတွေ

ဟိုဟိုဒီဒီ မြေပြင်မှာ သွယ်လျှက်နေတာများ … ၊ ညောင်ပင်ကြီးအရယ်အစားကလည်း

ညောင်ရွက်တွေ ၊ ညောင်မုတ်ဆိတ်တွေနဲ့ ဝေဆာလို့ ..နေတိုးလို့မပေါက်နိုင်အောင်ရှိနေပြီးတော့

ညောင်ပင်ကြီး လုံးပတ်က ယောကျာ်းရင့်မာကြီးတွေအနည်းဆုံး လေးယောက် ငါးယောက်လောက်

လက်ဆန့်တန်းပြီး ဖက်ယူရလောက်တဲ့အထိ ကြီးမားတဲ့ ညောင်ညိုပင်ကြီး… ၊ ညောင်ပင်အိုကြီးပေါ့… ။

ဝေဒနာအစုံရင်မှာပိုက်လို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်းဂရုမပြုအားပဲ ခင်နန်းတစ်ယောက်

ညောင်ညိုပင်ကြီးခြေရင်းမှာ ထိုင်ရင်း သူ့ ဒူးခေါင်းလေးနှစ်ယောက်ကို ထောင်ထားပြီး

လက်ကလေးနဲ့အသာပိုက်လို့ သူ့ဘဝသူပြန်တွေးရင်းတွေးရင်းအားတွေငယ်လာလို့

ခြုံးပွဲချ ငိုချမိနေလေရဲ့…. ၊

ရင်ဖွင့်စရာစကားလုံးတွေကလည်းအစီအတန်းလိုက် တစ်ခုပြီးတစ်ခု

အံချလာပုံများ လူမရှိတဲ့ တောနက်ကြီးကို ခင်နန်းရင်ဖွင့်ပြနေသလို.. ၊

“ ငါဘာလို့ လူဖြစ်လာရတာလဲ…

ငါ့ဘဝက သေသွားတာကမှ ကောင်းသေးတယ် ၊

တစ်ရွာလုံးက ပယ်ထားတဲ့အပြင် ၊ မြင်သမျှလူက နှာခေါင်းရှုံ့ပြီး

ဝေးဝေးက ရှောင်သွားကြတယ် ၊ ဆင်းရဲတဲ့အပြင်

မွေးထားတဲ့ မိဘတွေက ဘယ်သူတွေမှန်းတောင်

မသိရပဲအရွယ်ရောက်လာခဲ့ရတဲ့ ငါ့ဘဝ…

သြော်… ငါ့ဘဝဆိုးလိုက်တာ….

အီး…ဟီး…. ဖေကြီး…မေကြီးရယ်…

သမီးကို ဘာလို့ ဒီလိုအထီးကျန်လောကကြီးမှာ

ရှင်သန်စေခဲ့တာလဲ…. ၊ သမီးကိုဘာလို့….

ဘာလို့….အီး.ဟီး…. ”

“ ချွတ် ချွတ် ချွတ် ”

ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့်

ခင်နန်း တစ်ချက်တွန့်သွားမိတယ် ၊ ..အသံက ခင်နန်းအနောက်ဘက်ကလာတဲ့အသံ…

သစ်ရွက်ခြောက်တွေကို တစ်ယောက်ယောက်ကခြေထောက်နဲ့ နင်းလိုက်တဲ့အသံမျိုး…. ၊

အဲ့ဒီအသံကြားတော့ ခင်နန်းလန့်သွားမိတာအမှန်ပဲ… တောထဲမှာ သူတစ်ယောက်တည်းဆိုပြီး

စိတ်တိုင်းကျအော်ဟစ်ငိုယိုနေမိကာမှ ဘယ်သူများအနောက်က ခိုးနားထောင်နေတာပါလိမ့်

ဆိုတဲ့အတွေးတွေဝင်လာပြီး စိုးထိတ်မိသွားရင်းအနောက်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်… ။

“ ဘယ်သူလဲ…. ”

“ ဘယ်သူလဲလို့ မေး…မေး..နေတယ်လေ… ”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခင်နန်း ထိုင်ငိုနေရာက ဆက်ခနဲ့ထလိုက်ပြီး သစ်ပင်ကြီးအနောက်ဘက်ကို

ပြေးကြည့်လိုက်မိတယ်…. ၊ သစ်ပင်ကြီးအနောက်နားကို ခင်နန်းရောက်ခါနီးလေးမှာတင်

ခင်နန်း မျက်စိရှေ့နားမှာ ရိပ်ခနဲ့မြင်လိုက်ရတာကအနီရောင်လေးတစ်ခု ရိပ်ခနဲ့ သစ်ပင်ကြီး

ဟိုဘက်ခြမ်းကို ပတ်ပြေးသွားတာကိုပဲ… ၊ ခင်နန်းလည်း ဒီသစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ

သူတစ်ယောက်တည်း ငိုနေတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိလိုက်တဲ့အပြင် ၊ စိုးရိမ်စိတ်ဝင်လာပြီး

သိချင်စိတ်ကပါ တွဲပါလာရင်း သစ်ပင်ကို တစ်ပတ်ပတ်သွားတဲ့အရာလေးနောက်ကို

ပြေးလိုက်မိတော့တယ်… ။

“ ဘယ်သူလဲ…. မပြေးနဲ့…ဟေ့..မပြေးနဲ့လေ… ”

“ ခစ်..ခစ်…ခစ် ”

တစ်ဖက်က မထင်ထားတဲ့ ရယ်သံထွက်လာတာကို ခင်နန်းကြားလိုက်ရတဲ့အပြင်

သူကအနောက်ကလိုက်…တစ်စုံတစ်ခုကအရှေ့က ပြေးနဲ့…

ဆော့ကစားနေသလို ဖြစ်နေပြန်တယ်…. ခြေသံတွေလည်း ကြားနေရတော့

လူတစ်ယောက်ဆိုတာ လုံးဝသေချာနေပြီးမို့ ခင်နန်းအမိဖမ်းဖို့ ကြိုးစားရတော့မယ်လို့

စဉ်းစားလိုက်ရင်းနဲ့ သစ်ပင်ကို လက်ဝဲရစ်အတိုင်း ရှေ့ကပြေး နောက်လိုက်…လုပ်နေရင်းက

ခင်နန်းအတွေးဝင်လာပြီး သစ်ပင်ကို ပြောင်းပြန် လက်ယာရစ်အတိုင်းပြန်ပတ်ပြီး

လိုက်လိုက်တဲ့အခါ… ။

“အို…. ”

“ ဟေ့မပြေးနဲ့ မိပြီ… ”

စိန်ပြေးတန်း ဆော့ကစားသည့်နယ် ပင်ပင်ပန်းပန်းပြေးလွှားပြီးနောက်မှ

ခင်နန်းမိလိုက်တဲ့အရာကို ကလေးပီပီ ဝမ်းသာအားရအော်လိုက်ရင်း

သေချာကြည့်မိတော့မယ် ….. ။

“ ဟင်…. ငါ့ကိုမိသွားပြီ ”

“ ဟာ.. လူ…လူ…လူ..လူနီလေး… ”

တစ်ကိုယ်လုံးအသားအရေကအစ နီရဲနေတဲ့အရောင်ရှိပြီးတော့

ခေါင်းပေါ်မှာ ခေါင်းပေါင်းလိုအဝတ်နီနီလေးစီးလို့

အရှက်လုံဖို့ ကာထားတဲ့ ပုဆိုးသေးသေးလေးကလွဲရင်

တစ်ကိုယ်လုံးအဝတ်အစားမပါတဲ့ လူနီးလေး…

အရပ်က သုံးပေကျော်ကျော်လောက်ပဲရှိမယ့် လူပုလေးတစ်ယောက် ။

“ နင်..နင်…နင် ဘယ်သူလဲ…

ဘာလို့ ငါငိုနေတာကို ချောင်းနားထောင်နေရတာလဲ… ”

အကြောက်အလန့်မရှိသူပီပီ ခင်နန်းက မေးလိုက်တော့

တစ်ဖက်က လူနီလေးက ပြန်ဖြေတယ်…

“ နေပါဦး…ကလေးမ နင်က ငါ့မြေးရဲ့ မြေးရဲ့ မြေးကမွေးတဲ့

ဟိုး….မြေး..မြစ်…တီ…က ထပ်မွေးတဲ့ မြေးရဲ့ မြေးအရွယ်လောက်ပဲရှိမှာပါ..

ငါ့များ… နင် ဆိုတော့ တယ်ရိုင်ပါလား ကလေးမ… ”

လူနီလေးပြောတဲ့စကားကို ခင်နန်း မရှင်းတာနဲ့

“ နေပါဦး..နင်ပြောတာ မြေးရဲ့မြေးတွေဘာတွေ…အာ…

ရှုပ်နေတာပဲ လူကြည့်တော့ ကလေးသာသာပဲရှိသေးတယ်

ဘယ်အိမ်ကပြေးလာတာလဲပြော..ဘယ်ရွာကလဲ… ၊

တစ်ကိုယ်လုံးလဲ နီရဲ့နေတာပဲ ဘာတွေလိမ်းထားတာလဲ…. ၊

နေဦး ထင်းခုတ်အဖွဲ့နဲ့ပါလာပြီးတော့ လူစုကွဲ လမ်းပျောက်နေတာလား…. ”

ခင်နန်းစကားကို တစ်ဖက်က လူနီလေးက

မချေမငံနဲ့ ပြန်တုန့်ပြန်လိုက်ရင်း

“ ဟာကွာ..ကြံကြီးစည်ရာ ငါ့များ ကလေးတဲ့…

ငါကလေ နင့်အဘိုးရဲ့အဘိုးရဲ့အဘေးရဲ့… ”

လူနီလေး စကားမစုံးခင်မှာပဲ ခင်နန်းက

“ သြော်…တော်..တော်..တော်..ပါတော့ရှင်

ဒီအမျိုးစပ်နေတာနဲ့ မိုးချုပ်ပါတော့မယ်…. လိုရင်းပဲပြောပါတော့ ”

ပြောနေဆဲစကားကို ခင်နန်းက ဖြတ်တားလိုက်တော့

လူနီလေးက ရှက်သွားသလိုပုံမျိုးနဲ့အရှက်ပြေ ချောင်းဟန့်လိုက်ရင်း

“ သြော်..အဟမ်း…ဒီလိုလား..

အေး ငါက ဒီအပင်ကြီးမှာနေတဲ့အစောင့်ပဲ…

မှင်စာမျိုးနွယ်နဲ့ နည်းနည်းနီးစပ်တဲ့အမျိုးအနွယ်ထဲက

အနိမ့်စားသစ်ပင်စောင့်နတ်တစ်မျိုးပဲ ကလေးမ… ၊

နင်တို့အခေါ်အဝေါ်နဲ့ပြောရင် ငါက ပြိတ္တာဘုံသားထဲမှာပါတာပေါ့..

နင်မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ ငါ့မှာ ဝတ်စရာအဝတ်အစားဘာမှမရှိဘူး… ၊

စားစရာသောက်စရာ နဲ့ နေဖို့က မပူရပေမယ့် တစ်ခြားဒုက္ခတွေကတော့

အများကြီးပဲကွယ်..အထူးသဖြင့် ဒီအပင်ကြီးကိုစွဲနေမိတာကြောင့်ရယ်

ငါလုပ်ခဲ့တဲ့အကုသိုလ်ကြွေးတွေကြောင့်ရယ် ငါ့ဒီလိုဘဝမျိုးရောက်ခဲ့ရတယ် ၊

နင် ငါ့ကို ကြောက်သွားပြီလား ကလေးမ…. ”

လူနီလေး စကားအဆုံးမှာ ခင်နန်းက

ခေါင်းတွင်တွင်ခါရင်း လူနီလေးကိုသေချာကြည့်ပြီးတော့

“ ဟင့်အင်း…မကြောက်ပါဘူး..

နင်က ကြောက်စရာမှ မကောင်းတာ…ချစ်စရာလေး

ကလေးလေးလိုပဲ.. ”

“ ဟား…..အေးပါဟာ…နင်ကတော့

ထူးထူးဆန်းဆန်းပဲ ကလေးမရယ်… ကဲအခုငါမေးရမယ့်အလှည့်…

ငါစိတ်ဝင်စားတာက နင်ပဲ ကလေးမ…ဒီနေရာကို လူသာမန်တွေတော်တော်များများ

ချောချောမွေ့မွေ့နဲ့ မလာနိုင်သလို…ရှာတွေ့ဖို့လဲအင်မတန်ခတ်ခဲကြတဲ့ ဒီနေရာကို

နင်ဘယ်လို ရောက်လာခဲ့တာလဲ… ၊ဒီနေရာကို နင့်အပြင် နင့်ရှေ့ကရောက်သွားတဲ့သူ

တစ်ယောက်ပဲ ရှိခဲ့သေးတယ်အဲ့ဒီလူကတော့ ဒီအပင်အောက်ကရသွားတဲ့

ဂမ္ဘီရ ပစ္စည်းလေးနဲ့ လူသားတွေကိုအကျိုးပြုနေလေရဲ့မို့ တော်သေးတာပေါ့… ၊

ဒါတွေထားပါလေ.. နင်ကရော ဘယ်လိုရောက်လာပြီး ၊ ဘာဖြစ်လို့ ငိုနေရတာလဲ ”

ခင်နန်းလည်း သူ့ငယ်ဘဝကနေစပြီး သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို

ဝမ်းနည်းစရာ ရင်နင့်စရာ ဇာတ်လမ်းတွဲတစ်ခုလို ငိုလိုက် ပြောလိုက် နဲ့ ဒီသစ်ပင်ဆီ

မမျှော်လင့်ပဲ မျက်စိလည် ရောက်လာပုံတွေကို ရင်ဖွင့်ချလိုက်မိတော့တယ်…. ၊

လူနီလေးကလည်း ခင်နန်းပြောသမျှကို မျက်ရည်လေးဝိုင်းလို့

ပုဆိုးစသေးသေးလေးနဲ့ မျက်ရည်ဥတွေကို ပွတ်လိုက်နဲ့ လုပ်နေလေရဲ့…. ၊

အစအဆုံးသေချာပြောပြပြီးတော့… လူနီလေးကအတော်လေးကြေကွဲနေပုံနဲ့

“အီး..ရွှတ်… က..ကလေးမရယ်.. နင်ပြောတာကြားတော့

ငါရွာဇာတ်ပွဲတွေမှာ ဇာတ်ကြည့်နေရသလိုပဲ ဝမ်းနည်းလိုက်တာဟာ…

မျက်ရည်လွယ်တဲ့ငါနဲ့ သနားစရာ ကလေးမလေးနဲ့အခုမှ စတွေ့တာပဲ… ”

တရွှတ်ရွှတ်ဖြစ်နေပြန်တယ် ထူးထူးဆန်းဆန်းလူနီလေးပုံကိုကြည့်ပြီး

ခင်နန်း ဝမ်းနည်းနေရင်းကအသံထွက်အောင်ရယ်လိုက်မိပြီလေ.. ။

“ ဟီး..ဟီး..ဟီး.. ”

“အောင်မယ် ကလေးမ… ဘာလဲ လူကြီးကို

လာလှောင်နေပြန်တယ်… ”

“ မဟုတ်ပါဘူး.. နင်ရယ်တာ သဘောကျလို့ပါ…

ဒါနဲ့ နင်က တကယ်အသက်ကြီးပြီလား… ”

“ ဟုတ်ပါတယ်ဆိုမှ… စကားမစပ်

ငါငိုတာ လှလားဟင်… ”

မျက်နာနီစပ်စပ်လေးနဲ့ သွားလေးဖြဲပြနေတဲ့ ကလေးသာသာ

လူနီလေးကိုကြည့်ပြီး ခင်နန်း ဝါးလုံးကွဲအောင်ရယ်လိုက်မိတော့တယ် ။

“ နင်ရယ်ပြီမို့လား ကလေးမလေး…ခစ်ခစ်…

ငါက နင့်ကို ပျော်အောင်စတာပါဟ… နင် ငါ့အပင်အောက်မှာ

လာငိုနေကတည်းက ငါနင့်ကို စနောက်မယ်ဆိုပြီး

အပင်ပတ်ပြေးခိုင်လိုက်တာပဲ… ”

ခင်နန်းကပြန်မေးလိုက်တယ်…

“ ဒီလိုကို…. နင့်မှာ နာမည်ရှိလား

နာမည်…နာမည်လား ရှိတာပေါ့…ဒါပေမယ့်

ငါနာမည်ကို နင်ပဲပေးပါတော့ဟာ.. နင်ကြိုက်သလိုသာခေါ်တော့

ငါလည်းဒီနေရာမှာ တစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေတာနဲ့ ၊

နင်ကလည်း သူငယ်ချင်းမရှိတာနဲ့အတော်ပဲ ၊

ငါတို့နှစ်ယောက် သူငယ်ချင်းလုပ်ကြတာပေါ့… ”

“ ဟင်…နင်တကယ်ပြောတာနော်…

ပြီးရော.. ဒါဆို နင့်နာမည်ကို မခေါ်တော့ဘူး

နင်က ငါ့ကို ခင်နန်းလို့ခေါ် ငါက နင့်ကို သူငယ်ချင်းလို့ခေါ်မယ်…

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါ့ဘဝမှာ နင်က ပထမဆုံး

သူငယ်ချင်းမို့လေ…အဲ့ဒီဝေါဟာရလေးကို

ငါသိပ်သုံးချင်ခဲ့တာ…သူ..ငယ်..ချင်း… ”

“ ခင် နန်း .. ခင်နန်း ခေါ်လို့ကောင်းတယ်.. ”

“ သူငယ်ချင်း..ဟီးဟီး..သူငယ်ချင်း…”

နှစ်ယောက်သားအဖော်မင်ကြပြီးအဖော်မဲ့နေကြသူများပီပီ

ပျော်မဆုံးဖြစ်နေကြပုံများ ၊ လောကကို ကြည်ပြာရောင်ခြယ်နေတဲ့

ကောင်ကင်အိုကြီးကတောင် ကြည်နူးနေမိမှာအမှန်…. ၊

“ သူငယ်ချင်းရေ… လူတွေက နင့်ကို မြင်ရလား

အခြားလူတွေကလေ..အခုငါနင့်ကိုမြင်နေရသလို

မြင်ကြရလား ၊ မြင်နိုင်လားဟင် ”

“ ဟင့်အင်း..သူတို့မမြင်ကြဘူး ခင်နန်း ”

“ ဒါဆို ငါက ဘာလို့ မြင်ရတာလဲ ”

“ နင်က..နင်က..နင်…ငါမပြောချင်ပါဘူးဟာ..

ဒါပေမယ့် ပြောရမှာပဲ…ငါမြင်သလောက်ပြောပြမယ်…

ငါနင့်ကိုစမြင်ကတည်းကသိလိုက်တာ နင့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ

မကောင်းတဲ့ ဓါတ်တွေကို မြင်နေရတယ်… ၊အရှင်းဆုံးပြောရရင်

နင့်ရဲကအဘွားက လူတွေပြောကြသလို စုန်းပညာသည်အမှန်ဖြစ်တဲ့အတွက်

နင့်ကို မွေးတုန်းက သူ့ရဲ့ပညာစက်တွေကို ထည့်ပေးထားတယ်လို့

ငါသိနေရတယ် ၊ ဒါကြောင့် ခင်နန်း…နင်ဟာ..

ဝမ်းတွင်းစုန်းမဟုတ်ပေမည့် စုန်းပညာသည်တစ်ယောက်

ဖြစ်တာကို ငါသိလိုက်တယ် ၊ ဒါကြောင့် နင် ငါ့ကို

တန်းမြင်ရတာပဲ…. ”

“ ဟင်..စုန်း..စုန်းပညာဆိုတာ ဘာလုပ်လို့ရလဲဟင်.. ”

“ စုန်းပညာဆိုတာသူတစ်ပါးကို ပျက်စီးစေတဲ့နေရာမှာ

အသုံးပြုနိုင်ရင် ပိုစွမ်းတဲ့ပညာမျိုး.. ၊ လောကအကျိုးအတွက်

သုံးရင် မစွမ်းတဲ့ ပညာမျိုးပါ ၊ ဒီပညာယူထားတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်က

ငရဲပြည်အောက်ဆုံးထပ်ကိုရောက်ဖို့ သေချာနေတဲ့သူပဲမိနန်း ၊

နင်သာ တကယ် ဒီပညာကို မလိုချင်ဘူးဆိုရင် ပညာပျက်အောင်

ငါသင်ပေးနိုင်ပါတယ် ၊ နောက်တစ်ခုက နင်က ပညာသည်ဖြစ်မှန်းမသိ

ဖြစ်နေတဲ့အတွက်ကြောင့် စကားပြောတဲ့နေရာမှာ စည်းစောင့်ရမယ်…

ကိုယ်က စိတ်ထဲကမပါပဲ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဒေါသနဲကပြောလိုက်တဲ့စကားက

ကျိန်စာဖြစ်စေပြီးတော့ တစ်ဖက်လူ တကယ် ဒုက္ခရောက်တတ်တယ်

ခင်နန်း…အဲ့ဒီတော့ နင်ဒီနေ့ကစပြီး သီလ လုံအောင်ထိန်းရမယ်… ”

“ နင်ပြောတာတွေက ထူးဆန်းလိုက်တာ သူငယ်ချင်းရာ

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါနင်ပြောတာလိုက်နာမှာပါ…နင်ပြောတဲ့စကားထဲမှာ

မကောင်းတာလုပ်ဖို့တိုက်တွန်းတာ တစ်ခုမှ မှ မပါပဲလေ… ၊

ငါ့ ဘွားဘွားကြီး ငရဲရောက်မှာလဲ ငါစိုးရိမ်တယ်.. သူ့ကိုလည်း

လမ်းမှန်ရောက်အောင်ပို့ဖို့ ငါ့ကိုနင်ကူညီပါနော်… ”

“အေးပါ ခင်နန်းရာ..နင်က ငါ့သူငယ်ချင်းပဲ

ကူညီရမှာပေါ့… ”

“ နေပါဦး သူငယ်ချင်းရ … ငါအရေးကြီးတာမေးမလို့

နက်ဖြန်တွေ..နောက်ရက်တွေ ငါနင်နဲ့တွေ့ချင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ… ”

“ ဒါမေးရမယ့်အချက်ပဲ… ငါတို့တွေက

ကိုယ့်ပိုင်နက်နဲ့ကိုယ်နေကြတဲ့သူတွေမို့ နယ်ကျော်ခင့်မရှိဘူး ခင်နန်း

နင်ငါ့ကိုတွေ့ချင်ရင်တော့ ငါ့နေရာကို ရောက်အောင်လာပြီးတွေ့မှာရမယ်…

ငါဒီညောင်ပင်ညိုကြီးမှာအမြဲရှိတယ်ခင်နန်း… ၊ နင်မလာတတ်တဲ့အခါ

ရော့ ဒီညောင်ရွက်လေးကို ယူထား… ၊ ဒီညောင်ရွက်လေးကို နင်ကိုင်ထားသ၍

ငါ့ဆီလာတဲ့လမ်းမှာညောင်ရွက်လေးတွေ စီတန်းထားပြီး လမ်းပြတာကို

နင်တစ်ယောက်တည်း မြင်ရလိမ့်မယ်… ၊ ငါအထူးသတိပေးချင်တာက

ဒီညောင်ရွက်လေးကို ခင်နန်းရေ… နင့်အပြင်

ဘယ်သူ့ကိုမှ ပေးမကိုင်ပါနဲ့… ”

“ ဟုတ်ပါပြီ သူငယ်ချင်းရယ်… ၊ ဒါဆို ငါပြန်တဲ့အခါလည်း

လမ်းမြင်နေရမှာမှာပေါ့နော်.. ”

“ ဒါပေါ့ သူငယ်ချင်းရ… သြော်..

ငါမေ့တော့မလို့… ငါနင့်ကို ပြောချင်တာရှိသေးတယ်ခင်နန်း…

နင့်ကိုရွာကလူတွေ ပယ်ထားကြတယ်ဆိုတော့ .. ရွာကလူတွေ

အမြင်ကြည်အောင် နင်က ရွာအတွက် လိုတဲ့နေရာက

ကူညီရမယ်… ”

“ ဘယ်လို..လိုတဲ့နေရာက ဟုတ်လား..

ငါ့အနားတောင်လူတွေက မကပ်ချင်ကြတာ ငါက ဘယ်လိုကူညီရမှာလဲ..

နောက်ပြီး ငါ့အရွယ်နဲ့ ငါဘာများလုပ်နိုင်မှာတုန်း

သူငယ်ချင်းရ ”

“ မဟုတ်ဘူးလေ… နင့်ချည်းလုပ်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး

မိနန်းရ .. ၊ ငါရှိတယ်လေ…နင်အကူညီလိုတဲ့အခါ

ငါ့ဆီလာခဲ့ပေါ့… ငါတတ်နိုင်သမျှကူညီပေးမယ်… ”

“ နင်က ဘာတွေ လုပ်ပေးနိုင်လို့လဲ ”

“ ဟား..ငါ..ငါကလား…

ငါက ပစ္စည်းပျောက်တဲ့သူတွေကို ရှာပေးနိုင်တယ် ၊

အဆိတ်တတ်နေတဲ့ရောဂါတွေကို ကုပေးနိုင်တယ် ၊

အရေးကြီးဆုံးက ငါက သာမန် တစ္ဆေ ၊ သရဲ ၊ ဖုတ် လောက်ဆို

နိုင်နင်းတယ် မိနန်း… ”

“ ဟင်… နင်က စွမ်းလှချည်လား..

ဒါနဲ့ နေပါဦး သူငယ်ချင်း..

နင်ပြောတော့ နင်က ပြိတ္တာမျိုးဆို…

ကိုယ့်အမျိုးချင်း နိုင်လို့လား… ”

“ ခင်နန်း … နင်ကတော့ ခတ်ပြန်ပြီ….

ငါက ပြိတ္တာမျိုးဆိုပေမယ့် နင်နားလည်အောင်ပြောရရင်

နတ်မျိုးနွယ်ထဲကအနိမ့်စားပြိတ္တာမျိုးပါ… ၊

ငါ့ထက် နိမ့်တဲ့ သာမန် တစ္ဆေ ၊ သရဲ ၊ ကွင်းပိုင်လောက်အထိတော့

ငါနိုင်ပါတယ် ခင်နန်းရ … ဒီတော့ နင်လိုတဲ့အချိန်

ငါ့ဆီလာခဲ့ပါ…ငါဒီနေရာလေးမှာအမြဲရှိတယ်… ။

ရောင်နီပျိုးစအလင်းတစ်ပြကိုအရင်းအစပြုရင်း

တစ်ဖြည်းဖြည်း တိုးထွက်လာတဲ့ ရှင်နေမင်းကြီးက ကျေးရွာလေးအပေါ်

စိုးစံတော်မူနေချိန်…. ။

“ ဟဲ့ ဟဲ့… လုပ်ကြပါဦး..ကျုပ်တို့အိမ်က နွားတွေ

ဘယ်သူခိုးသွားလဲမသိပါဘူး… ပျောက်သွားပြီ တော်ရေ… ”

ရွာငယ်လေးမှ ထွက်လာတဲ့အသံရှင်ကြောင့်

တစ်ရွာလုံးတစ်ရုန်းရုန်းဖြစ်သွားကြကာ တစ်ဆင့်စကားတစ်ဆင့်နားဖြင့်

အဲ့ဒီ သတင်းလေးက ခင်နန်းဆီကို ရောက်လာခဲ့တော့တယ်… ။

ပထမဆုံး စမ်းသပ်မှုအဖြစ် ခင်နန်းတစ်ယောက်

လူနီလေးပေးလိုက်တဲ့ ညောင်ရွက်လေးကိုလက်မှာဆုတ်ကိုင်လိုက်တဲ့အခါ

ခင်နန်းအိမ်ရှေ့နေရာကနေစတင်ပြီး တောတွင်းထဲအထိအတန်းလိုက်

အစီအရီ ဖြစ်နေတဲ့ ညောင်ရွက်လေးတွေကို မြင်လိုက်ရတော့တယ်… ၊

မြင်ရတဲ့အတိုင်း ခင်နန်းလည်း ညောင်ရွက်လေးတွေလမ်းအတိုင်း

လျှောက်သွားရင်းက လူနီလေးရှိတဲ့ ညောင်ညိုပင်ကြီးဆီ

ရောက်လာခဲ့ပါလေရော… ။

အပင်ခြေရင်းရောက်တော့

“ သူငယ်ချင်းရေ… သူငယ်ချင်း… ”

ခင်နန်းလှမ်းခေါ်ခေါ်ချင်းမှာပဲ ခင်နန်းအနောက်ကအသံထွက်လာတယ် ၊

“ ဝေ့ ခင်နန်းပါလား ”

ခင်နန်းကို ဝမ်းသာအားကြိုဆိုရင်းကြည့်နေတဲ့

လူနီလေး… ၊

“ ဆိုပါဦး ဘာကိစ္စတုန်း ခင်နန်းရ ”

“ ရွာတောင်ပိုင်းမှာနေတဲ့အရီးလှစိန်တို့အိမ်ကနွားတွေ

ညက နွားသူခိုးဆွဲသွားလို့တဲ့လေ… ”

“ ဟုတ်လား.. ဒါနင့်အတွက်အခွင့်အရေးပဲခင်နန်း…

နေဦး ငါလှမ်းကြည့်လိုက်ဦးမယ်… ”

သုံးစက္ကန့်လောက် လူနီလေး ငြိမ်နေရင်းကနေချက်ချင်း

“ သိပြီ…အဲ့ဒီနွားတွေကို နင်တို့ရွာထဲက

ထန်းရည်သမား လှတိုးတဲ့ ဘိုးစိန် က ဟိုဘက် ရွာတန်းရှည်ရွာက

မြကြီး တို့အဖွဲ့နဲ့ပေါင်းပြီး ခိုးသွားတာ ဟ…

ခိုးတဲ့အပြင် မနက်ဖြန် ည သန်းခေါင်းမှာ

ဒီကောင်တွေအဲ့နွားကို ကမ်းတစ်ဖက်မှာ ဝယ်လက်နဲ့

ရောင်းဖို့ ပြင်ထားပြီးကြပြီဟဲ့..ခင်နန်းရ… ၊ နင်ဒီသတင်းကို

နွားပိုင်ရှင် လှစိန်ဆီအမြန်သွားပြောပြီး ယုံကြည်အောင်ပြော

သူတို့မယုံရင်တောင် ကိုယ့်ဘက်က မယုံယုံအောင်ပြောဖို့လိုတယ်

ပြောတာ ယုံကြည်ပါ..တကယ်လို့ မှားခဲ့ရင် ဒီရွာကနေအပြီး ထွက်သွားပေးပါ့မယ်လို့

ပြော…အဲ့လိုပြောရင် သူသူကိုယ်ကိုယ် ဖြစ်များဖြစ်လာမလား..

ဒီကောင်မလေးပြောတာ ဟုတ်များဟုတ်နေမလားဆိုတဲ့အတွေးလေး

ဝင်လာပြီးတော့ ဝမ်းကြည့်ရအောင်ဆိုတဲ့ တွဲဘက်အတွးနဲ့ပေါင်းပြီး

သူတို့သူခိုးဖမ်းကြလိမ့်မယ် မိသွားတဲ့အခါ… နင့်ကိုလူတွေက

ယုံကြည့်ပြီပဲ ခင်နန်းရေ.. ငါပြောတာယုံစမ်းပါ…သွားပြေးတော့… ”

လူနီလေးစကားအတိုင်း ခင်နန်းလည်းရွာဆီကိုပြေးပြီး

လူနီလေးသင်ပေးတဲ့အတိုင်းလုပ်ကြည့်တဲ့အခါ… ၊

အရီးလှစိန်ကလည်း လူနီလေးကြိုမှန်းထားတဲ့အတိုင်း

ကွက်တိမယုံကြောင်းပြန်ပြောတဲ့အခါ ခင်နန်းက ယုံလာအောင်ကြိုးစားရင်းက

နောက်ဆုံး သူခိုးဖမ်းကြည့်တဲ့အခါ..ခင်နန်းစကားအတိုင်း

အချိန် ၊ နေရာ ၊ လူစာရင်းကအစကွက်တိနဲ့

ဖမ်းမိပြီး နွားပါပြန်ရလိုက်တဲ့အခါ တစ်ရွာလုံးက

ခင်နန်းကိုအံ့သြသင့်သွားကြတဲ့အဖြစ်ရောက်ခဲ့ရပြီ…. ၊

ခင်နန်းရဲကအဘွားဖြစ်သူကတော့ သူ့မြေးမလေးထူးခြားနေတာကို

တစ်ခုခုသတိထားမိနေသလိုပဲ………. ။

ရွာကလူတွေက ခင်နန်းကို ယုံကြည်လက်ခံလာကြပြီး

နောက် ၊ ကျွဲပျောက် ၊ နွားပျောက် ၊ ရွှေပျောက် ၊ လူပျောက်

တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုးလာမေးကြလိုက်.. ခင်နန်းက မေးခွန်းတွေကို စုထားပြီး

လူရှင်းတဲ့အချိန်တွေ တစ်ယောက်တည်း ဆော့သလိုလိုနဲ့

ညောင်ရွက်လေးကိုကိုင်ရင်း တောထဲဝင်သွားပြီးတော့ လူနီလေးကို

သွားမေးလိုက်….ပြီးမှ သူ့ဆီလာမေးတဲ့သူတွေကို

တစ်ယောက်ဆီပြန်ဖြေပေးလိုက်နဲ့အဆင်ကိုပြေနေတာပဲ ၊

ဘာလိုလိုနဲ့ ခင်နန်းတစ်ယောက်အကြားအမြင်ဆရာမလေးခင်နန်း လို့တောင်

ရွာမှာ နာမည်ရစပြုလာပြီ… ၊ တစ်ချိန်က သူ့ကို ဝိုင်းပယ်လာကြတဲ့ရွာ

အခုတော့ သူတိုကမဟုတ်သလိုပဲ ခင်နန်းကို မေးမြန်းလာရင်း

ဟိုပစ္စည်းလေးလက်ဆောင်ယူလာလိုက် ၊ ဒီပစ္စည်းလေးပေးလိုက် ၊

သူတို့ဥစ္စာပြန်တွေ့တဲ့အချိန်မှာလည်း လာပို့လိုက်ကြတဲ့

လက်ဆောင်တွေဆိုတာ ခင်နန်းတို့ တည်းအိုလေးထဲ

လိုလေသေးမရှိလောက်အောင်ပေါ့… ။

အမှန်တကယ် ခင်နန်းကို ကူညီနေတဲ့သူကတော့

ရိုးမ တောနက်ကြီးထဲက ညောင်ညိုပင် က သူငယ်ချင်းလေးမဟုတ်လား… ။

တစ်နေ့တော့ ခင်နန်းတို့ရွာငယ်လေး နဲ့ ခင်နန်းရဲ့ သူငယ်ချင်း လူနီလေးကို

ဒုက္ခဖြစ်စေနိုင်မယ့်ဆိုးဆိုးရွားရွား ကိစ္စတွေ ဖြစ်ဖို့ရာအကြောင်းဖန်လာခဲ့ရပြီ…… ။

{အပိုင်း - ၃} – (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) မျှော်

~ မိုးစွေ ~

စာပြီးချိန် - ( 20 . 12 .2018 )

Myanmar Time 2:30 AM

#lotaya_shortstory

အပတ်စဉ်အသစ်သစ်သော ပရလောက ဝတ္ထုတိုများကို "ဘေလ်မကုန် ဝန်ဆောင်ခပေးစရာမလိုအင်တာနက်ခ မကုန်ဘဲ" ဖတ်ဖို့အခုပဲ လိုတရအယ်လီကေးရှင်းကို

ဒီလင့်ခ် ကနေနှိပ်ပြီး ဒေါင်းလုဒ်ဆွဲထားဖို့တော့လိုမယ်နော်