ဇာတ်လမ်း / စာရေးသူ - “ မိုးစွေ ” ( ဖြစ်ရပ်မှန် )

( စ - ဆုံး )

#ညမဖတ်ရ

တနင်္သာရီတိုင်း ၊ မြိတ်မြို့နယ်အပိုင်ထဲမှာရှိတဲ့ မထင်မရှားရွာငယ်လေးတစ်ခု …….. ။

ရွာငယ်လေးက တစ်ခြားရွာတွေလိုအိမ်ခြေ များများစားစားမရှိဘူးရယ်… ၊

ဆယ်အိမ်စုရွာလေးလိုဖြစ်နေတော့လေ ၊ နောက်ပြီး ရွာမှာရှိတဲ့အိမ်တွေကလည်း

တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ကိုအဝေးကြီးမှ တော်တော်အဝေးကြီးတွေ ဆောက်ထားကြတော့

မသိရင် ရွာမြေပုံကြည့်ပြီး ရွာအကြီးကြီးလို့ထင်ရပေမယ့် တကယ်တော့ ရွာက ဧရိယာသာကြီးတာအိမ်ခြေက ခဲကျဲကျဲနဲ့ ။

တစ်ကျောင်း တစ်ဂါထာ ၊ တစ်ရွာ တစ်ပုဒ်ဆန်းဆိုသလိုအဲ့ဒီရွာငယ်လေးမှာလည်း

ပရလောကနဲ့ဆက်နွယ်ပြီးနာမည်ကြီးတဲ့အိမ်မဲကြီးလို့နာမည်ရတဲ့အိမ်ကြီးတစ်အိမ်ရှိသေးတယ် ။

ဘယ်ခေတ်က ဘယ်သူတွေနေသွားပြီး ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ကြတာလဲ ၊

ဘယ်သူတွေက ဆောက်ခဲ့ကြတဲ့အိမ်ကြီးလည်းဆိုတာကိုတော့……….

ဘယ်သူမှ မသိကြဘူးတဲ့ ။

ဒါပေမယ့်အခြောက်အလှန့်ကြမ်းတယ်ဆိုတာတို့

ရွာထဲက ကလေးလူကြီးအပြင် ၊ တစ်ခြားရွာတွေကလည်း

ကောင်းကောင်းကြီးသိထားပြီးသားဖြစ်တဲ့အိမ်မဲကြီး ၊

အိမ်မဲကြီး နဲ့ ပတ်သတ်တဲ့အမှုအခင်းတွေကလည်း နည်းမှမနည်းတော့တာလေ ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ရွာထဲက ဘယ်အချိန်ကတည်းကရှိနေမှန်းမသိတဲ့ ရှေးပုံစံအိမ်အိုကြီးတစ်အိမ်ရှိတယ် ၊

အိမ်ပုံစံက ခြေတံရှည်ကိုမှ သစ်ကောင်းကောင်းတွေနဲ့သေသေချာချာဆောက်ထားပြီး

ရေနံချေးတွေ ဝနေအောင်သုတ်ထားတဲ့အိမ်ကြီး ၊အိမ်ပတ်ပတ်လည်မှာလည်း

အပင်ကြီးတွေအုံ့မှိုင်းမှိုင်း ၊ ခြုံတွေ ၊နွယ်တွေနဲ့ နေ့နေ့ ညည

အမြဲနက်နက်မှောင်နေတော့

အများကအိမ်မဲကြီး ၊အိမ်မဲကြီးလို့အလွယ်ခေါ်ရင်က နာမည်တွင်သွားခဲ့ပါရော့လား ။

ခြံဝန်းအကျယ်ကြီးနဲ့အိမ်ကြီးပေမယ့် ပိုင်ရှင်မရှိဘူး ၊အိမ်ကြီးကလည်း နှစ်တွေ

ဘယ်လောက်ကြာနေပြီလားမသိလောက်အောင် ပျက်စီးယို့ယွင်းနေလိုက်တာ

ပင့်ကူအိမ်တွေ သစ်ရွက်ခြောက်တွေနဲ့ ဘယ်လောက်အကျဉ်းတန်နေလည်းဆိုရင်

ညဘက်မပြောနဲ့ နံနက်ဘက်အချိန် ကြည့်မိမယ်ဆိုရင်တောင်အတော်လေး

ချောက်ချားစရာကောင်းလောက်တဲ့အိမ်အိုအိမ်ပျက်ကြီးတစ်ခုပဲ ။

ပါးစပ်ရာဇဝင်တွေကတော့အမျိုးမျိုးပြောကြတာပဲ

ဘယ်တုန်းကအဲ့ဒီအိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူတွေအသတ်ခံရတာတို့ ၊ ဘယ်သူတွေကဘယ်လို

ရုတ်ပျက်ဆင်းပျက် ကိုယ့်ဘာကိုယ် သတ်သေသွားကြတာတို့ ၊အရင်နေကြည့်တဲ့သူတွေ

မယုံလို့စမ်းတဲ့သူတွေ ဘာဖြစ်တာတို့အိုး….လူတွေရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာအိမ်မဲအိုကြီးနဲ့ပတ်သတ်ပြီး

ပြောလိုက်ကြတာ စုံနေတာပဲ ။

ဘာတဲ့အဲ့ဒီအိမ်မဲကြီးထဲမှာ ဓါးပြဝင်တိုက်သွားတော့ ကနဦးနေကြတဲ့

မိသားစု လေးယောက်လုံးအသတ်ခံရပြီး မကျွတ်ဘူးလို့လည်းပြောကြတယ် ၊

တစ်ချို့ကပြောတာကတစ်မျိုးအပျိုကြီးညီအစ်မ နှစ်ယောက်ပိုင်တဲ့အိမ်မဲကြီးက

မိသားစုဘိုးဘွားပိုင်အမွေတဲ့… တစ်နေ့ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ သူတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး

အိမ်ထဲမှာ လည်ပင်းကြိုးကွင်းစွပ်လျှက်သား တွဲလောင်းလေးတွေ မျက်လုံးပြူးမျက်စံပြူးတွေနဲ့

သေနေကြတာကို တွေ့ရတယ်တဲ့ လူသတ်သွားတာလား ၊ ကိုယ့်ဘာကိုယ်တကယ်ပဲသတ်သေသွား

ကြတာလား ဆိုတာ ဘယ်သူမှ သေချာမသိနိုင်ကြဘူး ၊ တစ်ခြားရာဇဝင်တွေလည်းရှိသေးတယ်

ဘယ်အတွဲက ဘယ်လို လူပြတ်တဲ့အိမ်မဲကြီးမှာ ခိုးချိန်းတွေ့ရင်း လွန်လွန်ကြူးကြူးဖြစ်နေတုန်း

တောက်…တောက်…တောက်…ဆိုပြီး ကြမ်းပြင်ကိုလက်နဲ့ခေါက်တဲ့အသံမျိုးကြားတော့

ကြည့်လိုက်မှအိမ်မဲကြီးအနောက်ဘက်ကနေ ဘောလုံးမဲမဲကြီးလို

ခေါင်းပျက်ကြီးက ခုန်ဆွခုန်ဆွနဲ့ သူတို့ဆီလာနေလို့

အသက်လုပြေးခဲ့ရတာတို့ …. ၊ တစ်ခြား ဆေးသမားတွေ

မှောင်ခိုတွေကလည်း လူလုံးဝမလာလောက်တဲ့ လူပြတ်တဲ့အဲ့ဒီအိမ်မဲကြီးထဲမှာ

အရောင်းအဝယ်တို့ ၊ တရားဝင်အလုပ်တွေ ခိုးလုပ်လေ့ရှိတဲ့အခါ ပတ်ပတ်စက်စက်ကို

အခြောက်အလှန့်ခံရသတဲ့ ….

တလောက ဟိုးလေးတကျော်ဖြစ်သွားသေးတယ် … ၊

အဲ့လိုပဲ ဆေးသမားတွေ စုပြီးအိမ်မဲကြီးထဲမှာ ဆေးတွေချ…အရောင်းအဝယ်တွေလုပ်… ၊

ရွာထဲက ငှက်ပစ်တဲ့ကလေးတွေကလည်းအိမ်ကြီးအနားရောက်မှန်းမသိရောက်သွားတုန်း

အိမ်ထဲက ဆေးသမားတွေကြောင့် ထွက်လာတဲ့ မီးခိုးငွေ့တွေကို သရဲခြောက်တယ်ထင်ပြီး

ပြေးသွားကြသေးတယ် ၊ တကယ်က ကလေးတွေစိတ်ထဲအဲ့ဒီအိမ်မဲကြီးထဲ

သရဲခြောက်တယ်ဆိုပြီး စိတ်စွဲနေတာကြောင့် ထစ်ခနဲ့ရှိ သရဲထင်သွားတာလည်းပါတယ် ၊

ဆေးသမားတွေကျပြန်တော့ တကယ်ကြီးအခြောက်အလှန့်ခံလိုက်ရတာ …..

သူတို့တွေ ဆေးချနေတုန်း သူတို့အဖွဲ့ထဲကတစ်ယောက်က

ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ထပြောတာ

“ ငါ့ပါးကို လျှာအေးအေးကြီးတစ်ခု တစ်ချက်လာလျှက်သွားတယ်

မင်းတို့ မင်း..မင်း..တို့ စနောက်နေတာလား ” ဆိုတော့

ကျန်သူတွေကတစ်ယောက်ကလည်း…

“ ငါတို့မနောက်ပါဘူးဟ..နောက်စရာလား..

ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ်နေနေတာပါကွာ မကြောင်စမ်းပါနဲ့

ဒီအိမ်မှာ ဘာမှမရှိဘူးအလကားလျှောက်ပြောနေကြတာ ”တဲ့

နောက်တစ်ယောက်ကလည်း

“ ဟေ့ယောင်တွေ ငါ့နာခေါင်းထဲအပုတ်နံ့ရတယ်နော် …

မင်းတို့ရောမရကြဘူးလားအန်တောင်အန်ချင်တယ်

တော်တော်ဆိုးဆိုးပဲကွ….ကြွက်တွေဘာတွေများသေနေတာလား ”

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲအိမ်အနောက်ဘက်က ငိုသံလိုလို ရယ်သံလိုလိုအသံကြီးတစ်ခု

ကြားလိုက်ရပြီး သူတို့တွေလည်းအကုန် ချနေတဲ့ဆေးကြောင့်လွတ်သွားတဲ့

စိတ်တွေအကုန်ပြန်စုမိသလိုဖြစ်သွားကြပြီး မျက်လုံးပြူးမျက်စံပြူးတွေနဲ့

မမျှော်လင့်ထားတဲ့အရာတစ်ခုကို စောင့်နေတုန်း …..

တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ သူတို့လူအုပ်ကြားထဲကိုအိမ်ခေါင်မိုးထုပ်တန်းပေါ်ကနေ

“ ဝုန်း ” ဆိုတဲ့အသံကြီးနဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဆံပင်ကဖားလျား ၊ စုတ်ပျက်နေတဲ့အဝတ်အစားတွေနဲ့

ဆွဲကြိုးချလျှက်အတိုင်းသားနဲ့ ကျလာပါလေရော…. ၊ ကျလည်းကျလာပြီးရော

အဲ့ဒီ မိန်းမက ဆံပင်တွေနဲ့ မျက်နာကိုအုပ်ထားရင်း ဇာတ်ကျိုးကျ

ငြိမ်နေရာကနေ ချက်ချင်းခေါင်းထောင်လာပြီး ဆေးသမားလူစုကို

တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပါလေရော ၊ ကြည့်လိုက်တယ်လို့သာပြောတယ်

တကယ်က ဇာတ်ကျိုးကျ သေနေရာကနေ ဆက်ခနဲ ခေါင်းပြန်ထောင်ပြလိုက်တာ ၊

ခေါင်းထောင်လာမှ သူ့မျက်နာကိုကွယ်ထားတဲ့ ဆံပင်တွေက

ဖယ်သွားတဲ့အခါ မျက်နာကိုအတိုင်းသားမြင်လိုက်ရတယ် ၊

အဲ့ဒီအမျိုးသမီးမျက်နာက ပျက်စီးနေတာများအသားတွေက မရှိသလောက်ပုတ်ပွနေပြီး

မျက်လုံးကအဆမတန်ပေါက်ထွက်မတတ် ပြူးလို့ ပါးစပ်ထဲက လျှာကြီးအရှည်ကြီး ထွက်ကျနေတာတဲ့ ။

ဘာပြောကောင်းမလည်း ဆေးသမားတွေလည်း ခြေကုန်ပြေးကြတော့တာပဲ

ကျန်တဲ့သူတွေလည်းကျန်ခဲ့ကြတယ် … တစ်ချို့ကအကြောက်လွန်ပြီး တခွီခွီ

အမြုပ်တစီစီ နဲ့ တက်ပြီး ကျန်နေခဲ့တာ ၊ တစ်ချို့ကတော့ ဆေးအရှိန် …

ရုတ်တရက် ကြောက်လန့်သွားတဲ့အရှိန်တွေကြောင့် နေရာမှာပဲ နှလုံးရပ် လို့

သေကုန်ကြတယ် ။

ဒီသတင်းတွေကိုလည်း ကိုယ်တိုင်ကြုံခဲ့ရတဲ့ ဆေးသမားတွေထဲက

တစ်ယောက်က ကမူးရှူးထိုး ပြောပြလို့ရပ်ရွာကသိပြီးအင်အားစု….

အိမ်မဲကြီးဆီ သွားရှာကြမှ ရုတ်တရက် သေသွားတဲ့သူ နဲ့ တက်ပြီး ခွေခွေလေး

သေနေတဲ့သူအလောင်းတွေကို တွေ့ခဲ့ကြတာ… သူတို့ပြန်ပြောပြသလို

ဆွဲကြိုးချလျှက်နဲ့ တွဲလောင်းကျလာတဲ့ သရဲမကိုတော့

မတွေ့ခဲ့ကြရဘူး… ၊ မှုခင်းကြီးကြီးကျယ်ကျယ်လည်း မကြာခဏ

ဖြစ်တဲ့အိမ်မဲကြီးပေါ့ ။

လက်တလော ရွာထဲမှာ သတင်းထွက်နေတာလည်းရှိသေးတယ် ။

“ ဟဲ့ နင်ကြားပြီးပြီလား …. ခွေးပုတို့ ငှက်ပစ်သွားရင်း

ဟိုအိမ်မဲကြီးထဲက သရဲမ ထွက်လာပြီးအနောက်ကနေ ပြေးလိုက်ဆွဲသလို

ခြောက်လန့်လိုက်လို့ ကောင်လေးတွေအကုန်ကြောက်ဖျား ဖျားနေကြတယ်လေ ”

“ ဟယ်အဲ့ဒါကြောင့် ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ လူစည်နေတာကို … ”

“ နင်တို့ပြောမှ ငါတောင်ကြက်သီးတွေထလာပြီ

အိမ်က ကလေးတွေတောင်အပြင် မလွှတ်ရဲတော့ဘူး ”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“ ဘုန်းဘုန်းဘုရား တပည့်တော်တို့လည်း နေရတာ စိုးတထိတ်ထိတ်နဲ့

ကလေးတွေအတွက်လည်း စိတ်မချရဘူး…အိမ်မဲကြီးက

ဆွဲကြိုးချသေသွားတဲ့ သရဲမ ….. ၊ တစ်ခါတစ်ခါတွေ့ရတဲ့

ခေါင်းပြတ်သရဲနဲ့ တစ်ခြား မကောင်းဆိုးဝါးတွေရန်ကို

တပည့်တော်တို့ ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲ ……….

ဘယ်လိုလုပ်ရမလည်း မိန့်တော်မူပါဦးဘုရား ”

ရပ်ရွာက လူအင်အားနဲ့ လူကြီးသူမတွေစုပြီး ဘုန်းရွာဦးကျောင်းဆရာတော်ကို

ဝိုင်းလျှောက်ကြတော့ ဆရာတော်အကြပ်ရိုက်ရပြီ ။

“အခုဖြစ်နေတဲ့ကိစ္စကအိမ်မဲကြီးထဲက မကျွတ်မလွတ်တဲ့

ပရလောကသားတွေ ခြောက်လန့်တယ်ဆိုတာ သူတို့တွေ

ဆိုးရွားတဲ့ ဘဝတွေက ကျွတ်ချင်လွတ်ချင်လို့ လူသားတွေရဲ့ကောင်းမှု

အမျှအတန်းတွေ လိုချင်လို့ ခြောက်လန့်တာလည်းဖြစ်နိုင်သလို ၊

သူတို့နေရာကို လူတွေလာတာ …သူတို့အိမ်မှာ မဟုတ်တာတွေလာလုပ်တာကို

သဘောမကျလို့ ခြောက်လှန့်တာလည်းဖြစ်နိုင်ပါတယ် …. ”

ဘုန်းတော်ကြီးက စကား စလိုက်ပြီး

အကြမ်းရေနွေးလေးနဲ့ ခံတွင်းရှင်းလိုက်ရင်း စကားစပြန်ဆက်ပြန်တယ် ….

“ ဦးဇင်းဖြစ်စေချင်တာက သူတို့ကိုကြောက်တယ် လန့်တယ် ဆိုရင်

ကိုယ်ကိုအနှောက်အယှက်ပေးလို့မရအောင်

ကာကွယ်လို့ရတဲ့ နည်းတွေအများကြီးရှိတာပဲ ၊ တို့ဗုဒ္ဓဘာသာမှာ

ဘုရား ၊ တရား ၊ သံဃာတဲ့အမြတ်ဆုံးရတနာ ဒါဆေးသုံးလုံးပဲ ယုံယုံကြည်ကြည်သုံးကြစမ်းပါ ၊

ကာကွယ်ကြစမ်းပါ … သတိရတိုင်းရွတ်ဆိုပေး..ဘာအန္တရယ်မှ မဖြစ်စေရဘူး ၊

နောက်ပြီး ညအိပ်ခါနီးဘုရားရှင့်ခိုးပြီးလို့ မေတ္တာပို့အမျှဝေရင်လည်း

သူတို့ကိုရည်စူးမေတ္တာပို့အမျှဝေပေးလိုက်ပါ ၊ ဒါဆိုအန္တရယ်ကင်းမှာပါ ၊

ကလေးတွေကလည်း ဦးဇင်းအန္တရယ်ကင်း ပရိတ်ကြိုးလေးတွေလုပ်ပေးထားတာရှိတယ်

အဲ့ဒါလေးတွေ ဝတ်ပေးထားလိုက်ပေါ့ …. ၊ နောက်တစ်ခုကအခုလိုခြောက်လှန့်နေတဲ့

ပရလောကသားတွေကို သူတို့ဘဝဆိုးကနေ ကျွတ်ချင်လွတ်ချင်တဲ့စိတ်ရှိကြတယ်ဆိုရင်

ဦးဇင်းတို့အကျွတ်အလွတ်ပွဲပုံစံလေးနဲ့ သူတို့ကိုအမျှအတန်းလည်း ပေးလိုက်ကြရအောင်

ဆန္ဒရှိကြတယ်ဆိုရင်အနီးအနားရွာက ဦးဇင်းတွေကိုအခုပဲ သွားပင့်လိုက်ကြချေတော့…. ”

ရွာဦးဘုန်းတော်ကြီး မေတ္တာရပ်ခံချက်နဲ့အိမ်မဲကြီးအရှေ့ဘက်မှာ

အိမ်မဲကြီးထဲက ပရလောကသားတွေအတွက်ရည်စူးပြီးအလှူအတန်းကုသိုလ်တွေကို

လုပ်ပေးပြီး တစ်ရွာလုံးက စုပေါင်းရေစက်ချ ၊အမျှပေးဝေခဲ့ကြတယ် …..

အမျှပေးသံအဆုံးမှာအိမ်မဲကြီးထဲကနေ သာဓုခေါ်သံတွေ

အကျယ်ကြီး ကြားလိုက်ရပြီးတော့အိမ်မဲကြီးထဲက

ဆင်လိပ်ပြာကြီးတွေအများကြီး ထွက်လာရင်း ပျံသွားကြတာကို

အားလုံးမြင်လိုက်ကြရတယ် …. နောက်ပိုင်းအိမ်မဲကြီးက

ခြောက်တာလန့်တာ ဘာမှ မကြားရတော့ဘူးတဲ့… ၊

ဒါပေမယ့်လည်း နာမည်ကြီးနေဆဲ…နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့နေရာမို့

ဘယ်သူမှတော့ညဘက် မသွားရဲအိမ်ထဲမနေရဲကြတော့ဘူးပေါ့… ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ရွာငယ်လေးမှာ နေထိုင်ကြတဲ့ သူတွေထဲမှာ

မမိုးပွင့်ဆိုတဲ့ မိန်းမငယ်လေးတစ်ယောက်လည်း ရှိသေးတယ် ။

မမိုးပွင့်တို့မိသားစုက သုံးယောက်ရှိကြတယ် ၊ မမိုးပွင့် ရယ် သူ့မိဘနှစ်ပါးရယ်ပေါ့ ၊

သူတို့မိသားစုလေးက ရွာမှာအဆာပြေမုန့်လေးတွေလုပ်ရောင်းကြတယ် ၊

ရန်ကုန်မှာ မုန့်ဖက်ထုတ် လိုမျိုးပေါ့ ၊ မုန့်လုပ်တာတော့ မမိုးပွင့်ရဲ့အမေနဲ့ မမိုးပွင့်တို့

အတူတူလုပ်ကြတာပေါ့ ၊ မုန့်လုပ်ပြီး မုန့်တွေကို နေ့တိုင်းရွာထဲလည်ရောင်းတဲ့အခါတော့

မမိုးပွင့် က လိုက်ရောင်းရတယ် ၊အမေလုပ်တဲ့သူက မမာတော့အိမ်မှာပဲ မုန့်ဝိုင်းစေတာပေါ့ ၊

မမိုးပွင့်တို့အဖေကတော့ ရွာမှာအလုပ်မယ်မယ်ရရမရှိဘူး ကြုံရာကျဘန်းလုပ်ကိုင်ပြီး

မိသားစုကိုရှာကျွေးတယ် ၊ သူတို့မိသားစုလေးက ကိုယ်ပိုင်လယ်ယာမြေတွေလည်းမရှိ ၊

ဆင်းရဲတဲ့မိသားစုထဲကလို့ဆိုရမယ် ၊ ဆင်းရဲပေမယ့် ရိုးရိုးသားသားပဲ ကိုယ့်ဝမ်းစာအတွက်

ကိုယ်လုပ်တတ်တဲ့ပညာလေးနဲ့လုပ်ကိုင် ရှာဇွေစားသောက်ကြတယ် ၊

မမိုးပွင့် ကလည်း မိသားစုအပေါ်အရမ်းသိတတ်တော့ မိဘအတွက်

အားဖြစ်စေတယ်လေ …အထက်တန်းကျောင်းသူဆိုပေမယ့် တစ်ခြားမိန်းကလေးတွေလို သူ့ခဗျာ

ခြေမွှေးမီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင် မနေနိုင်ဘူး ၊ မနက်ပိုင်းကျောင်းတက် ညနေပိုင်းဆို

မိသားစု ဝမ်းရေးအတွက် ရွာစဉ်လှည့်ပြီး မုန့်ရောင်းရတယ် ၊ ညပိုင်းကျပြန်တော့ ကျောင်းစာကျက်ရ

အမေနဲ့အတူ နောက်တစ်နေ့ရောင်းနိုင်အောင် မုန့်တွေအမှီပြန်လုပ်ရနဲ့ သူ့ဘဝကြီးက

လည်ပတ်နေဆဲပေါ့ ။

အဲ့ဒီနေ့က လပြည့်နေ ….

မမိုးပွင့်တစ်ယောက်အရင်လို မုန့်လည်ရောင်းရင်းကနေ

ထူးထူးခြားခြားအဲ့ဒီနေ့ကျမှ မုန့်တွေက ရောင်းမကောင်းဖြစ်နေပြန်တယ် ၊

မုန့်တွေမကုန်ရင် နောက်တစ်နေ့အတွက်အရင်းပြန်မရမှာ စိုးတာနဲ့

မမိုးပွင်လည်း မုန့်တွေမကုန်ကုန်အောင် လိုက်ရောင်းတော့အချိန်က

ပြန်ချိန်ထက် ကျော်မှန်းမသိတဖြည်းဖြည်းကျော်လာခဲ့ပြီ ။

ညတိုင်းအိမ်ကို ၇နာရီနောက်ဆုံးထားပြန်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ မမိုးပွင့် … ၊

အခု မုန့်ရောင်းမကောင်းတာနဲ့ မုန်ကဗန်းလေးပိုက်ပြီးအိမ်ပြန်နောက်ကျခဲ့ပြီလေ ။

မမိုးပွင့်အိမ်ပြန်ဖြစ်ခဲ့တဲ့အချိန်က ည ၉နာရီ ။

လပြည့်နေညဆိုပေမယ့် တိမ်ညိုတွေက ပြည့်နေတဲ့လမင်းကြီးရှေ့

ကာစီးကာစီးလုပ်နေကြတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က ထင်သဘောက်အလင်းဓါတ်မရခဲ့ဘူး ၊

ခလုတ်မတိုက်ယုံ …. မျက်စိရှေ့တစ်ကမ်းကို မသဲမကွဲ မြင်ယုံလောက်ပဲ

အလင်းရခဲ့တယ် ။

ရွာမှာက ည ၈နာရီလောက်ဆိုရင်အိပ်တဲ့သူကအိပ် ဗီဒီယို (Video) ရုံမှာ

ရုပ်ရှင်ကြည့်နေတဲ့သူတွေကကြည့်နဲ့ ၊ ပတ်ဝန်းကျင်က လူခြေတိတ်နေပြီးတော့ ရွာလမ်းတစ်လျှောက်

မမိုးပွင်တစ်ယောက်တည်း ထီးထီးကြီးဖြစ်နေတယ် ၊ မိန်းကလေးဆိုပေမယ့်

အကြောက်အလန့်သိပ်မရှိတဲ့သူ မမိုးပွင့် … စိတ်ထဲမှာ မနက်ဖြန်ကျောင်းမှာ

ဆရာမ ဘာစာမေးမလဲ….အိမ်ရောက်ရင်အမေနဲ့အတူ မုန့်လုပ်ပြီး

ဘယ်စာတွေ ပြန်နွေးရမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားနေတာ…. ။

အဲ့ဒီနေ့ကျမှအိမ်ကိုလည်း ပြန်နေကျလမ်းကနေ မပြန်ဖြစ်ခဲ့ဘူး ၊

ပြန်နေကျလမ်းကဆိုရင်အိမ်ရောက်ဖို့ ပိုကြာသွားမှာမို့ ဖြတ်လမ်းအတိုင်းပြန်ဖြစ်ခဲ့တယ် … ၊

အိမ်မြန်မြန်ပြန်ရောက်ချင်နေပြီ ၊ စာတွေကျက်ရတော့မယ် ၊ နောက်နေ့အတွက်

မုန့်တွေလုပ်ထားရတော့မယ်… ၊ ကျန်းမာရေးမကောင်းတဲ့အမေတစ်ယောက်တည်း

မုန့်တွေလုပ်နေရင်ပင်ပန်းမှာလည်းစိုးတယ်လေ… ၊ ဒါတွေကြောင့် ဖြတ်လမ်းကနေ ပြန်ဖြစ်ခဲ့တယ် ၊

ဖြတ်လမ်းဆိုတာလည်း တစ်ခြားလမ်းမဟုတ်… ၊ ရွာက နာမည်ကြီးအိမ်မဲကြီးအရှေ့ကအလမ်း

ဖြစ်နေပြန်တယ်… ၊ ဒါပေမယ့် မမိုးပွင့် မကြောက်ဘူး…အရင်ကတည်းက မကြောက်တတ်တာ

ကြောက်စိတ်မရှိတာလည်း ပါသလို ၊ ဒီအနီးအနာမှာနေလာတာကြာပြီ သူများတွေသာ

ခြောက်တယ်လန့်တယ်ပြောတာ မမိုးပွင့်တော့တစ်ခါမှအိမ်မဲကြီးက ခြောက်တာလန့်တာ

မကြုံဖူးဘူးမို့လား ၊ နောက်ပြီးအိမ်မဲကြီးက ပရလောကသားတွေလည်းအမျှအတန်းရလို့

ကျွတ်လွတ်သွားကြပြီဆိုတာလည်း သိထားတယ်လေ…. ။

ဖြတ်လမ်းရဲ့အလယ်လောက်…ခြေတံရှည်အိမ်မဲကြီး မရောက်ခင်

အုန်းပင်ကြီးအရှည်ကြီး နှစ်ပင်က သေမင်းခံတွင်းဝထဲဝင်ဖို့ကြိုနေတဲ့ တံခါးစောင့်တွေလိုပဲ ၊

မမိုးပွင့် လမ်းလျှောက်လာရင်းအုန်းပင်ကြီးတွေကို ကျော်လို့အိမ်မဲကြီးရှေ့ဖြတ်လျှောက်မိတာနဲ့တင်

ထူးထူးခြားခြား မဖြစ်စဖူး သူ့ရင်ထဲ လှိုက်ဖိုသွားသလိုခံစားလိုက်ရပြီး ရုတ်ရက် လေစိမ်းတွေ

တိုက်လာသလို ကြက်သီးတွေအလိုလိုထပြီး ကြောက်လာသလိုဖြစ်လာရော… ၊

မမိုးပွင့် ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ်အားပြန်တင်းရင်းအိမ်နားနီးနေပြီမို့ ခြေလှမ်းသွက်သွက်လှမ်းခဲ့တယ် ။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ လူမနေတဲ့ ခြေတန်ရှည်အိမ်မဲကြီးဆီကနေ “ ဝေါ….. ” ဆိုပြီး

အိမ်အောက်ဘက်ကို တစ်ခုခု လျောဆင်းလာတဲ့အသံတစ်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်

အသံနဲ့အတူအိမ်ပေါ်ကနေအိမ်အောက်ကို တစ်လှုပ်လှုပ်နဲ့ ဆင်းလာတဲ့

ဘာမှန်းမသိတဲ့အရာတစ်ခုကိုလည်း တစ်ပါးတည်းတွဲမြင်လိုက်ရတယ် … ၊

မြင်နေရတဲ့အရာက မမိုးပွင့် ဆီကို ဦးတည်နေသလိုပါပဲ ၊

မမိုးပွင့် က သရဲခြောက်တယ်လို့မထင်ဘူးလေ ၊ တစ်ခါမှလည်း မကြုံဖူး

အကြောက်အလန့်မရှိတော့ ဘာများလဲဆိုပြီး ကြက်သေသေရင်းအိမ်မဲကြီးကိုကြည့်နေမိတယ်

ကြည့်နေရင်းကနေ သူ့ဆီကို လာနေတဲ့အရာတစ်ခုကြောင့်

ကြောက်ချင်သလိုလိုအားငယ်ချင်းသလိုလို ခံစားလာမိတာနဲ့အိမ်ဘက်ကိုပဲ ခြေလှမ်းမြန်မြန်

လှမ်းလိုက်မိတယ် ၊ မမိုးပွင့် ခြေ တစ်လှမ်းပဲ လှမ်းရသေးတယ် သူ့ဆီကိုအိမ်မဲကြီးကနေ

လာနေတဲ့အရာက တဖြည်းဖြည်းနီးလာတော့ ထိတ်လန့်သွားမိပြီးတော့

အန္တရယ်ပြုမယ့်အရာလား သိရအောင် လက်ထဲကအသင့်ပါလာတဲ့ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးနဲ့

ချက်ချင်း ထိုးကြည့်လိုက်တော့မှ ….

“အား………………. ”

မမိုးပွင့် မြင်လိုက်ရတဲ့အရာကြောင့် ငယ်သံပါအောင်အော်လိုက်ရင်း

ပါလာတဲ့ပစ္စည်းတွေကိုလည်း ဂရုမစိုက်အားတော့ပဲအိမ်ကိုမရောက်ခင်

အရင်တွေ့ရတဲ့ လူတွေရှိလောက်မယ့် ရွာထဲကအိမ်တစ်အိမ်ထဲကို

ခြေကုန်သုတ်ပြေးသွားဖြစ်ခဲ့တဲ့အထိပဲ ။

“ ဟာ.. မိုးပွင့်..သမီး…ဘာဖြစ်လာတာလည်း… ”

“ သ…သ..သ..သရဲမကြီး….မျက်နာ..မပါတဲ့သရဲမကြီး…

အစိမ်းသရဲမကြီး… သမီးနောက်လိုက်လာတယ် ”

“ ဟင်…. ”

မမိုးပွင့် စကားကြားတော့အိမ်ရှင်တွေလည်းလန့်သွားကြပြီး

အိမ်ပတ်ပတ်လည် ပရိတ်ရည်တွေဖြန်း မမိုးပွင့်ကိုလည်း ပရိတ်ရည်တွေ

တိုက်ပြီးမှအိမ်ကလူကြီးတွေစုပြီး မမိုးပွင့်ကိုအိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးကြတယ် ၊

မမိုးပွင့် ကတော့ တစ်လနီးပါးလောက် ဖျားသွားခဲ့တယ် ။

မမိုးပွင့် ဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်တုန်းက မြင်လိုက်ရတာတော့

သရဲမက ဆံပင်ဖားလျားကြီးနဲ့ မျက်နာကြီးမှာလည်း ….. မျက်လုံး ၊ နှာခေါင်း ၊

ပါးစပ်နေရာတွေမှာ ဘာမှမပါပဲအသားကြီးအတိုင်း ပြောင်ချောကြီးတဲ့ ။

မမိုးပွင့်ကမုန့်ရောင်းပြီးပြန်လာတော့ စားချင်သောက်ချင်လို့ သရဲမကအိမ်ပေါ်က ဆင်းလာတာလား ၊

အမျှအတန်းလိုချင်လို့လားဆိုတာတော့ သရဲမကိုယ်တိုင်ပဲသိပါလိမ့်မယ် ။

ရွာထဲလည်း မမိုးပွင့် သတင်းကြောင့် တော်တော်လေးလှုပ်သွားကြတယ် ၊

အိမ်မဲကြီးက ပရလောကသားတွေ ကျွတ်သွားပြီလို သူတို့ယုံကြည်ထားကြတာ… ၊

ဒါဆို မျက်နာပြောင်ကြီးနဲ့ သရဲမက နောက်ထပ်ရောက်လာတဲ့ သရဲမများလား

ကျန်နေရစ်တဲ့ သရဲမလား……. ။

သေချာတာတစ်ခုကတော့ ခြေတံရှည်အိမ်မဲကြီးထဲမှာ

ကျန်ရစ်သူတစ်ချို့ ရှိကောင်းရှိနေဆဲပဲဆိုတာ……… ။

#END

ကြိုးစားပါဦးမည်……

~ မိုးစွေ ~

စာပြီးချိန် - 6.10.2018 ( 6 : 05 Pm )

#lotaya_shortstory

အပတ်စဉ်အသစ်သစ်သော ပရလောက ဝတ္ထုတိုများကို "ဘေလ်မကုန် ဝန်ဆောင်ခပေးစရာမလိုအင်တာနက်ခ မကုန်ဘဲ" ဖတ်ဖို့အခုပဲ လိုတရအယ်လီကေးရှင်းကို

ဒီလင့်ခ် ကနေနှိပ်ပြီး ဒေါင်းလုဒ်ဆွဲထားဖို့တော့လိုမယ်နော်