“ ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ”

日本人のへいしが待っています { じじつ }

ဇာတ္လမ္း / စာေရးသူ - “ မိုးေစြ ” ( ျဖစ္ရပ္မွန္ )

( စ - ဆံုး )

“ နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ဟဲအိ႐ွိ (ဂ) မတဲအိမတ္စု ………………. ”

ဂ်ပန္စာကိုျမင္တိုင္း အမွတ္မထင္ အသံထြက္ဖတ္ဖတ္မိတတ္ေနတဲ့အက်င့္က

ဂ်ပန္စာေလ့လာေနသူ သတိုး အတြက္ အဆန္းတက်ယ္ေတာ့မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး…. ၊

ထူးဆန္းတာက ဒီေနရာမွာ ဘာလို႕ ဒီစာမ်ိဳးကိုေတြ႕ေနရတာလဲဆိုတာကို

စဥ္းစားရၾကပ္ေနမိတာပဲ … ဒီေလာက္ေခါင္လြန္းလွတဲ့ရြာမွာ

ဂ်ပန္စာ…..အဂၤလိပ္စာ …တျခားဘာသာစကားေတြမေျပာနဲ႕ ျမန္မာစာေတာင္

ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲ တတ္ၾကတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ေက်ာင္းေတြမွာပဲ

ၾကီးပ်င္းလာၾကပံုရတဲ့ ရြာမွာေနသူေတြက …. ဒီလုိမ်ိဳး ဂ်ပန္စာကို

ရြာအ၀င္အ၀ ရြာနာမည္ထိုးထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာရွိတဲ့

သစ္ျပားေလးမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထြင္းထားနိုင္တာလဲဆိုတာေလး … ၊

ရြာထဲေရာက္မွာ ေဒသခံေတြကိုေသခ်ာေမးေတာ့မယ္ဆိုျပီး

သတိုး တက္ၾကြတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ ၾကိဳးေလးကုိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕

တင္းတင္းကိုင္ထားရင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္ …. ၊

ေျမၾကမ္းျပီး ဆိုင္ကယ္တိုးမေပါက္တဲ့ ဒီလိုေတာေတာင္ထဲမွာ ေျခေထာက္က

ပိုအသံုး၀င္ေနတယ္ေလ ၊ သတိုးက ရန္ကုန္သားစစ္…

ရန္ကုန္သားဆိုေပမယ့္ ပထ၀ီဘာသာနဲ႕ ဘြဲ႕ရေက်ာင္းျပီးထားျပီးေတာ့

လက္ရွိမွာလည္း ပထ၀ီနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ နိုင္ငံျခား ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ

၀န္ထမ္း၀င္လုပ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ ၊ သူတို႕အလုပ္က အလုပ္လာအပ္တဲ့သူ

လိုခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးရတဲ့အထိကို ေျမပံုတိတိက်က်ဆြဲေပးတာတို႕

ေျမတိုင္းေပးရတာတို႕ကို လုပ္ေပးရတာေလ… ၊ အစိုးရေျမတိုင္းရံုးက

အလုပ္နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္… ၊ အျပင္ထြက္ field ထဲမွာ survey ဆင္းရတဲ့အခါ

ရံုးက ၀န္ထမ္းေတြကို လိုအပ္တာတစ္ကိုယ္္ရည္စာအျပည့္အစံုနဲ႕ ခရီးစရိတ္ေပးျပီး

လႊတ္တတ္တယ္…. ၊ သြားနိုင္ျခင္း မသြားနိုင္ျခင္းဆိုတာ ၀န္ထမ္းေတြမွာလည္း

ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိၾကပါတယ္ … ၊ တစ္ခါတစ္ေလ မတည္ျငိမ္ေသးတဲ့ ေဒသေတြအထိကို

သြားျပီး ေျမတိုင္းၾကရတယ္… ၊ တစ္ခါသြားရရင္ အဖြဲ႕လိုက္ ၃ေယာက္တြဲအနည္းဆံုး

သြားၾကရတယ္…သံုးေယာက္လံုးက သူတို႕ေတြတိုင္းရမယ့္ ေနရာ၀န္းက်င္ကိုေရာက္ရင္

အဲ့ေနရာေတြကိုမေရာက္ခင္ အနီးဆံုး ေန႕ခ်င္းျပန္သြားနိုင္ေလာက္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရးအဆင္ေျပေလာက္တဲ့

ျမိဳ႕ၾကီး ၊ ျမိဳ႕ငယ္ ၊ ရြာၾကီး ၊ ရြာငယ္ ေတြမွာ စုရပ္အျဖစ္အေျခခ်ၾကတယ္ … ၊ ေနာက္ေတာ့

သူတို႕တိုင္းတာရမယ့္ အစြန္အဖ်ားေနရာေတြကို မတိုင္းတာခင္ရက္ပိုင္းေလာက္ေစာျပီး

ေဒသအေျခအေနကိုသြားၾကည့္ၾကတယ္ … တိုင္းတာလို႕အေကာင္းဆံုးေနရာ ၊

ေျမျပင္မွာ ၾကာရွည္ခံအမွတ္အသားလုပ္လို႕ရတဲ့ေနရာကိုရွာေဖြၾကတယ္ ၊ သတိုးကိုယ္တိုင္က

စြန္စားခန္းဖြင့္တဲ့စာအုပ္ေတြ သည္းထိတ္ရင္ဖိုစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ျပီးၾကီးလာတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့

စြန္႕စားရတာကိုၾကိဳက္တယ္ ၊ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ဆိုေပမယ့္ အဲ့ဒီ့လိုရူးတတ္တဲ့စိတ္ေလးနဲ႕အတူ

အရမ္းေခါင္တဲ့ေဒသေတြကို သြားဖို႕ကိစၥရွိလာတိုင္း သတိုးက ေရွ႕ဆံုးက သြားမယ့္စာရင္းေပးေလ့ရွိတယ္ ၊

တစ္ရံုးလံုးက သတိုးကို လက္ဖ်ားခါၾကတာ အဲ့လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လည္းပါတယ္ ၊

သတိုးက သူမ်ားမသြားခ်င္…မသြားရဲတဲ့ေနရာေတြဆို တက္တက္ၾကြၾကြသြားတတ္တာမို႕ေလ ၊

အခုလည္း ျမန္မာျပည္ေျမပံုထဲမွာေတာင္ ျပဴးျဖဲရွာေနရတဲ့ ေတာထဲေတာင္ထဲကရြာေသးေသးေလးတစ္ခုကို

သတိုးတစ္ေယာက္တည္း ကြင္းဆင္းၾကည့္ေနျပန္တယ္… အနီးဆံုးရြာၾကီးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့

အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သတိုးအေၾကာင္းျပန္လာတာနဲ႕အလုပ္စဖို႕ျပင္ေနၾကတယ္… ၊

ဒီခရီးစဥ္ကိုလည္းထံုးစံအတိုင္း သတိုးကိုယ္တိုင္စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ ေရြးထားတာမဟုတ္လား…. ။

“ အရီးေလး မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ… ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရြာက

တာ၀န္ရွိတဲ့သူဆီကိုလမ္းညြန္ေပးပါလားခင္ဗ်ာ … ”

ရြာ၀င္၀င္ျခင္းမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ရြာသူအေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ကို

ေဖာ္ေရြရိုးသားတဲ့ေလသံနဲကႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ျပီး လွမ္းညြန္ဖို႕

အကူညီေတာင္းလိုက္ေတာ့ အေဒၚၾကီးက သတိုးကို လူစိမ္းမို႕ထင္တယ္

အံ့ၾသတၾကီးၾကည့္ေနရင္းက လမ္းညြန္ေပးလိုက္တယ္… ၊

မၾကာခင္မွာပဲ သတိုးတစ္ေယာက္ သူၾကီးအိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္ ၊

သူၾကီးအိမ္ကိုအေရာက္ခင္လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ တစ္ရြာလံုးမွာရွိတဲ့

လူေတြ ေနပံုထိုင္ပံု ၊ အိမ္အေနအထားေတြကိုလည္း အကဲခတ္ခဲ့ေသးတယ္ ၊

ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႕မေတြ႕ေသးဘူး ၊ အျခားရြာပံုစံေတြအတိုင္းပါပဲ… ၊

သူၾကီးအိမ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္းတစ္ျခားရြာေတြက သူၾကီးအိမ္ေတြလို

တစ္ရြာလံုးမွာ အခန္႕ထည္ဆံုးျဖစ္ေနတာကိုလည္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ရြာသူၾကီးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကိုလွမ္းေျပာလိုက္တယ္

ဒီအခါမွ အိမ္ထဲက သူ႕ကိုစိမ္းစိမ္းၾကီးၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက

သူၾကီးကိုသြားေခၚေပးျပန္တယ္…မၾကာခင္မွာပဲ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ၾကီးနဲ႕လူတစ္ေယာက္

အိမ္ထဲကေနထြက္လာခဲ့တယ္ …. ။

“ က်ဳပ္ကိုေမးေနတယ္ဆိုတာ ဒီကေမာင္ရင္ထင္တယ္ ”

အေျခအေနကိုၾကည့္ျပီး ရြာသူၾကီးမွန္းသိသြားေတာ့ သတိုးက

သူ႕ရဲ႕ခါးကို ေလးေလးနက္နက္ဟန္ေလးနဲ႕ ကိုင္းညြတ္ခ်လိုက္ျပီးေတာ့

“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ…သူၾကီးမင္းခင္ဗ်..ကၽြန္ေတာ္က

ရန္ကုန္ကေနလာခဲ့တာပါ….၊ အဘတို႕ရြာရဲ႕နယ္နိမတ္တစ္ခုမွာ ေျမတိုင္းလို႕ရတဲ့ ေနရာရွိမရွိ ရြာအေျခအေနကိုလာေလ့လာတာပါ ၊ အဘဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္လာေတာင္းရင္းနဲ႕

ရြာထဲမွာ တစ္ညေလာက္ တည္းခ်င္လို႕ အကူအညီေလးလည္းလာေတာင္းတာပါသူၾကီးမင္းခင္ဗ်ာ ”

“ ေအးကြယ္…ရြာထဲမွာ တည္းဖို႕ကေတာ့မပူပါနဲ႕

ေမာင္ရင္တို႕ တိုင္းတာတယ္ဆိုတာေတြကိုေတာ့ တို႕ေတြ နားမလည္ပါဘူးကြယ္…

ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ရင္တို႕အလုပ္က က်ဳပ္တို႕ရြာကိုမထိခိုက္ဘူးေသခ်ာရင္ လုပ္ေပါ့ကြယ္…. ၊

ခြင့္ျပဳျပီးသားပါ… ဒီေလာက္ေခါင္တဲ့ရြာေလးအထိလာနိုင္တဲ့ ျမိဳ႕သားဆိုလို႕လည္း

က်ဳပ္တစ္သက္ ေမာင္ရင္တစ္ေယာက္တည္းေတြ႕ဖူးေသးတယ္ ဟား..ဟား..

ေၾသာ္ဒါနဲ႕ ေမာင္ရင့္နာမည္က ဘယ္သူ ”

ေဖာ္ေရြသေဘာေကာင္းလြန္းတဲ့ သူၾကီးေၾကာင့္

သတိုး အလုပ္အတြက္ ပထမအဆင့္ေအာင္ျမင္သြားတာမို႕

ျပံဳးရင္း သက္ျပင္းေလးခိုးခ်မိလိုက္ျပီး

“ ဟုတ္ကဲ့ဗ် ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သတိုးပါဗ်ာ (….)ကုမပၸဏီက၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ ”

“ ေအးကြယ္…သတိုး..လူေလးလည္းဗိုက္ဆာေရာေပါ့

ကဲကဲလာ ေဟာ…ဟိုဘက္မွာျမင္ေနရတဲ့အိမ္ေလးေတြ႕လား

အဲ့ဒီ့အိမ္မွာ ဂ်ပန္ၾကီးဆိုတဲ့ ဘၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္

သူ႕ဆီမွာ တည္းခိုရင္း ေရမိုးခ်ိဳး ခဏနားဦးကြယ္….

လာလာ ငါလို္ပို႕ေပးမယ္ ”

သတိုးတစ္ေယာက္ ရြာသူၾကီးေနာက္က ကုတ္ကုတ္ေလး

လိုက္သြားခဲ့လိုက္တယ္ ။

အိမ္ရဲ႕အေနအထားက ေတာ္ေတာ္ခိုင္ခံ့တဲ့ သစ္မ်ိဳးေတြကိုသံုးထားပံုရတယ္… ၊

ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ နည္းစနစ္ေတြ ထုပ္တန္းေတြကို ခ်ဳပ္ထားပံုေတြ ၊ အိမ္တိုင္အေနအထားေတြကို

အိမ္ထဲေရာက္မွ ပိုသတိထားမိသြားတယ္ … အတြင္းပိုင္းအေနအထားတစ္ခ်ိဳ႕က ျမန္မာနည္းနဲ႕လံုး၀မတူပဲ

အျပင္ကၾကည့့္ရင္သူလိုကိုယ္လိုဆိုေပမယ့္ အထဲက်မွ ပိုသိသာကြဲလြဲေနတာကို

ျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ဆံပင္ေတြေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္

လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို ထိုင္လ်က္သား တစ္ခုခုကိုေလးေလးနက္နက္ေတြးေနတဲံပံုစံမ်ိဳးနဲ႕

ျမင္လိုက္ရတယ္ ၊

“ ဂ်ပန္ၾကီးေရ … ဒါက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကလာတဲ့ ဧည့္သည္ကြဲ႕…

တို႕ရြာမွာလည္း မင္းတစ္အိမ္တည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕က်က်နနေလးရွိျပန္… ၊

မင္းအိမ္မွာလည္း မင္းတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ လူငယ္ေလး ေနရထိုင္ရတာ

လြတ္လပ္တာေပါ့ကြယ္…. ကဲ လူေလး သတိုးေရ … ဂ်ပန္ၾကီးနဲ႕သာေနရစ္ခဲ့ေပေတာ့

လိုအပ္တာရွိရင္ အဘဆီအခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ေနာ္…. ဂ်ပန္ၾကီးေလး ေကာင္ေလးကို

ဂရုစိုက္ေပးလိုက္ဦးကြာ… ”

သူၾကီးက သတိုးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးျပန္သြားေတာ့

ဂ်ပန္ၾကီးဆိုနဲ႕သတိုးသာက်န္ခဲ့တယ္

“ ေကာင္ေလး…မင္းတို႕ရန္ကုန္ကို ငါတစ္ေခါက္ေတာ့ေရာက္ဖူးတယ္

ငါေရာက္တုန္းကအေျခအေနနဲ႕အခုဆို အမ်ားၾကီးကြဲလြဲေနျပီထင္ရဲ႕ ”

“ အဘက ဘယ္တုန္းကေရာက္ဖူးတာလဲ ”

သတိုး ရုတ္တရက္ေမးလိုက္တဲ့စကားကို မေျဖခ်င္သလိုနဲ႕

လႊတ္ခနဲထြက္သြားတဲ့ သူ႕စကားကို သူျပန္ထိန္းတဲ့ပံုစံနဲ႕ ဂ်ပန္ၾကီးက

“ လူေလး မင္းေရအရင္ခ်ိဳးေခ်…ျပီးမွ တို႕တူ၀ရီးေတြ

စကားေအးေဆးေျပာၾကတာေပါ့ကြယ္…. ”

သတိုးစိတ္ထဲမတင္မက်ျဖစ္ေနေပမယ့္ အိမ္ရွင္စကားမုိ႕

အဒြန္႕မတက္၀ံ့ေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕က အ၀ီစိေရတြင္းေလးနားမွာ ေရအရင္ေျပးခ်ိဳးလိုက္တယ္ …. ၊

ေရခ်ိဳးျပီးျပန္တက္လာေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ရြာထမင္း၀ိုင္းေလးနဲ႕ အဆင္သင့္

ျပင္ျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ၾကီးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊ သတိုးလည္းတစ္ေနကုန္

ပင္ပန္းလာတာမို႕ ျမန္ျမန္အ၀တ္လဲျပီး ထမင္းကိုအငမ္းမရ စားေသာက္လိုက္တယ္ ၊

ဗိုက္ကေလးျပည့္သြားေတာ့သူ႕စိတ္ထဲတစ္ခုခု ေတြးမိလာတယ္…. ၊

ဒီအဘနာမည္က ဂ်ပန္ၾကီးတဲ့…ရြာအ၀င္၀မွာလည္း ဂ်ပန္စာေတြေရးထားတာျမင္ခဲ့တယ္… ၊

ဒီစာေတြက ဒီအဘလက္ခ်က္မ်ားလား… ၊ ဒါဆို ဒီဘဘ ဂ်ပန္ၾကီးက ဂ်ပန္စာေတြတတ္ေနတာလား ၊

ဒီလိုေခါင္လြန္းတဲ့ေနရာမွာ ဒီစာေတြကိုဘယ္လိုသင္ခဲ့တာလဲ… ၊ ရန္ကုန္ကိုလည္း သူေရာက္ဖူးတယ္ေျပာတယ္၊

သူ႕နာမည္ကေရာ ဘာလို႕ ဂ်ပန္ၾကီးျဖစ္ေနတာလဲ…. ၊

သတိုးရဲ႕အေတြးစေတြကုိ အသံတစ္သံက ေခ်ဖ်က္လိုက္ေတာ့တယ္

“ လူကေလး…အဘနာမည္ကိုစိတ္၀င္စားေနတာထင္တယ္…ဟားဟား ”

သတိုးတစ္ခ်က္အံ့ၾသျပီး မ်က္နာဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားမိတယ္

စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီအဘ ငါ့စိတ္ထဲကအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္လိုမ်ားသိေနသလဲလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္ ၊

အေတြးစေတြနဲ႕အတူ ေခါင္းကိုတဆက္ဆက္ျငိမ့္လိုက္မိတဲ့ေနာက္ ဂ်ပန္ၾကီးဆိုသူအဘက

“ မအံ့ၾသပါနဲ႕…လူစိမ္းတိုင္း အဘကိုစိတ္၀င္စားၾကတာ မစမ္းပါဘူး … ”

“ ဟုတ္တယ္ အဘ…အဘနာမည္ရယ္ ၊ ရြာအ၀င္အ၀မွာေရးထားတဲ့ စာအေၾကာင္းရယ္ကုိ

ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနတာ ”

“ ေၾသာ္…လူေလးက အဲ့စာေလးကိုျမင္ခဲ့ေသးတယ္ေပါ့ေလ…. ”

“ ဟုတ္တယ္အဘ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္စာကိုေလ့လာေနတဲ့သူတစ္ေယာက္မို႕

အဲ့ဒီ့စာေလးကိုလည္းေသခ်ာနားလည္တယ္ အဘ ”

“ လူေလးက ဂ်ပန္စာသင္ေနတာလား….ဒါဆိုပိုအဆင္ေျပတာေပါ့……

ဒီစာေလးရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို လူေလးဘယ္လိုနားလည္လဲ ”

သတိုး အေျဖၾကပ္သြားျပီးေတာ့ သူေတြးမိသလို

စာလံုးေပါင္းမိတဲ့အတိုင္းေျပာခ်လိုက္တယ္

“ 日本人のへいしが待っています { じじつ }

နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ဟဲအိ႐ွိ (ဂ) မတဲအိမတ္စု

ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ …. လို႕ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ အဘ…. ”

ဒီအခါမွ ဂ်ပန္ၾကီးက ေက်နပ္သြားဟန္နဲ႕

“ လူေလးေျပာတာမွန္တယ္ …. အဘက လူေလးဂ်ပန္စာတကယ္တက္မတက္

စမ္းၾကည့္ခ်င္လို႕ေမးလိုက္တာပါ…. ဟား… ”

“ ဒါဆို အဘ ဒီစာအေၾကာင္းနဲ႕ အဘနဲ႕ဘယ္လိုဆက္စပ္တယ္ဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္ သိခြင့္မ်ားရနိုင္မလားခင္ဗ်ာ ”

“ လူေလးက ေခတ္ပညာတတ္ဆုိေတာ့ အဘျပန္ေျဖတာေတြကို

ယံုၾကည္ဖို႕ခတ္ေနမယ္… ၊ ေနာက္ျပီးအဘကိုလည္း လူလိမ္ၾကီး ၊ အရူးၾကီးလို႕

ထင္မွာလည္းစိုးတယ္ကြယ္..ေျဖခ်င္ေပမယ့္ မေျဖသင့္ဘူးလို႕ထင္တယ္ကြယ္ ”

“ ဟာအဘရယ္ မဟုတ္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က သိခ်င္လို႕

ေမးတာပဲအဘရယ္… အဘက ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္ဆုိတာလည္း

အဘနဲ႕ စေတြ႕ျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သိတယ္… ဘာလို႕လဲဆို

ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္ရတာအရမ္း၀ါသနာပါတယ္… ၊ ပံုမွန္ျဖစ္ေနတဲ့သူနဲ႕

စိတ္တဇျဖစ္ေနတဲ့သူကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းခြဲတတ္ပါတယ္…

အထူးသျဖင့္ မ်က္လံုးက စကားေတြကို ဖတ္ျပီးေတာ့ပိုသိတာေပါ့အဘ… ”

“ လူေလးက လူေတာ္ပဲ ကိုယ္ဖတ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြထဲက ပညာေတြကိုပါ

လက္ေတြ႕အသံုးခ်တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့…ကဲပါေလ…လူေလးယံုၾကည္တယ္ဆိုေတာ့

အဘ ဆက္ေျပာရမွာေပါ့…. ဒီလိုကြဲ႕….

အရင္တုန္းက အဘတို႕ဒီရြာေလးက ရြာရယ္လို႕သက္သက္မွတ္မွတ္ မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္….

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးၾကာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကေပါ့…. ၊

ဒီရြာမွာ ဂ်ပန္တပ္သားေတြအမ်ားၾကီး တပ္စြဲခဲ့ၾကတဲ့ စစ္စခန္းတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတယ္… ”

“ ဟင္… အဘဒီအသက္အရြယ္နဲ႕ ဂ်ပန္ေတြရွိခဲ့တယ္လို႕ ဘာလို႕တပ္အပ္ေျပာနိုင္တာလဲ…

အဲ့တုန္းကအခ်ိန္ဆို အဘက ေမြးျပီးမို႕လို႕လား….ဒါမွမဟုတ္ အဘရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြျပန္ေျပာျပတာလား ”

“ လူေလးက သိပ္ေလာသကို……ဒီမယ္..

အဘေျပာတာေလးကိုသာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕နားေထာင္ၾကည့္….

ဒီဇာတ္လမ္းကလံုး၀ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ အဘအသက္နဲ႕ရင္းျပီးအာမခံရဲတယ္

ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပရေလာကနဲ႕သက္တိုင္တဲ့ ေသြးပ်က္စရာေလးေတြနည္းနည္းေတာ့ပါမယ္

လူေလးသရဲေတြဘာေတြ ေၾကာက္တတ္လား ”

သတိုး မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလိုက္တယ္

“ ဗ်ာ…ကၽြန္…ကၽြန္…ကၽြန္ေတာ္လား အဘ…

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္…ေၾကာက္တတ္တာေပါ့ဗ်ာ… ဒါေပမယ့္

ခရီးေတြဘာေတြသြားေတာ့ ေၾကာက္တိုင္းအျမဲရြတ္တတ္တဲ့

သရဏဂံုေလးအားကိုးျပီးသြားလာေနတာပဲအဘေရ

ပရေလာကကို သူမ်ားေတြဘယ္လိုနားလည္ထားတယ္ေတာ့မသိဘူး

ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ကိုယ္တည္းမဲ့ေနရာေရာက္ရင္

ကိုယ့္အရင္ေရာက္ခဲ့ ပိုင္ခ့ဲ့တဲ့သူေတြအပါအ၀င္ အားလံုးကို ေမတၱာပို႕ အမွ်ေ၀ျပီးမွ

အိပ္ျဖစ္တယ္…အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ထင္တယ္…အခုထိေတာ့ တစ္ၾကိမ္မွ မၾကံဳေသးဘူးအဘေရ… ”

“ ဟား… ဒီေလာက္ဆို လူေလး ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္တယ္ဆိုတာ

အဘသိပါျပီ….အေပါ့အပါးကိစၥရွိရင္တခါတည္းသြားထားေနာ္… ”

သတိုးက ေခါင္းခါျပေတာ့ ဂ်ပန္ၾကီးက တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း

“ ကဲ ..ဒါဆိုလည္း တို႕ေတြ လြတ္လပ္ေလး မရေသးတဲ့ေခတ္….

ျမန္မာ့ေျမက ဂ်ပန္ေတြကို အဂၤလိပ္နဲ႕ ျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ့ ေပါင္းျပီး

တြန္းလွန္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေခတ္ကေလးတစ္ခုဆီကို ျပန္သြားလိုက္ၾကတာေပါ့………

အဲ့ဒီ့တုန္းကေလ……… ”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“ ရဲေဘာ္တို႕ သင္တို႕သည္ အမိဂ်ပန္ျပည္ၾကီးနဲ႕

ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ အမႈေတာ္ထမ္းရြက္ေနၾကတဲ့

ရဲရဲေတာက္ သူရဲေကာင္းေတြျဖစ္ၾကတယ္…. ၊ ဒီေတာ့

တို႕ေသြးေတြ ဘယ္ေလာက္ရဲတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႕ ေျမာက္ပိုင္း

စစ္ေျမျပင္မွာ ျပသခြင့္ရေတာ့မယ္… ဂ်ပန္စစ္သားေတြဆိုတာ

ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္မခ်ဘူး… ၊ မေတာ္တဆ ရႈံးနိမ့္သြားရင္ေတာင္

ရန္သူ႕လက္မွာ အေသမခံဘူး…. ၊ ကိုယ့္ဘာကိုယ္သက္ေသပစ္ၾကရမယ္ ၊

ရဲေဘာ္တို႕ အမိဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီးနဲ႕ ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္

အသက္ေပးဖို႕ အဆင္သင့္ပဲလား….ေဟ့ ”

“ အဆင္သင့္ပါပဲ ဗို္လ္ၾကီး ”

“ ေကာင္းျပီ တို႕ေတြ ေအာင္ပြဲခံဖို႕ ရန္သူေတြကို

အကုန္ သုတ္သင္ၾကဖို႕ ျပင္ဆင္ထားၾက ဒီည တိုက္ပြဲေနရာကို

သြားၾကမယ္ ၊ လက္ဦးမႈယူထားရမယ္ ၾကိဳတင္ဗ်ဴဟာခင္းထားနိုင္မွ

ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္ ဟို ဗမာေကာင္အစုတ္ပလုတ္ေတြနဲ႕ အရွည္ေကာင္

အဂၤလိပ္ေတြ တို႕ကို လာသတ္ၾကလိမ့္မယ္ ၊ ကဲျပင္ၾကေတာ့ ရဲေဘာ္တို႕.. ”

ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးရဲ႕ အာဏာသံနဲ႕အမိန္႕ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ တပ္စခန္းမွာရွိတဲ့

စစ္သားေတြအကုန္လံုး ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြကို ခ်င္ခ်င္း ေျပးလႊားစစ္ေဆးၾကရင္း

စစ္၀တ္စံုအျပည့္အစံု၀တ္ေနၾကတယ္ ၊ အားလံုးကိုယ္စီက ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကရင္းနဲ႕

ျပာယာခတ္ေနၾကပံုက ပုရြတ္ဆိတ္ကေလးေတြ မိုးရြာခါနီးမို႕ တြင္းနား၀န္းက်င္မွာ

ဟိုေျပးဒီေျပး ျဖစ္ေနၾကပံုနဲ႕ တူေနတယ္…. ၊

အဲ့လို ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ စစ္သားေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ အမွတ္မထင္

ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးနားက ျဖတ္သြားေတာ့မယ္လို႕ျပင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားေလး အိုးယားစံ ကို

ျမင္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ဗိုလ္ၾကီးက လွမ္းေခၚလိုက္တယ္ … ၊

“ အိုယားစံ …ဒီလိုခဏလာစမ္း ”

“ ေရာက္ပါျပီ ဗိုလ္ၾကီး …အေလး..ျပဳ ”

“ ေအး…မင္းကို ငါ တာ၀န္တစ္ခုေပးစရာရွိတယ္

မင္းတာ၀န္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္မယ္မဟုတ္လား…. ”

အထပ္က ဗိုလ္ၾကီးရဲ႕အမိန္႕ကို စိတ္၀င္တစားနဲ႕

အိုယားစံတစ္ေယာက္ နားေထာင္ရင္း

“ ဟုတ္ တာ၀န္ေက်တဲ့အထိ အသက္ေပးျပီး

တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ပါ့မယ္လို႕ ကတိျပဳပါတယ္ ”

“ ေကာင္းျပီ….ဒီတပ္ရင္းေတြအားလံုးက မနက္ျဖန္ တိုက္ပြဲကိုသြားၾကရေတာ့မယ္

ငါတို႕ျပန္လာခ်င္လည္းျပန္လာနိုင္မယ္ မလာခ်င္လည္းမလာနိုင္ေတာ့ဘူး… ၊

ဒါေပမယ့္ မင္းကေတာ့ တို႕နဲ႕ မလိုက္ရဘူး…..ဒီေနရာကို တို႕ေတြ ျပန္မလာနိုင္ခင္အထိ

ဒီစခန္းေနရာကေန တစ္ဖ၀ါးမွ မခြါဘဲ ကာကြယ္ေစာင့္ေရာက္ေပးရမယ္လို႕

အမိန္႕ေပးခဲ့တယ္ ရဲေဘာ္ အိုယားစံ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ပါ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗိုလ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေသတဲ့အထိ တာ၀န္ကို

အသက္နဲ႕လဲျပီး ထမ္းေဆာင္ပါ့မယ္လို႕ ကတိျပဳပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္က်တဲ့ေနရာမွာ

ရန္သူေတြတစ္ေယာက္မွ မလာနိုင္တဲ့အထိ အသက္ေပးကာကြယ္္သြားပါမယ္ ၊

ဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီး ေနမင္းၾကီးလို ေတာက္ပပါေစ……. အေလးျပဳ ”

အိုယားစံရဲ႕ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ေလသံနဲ႕ စကားကို ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးက

ေက်နပ္သလိုနဲ႕ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း အိုယားစံရဲ႕ ပုခံုးကို ပုတ္လိုက္ရင္း

ထြက္သြားေတာ့တယ္ ၊

အဲ့ဒီ့ေန႕ညက ဂ်ပန္ဗိုလ္ၾကီးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေရာင္းရင္း တပ္မေတာ္သားေတြကို

ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရလိုက္ျခင္းလို႕ဆိုရမယ္…. ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ ဂ်ပန္စစ္သည္ေတာ္ေတြအားလံုးကို

ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ နဲ႕ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ႏွစ္ဖြဲ႕ေပါင္း အင္းအားအလံုးအရင္းလက္နက္အျပည့္အစံု

ေလေၾကာင္းအင္အားေတြေရာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ တင္းမခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ

အတုန္းအရုန္း ေသဆံုးသြားၾကျပီး တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားၾကတယ္… ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြက

မေန႕တစ္ေန႕ကလိုပါပဲ…. မေန႕ကမွ တစည္းတလံုးတည္း နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေတြသီဆို ၊

ညစာကိုအတူတူ၀ိုင္းဖြဲ႕စားၾကရင္း မနက္ဘက္စစ္ထြက္သြားၾကတဲ့ ေရာင္းရင္းေတြ

တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ ျပန္မလာေလျခင္းဆိုကတည္းက အိုယားစံ အေျခအေနကို

ရိပ္စားမိလိုက္တယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ကတိတည္ သစၥာေစာင့္တတ္ အမိန္႕နာခံလြန္းတဲ့

ဂ်ပန္စစ္သားပီပီ သူ႕အထပ္ကအရာရွိေပးခဲ့တဲ့ အမိန္႕အတိုင္း ေက်ပြန္ေအာင္

စခန္းေဟာင္းေနရာေလးမွာပုန္းေအာင္းေနရင္း ရန္သူ႕တပ္ေတြ ျဖတ္သန္းအလာကို

ေစာင့္ရင္း မိုင္းေတြၾကိဳေထာင္ထားလိုက္တယ္ ၊ နာရီပိုင္းအတြင္း သူမွန္းထားတဲ့အတိုင္းပဲ

ရန္သူ႕စစ္တပ္က အလံုးအရင္းနဲ႕ ေျပး၀င္လာၾကတာကိုျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ သူေထာင္ထားတဲ့မိုင္ေတြေၾကာင့္

လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၾကြလြင့္သြားၾကျပီ…အခု သူ႕ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ျပည္ၾကီးမွာရွိတဲ့

သူ႕အေမနဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက မိသားစုေတြကို တစ္ခ်က္သတိရသြားမိတယ္ … ၊ တစ္ဖက္မွာလည္း

ဂ်ပန္နိုင္ငံေတာ္အတြက္ ဂုဏ္ယူစြာ အသက္ေပးရေတာ့မွာမို႕ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာမ်က္ရည္က်လိုက္မိရင္း

စက္ေသနတ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႕မာန္တင္းေအာ္လိုက္ရင္း

ေသနတ္ကိုက်ည္ကုန္တဲ့အထိ ဆြဲရမ္းပစ္လိုက္တယ္…. ၊

“ ဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီး အဓြန္႕ရွည္ပါေစ … ”

“ ဒတ္…ဒတ္...ဒတ္…ဒတ္…ဒတ္…ဒတ္ ”

“ ေဖာင္းေဖာင္းေဖာင္း ဒိုင္း ”

မၾကာခင္မွာပဲ တစ္ဖက္က လာတဲ့ က်ည္ဆံမိုးေတြက

အိုယားစံရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ေဖာက္၀င္လွ်ိဳထြက္သြားေတာ့တယ္ ၊

အိုယားစံတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႕ သူ႕တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ေအာင္

မထမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘူး ၊ ဒီေနရာကို မကာကြယ္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့

အသိေတြနဲ႕ မ်က္လံုးမမွိတ္နိုင္ စိတ္မခ်နိုင္စြာနဲ႕ ေျမျပင္ေပၚ ပတ္လက္လန္လဲက်သြားေတာ့တယ္ ၊

စစ္ယူနီေဖာင္းတစ္ခုလံုးကေတာ့ ရဲရဲနီလို႕…… ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

လြတ္လပ္ေရးရျပီးေနာက္ပိုင္း ၊ ရြာငယ္ေလးရွိတဲ့နယ္ေျမအပိုင္းေတြမွာ

ေအးခ်မ္းေနျပီး ၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြ စစ္ပြဲရဲကအပ်က္အစီးေတြၾကားထဲကေန

ျပန္ ကုန္းထဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေလး…. ၊ တစ္ခ်ိန္က အိုယားစံတို႕

ဂ်ပန္စစ္တပ္ေတြ စခန္းခ်ခဲ့ၾကတဲ့ေနရာေလးမွာေတာင္ ရြာငယ္ေလးတစ္ခု

ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ… ၊

အဲ့ဒီ့ရြာေလးမွာေနၾကတဲ့သူေတြက အျခားအျခားေသာ ေနရာေတြကေန

ေရခံေျမခံေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာတစ္ခုကိုရွာေဖြေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကတဲ့သူေတြမို႕

ဒီနယ္ရဲ႕ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူး… ၊ ဒီေျမသမိုင္းေၾကာင္းကို

မသိၾကသလို … ၊ ဒီေျမျပင္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် သမိုင္းပံုရိပ္ေတြကိုလည္း

မသိနိုင္ၾကဘူး…. ၊

ရြာကေလး အိမ္ေျခ ဆယ္ဂဏန္းေလာက္နဲ႕ အစျပဳထားတာမို႕

လူအရမ္းနည္းျပီး ေတာထဲေတာင္ထဲမွာည္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အျပင္ေလာက

ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ အသြားအလာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနသလုိျဖစ္ေနျပန္တယ္

လိုအပ္တာမွန္သမွ်ကိုလည္း ရြာထဲတင္ အျပန္အလွန္ကူညီၾကရင္းျပည့္စံုေနျပီးသားမုိ႕

အျပင္ထြက္ျပီး တစ္ျခားရြာေတြဆီအဆက္အသြယ္နည္းပါးတာလည္းပါတယ္ ၊

ရြာထဲမွာ ရြာျပင္ဘက္ကတစ္ျခားရြာေတြနဲ႕ျမိဳ႕ေတြဆီကို အျမဲလိုလို မျဖစ္မေန

အဆက္အသြယ္လုပ္ေနရတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ေတာ့ရွိေနေသးတယ္ ၊

အဲ့ဒီ့အိမ္က ကိုဘေက်ာ္ နဲ႕ မၾကင္ျမိဳင္ တို႕ အိမ္ပဲ ၊ ကိုဘေက်ာ္တို႕ လင္မယားက

သားသမီးမထြန္းကားၾကဘူး ၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ယာအလုပ္အကိုင္ကိုလည္း

၀ါသနာမပါၾကတာမို႕ အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ ျမိဳ႕ေတြ ၊ နယ္ေတြ အထိ တက္ျပီး လိုအပ္တဲ့

ကုန္ေျခာက္ေလးေတြကို ၀ယ္ျပီး ရြာထဲမွာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္အေသးေလးဖြင့္ရင္း

စီးပြားရွာျဖစ္တယ္ ၊ သူတို႕အလုပ္အကိုင္ေလးက အလုပ္ျဖစ္တယ္လို႕ဆိုရမယ္ ၊

တစ္ရြာလံုးေျပးၾကည့္မွ ဒီတစ္ဆိုင္တည္း ရွိတာမို႕ စီးပြားေရးက အဆင္ေျပတယ္ေလ ၊

ကိုဘေက်ာ္ တစ္ခါတစ္ခါ ျမိဳ႕ဘက္ကို ခရီးသြားရင္ သံုးေလးရက္ေလာက္အထိၾကာတတ္တယ္ ၊

တစ္ေန႕ ထံုးစံအတိုင္း ကိုဘေက်ာ္တို႕ ဆိုင္ငယ္ေလးအတြက္

ကုန္ေျခာက္ပစၥည္းေလးေတြလိုအပ္လာေတာ့ ျမိဳ႕ဘက္ဆီကို သြားဖို႕အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တယ္ ၊

ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ရဲ႕ မယားေခ်ာေလး မၾကင္ျမိဳင္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျမိဳ႕ကိုတစ္ေယာက္တည္း

ထြက္သြားလိုက္တယ္ ၊ သူ႕ေက်ာမွာပိုးထားတဲ့ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ သူအျမဲေဆာင္တတ္တဲ့

ေဆာင္ဓါး ဓါးေျမွာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ရိကၡာေျခာက္ေတြ ပါေလ့ရွိတယ္ ၊ ဒီလိုနဲ႕

ကိုဘေက်ာ္တစ္ေယာက္ ျမိဳ႕တက္သြားျပီး လိုအပ္တဲ့ အသား ငါး အေျခာက္အျခမ္းေတြ

ကုန္ေျခာက္ေတြကို သယ္လာျပီး တစ္ေယာက္တည္း ရြာဆီျပန္လာျဖစ္တယ္ …. ၊

ခါတိုင္းသူျပန္လာေနက်က မနက္ပိုင္း… ၊ ဒီတစ္ၾကိမ္လမ္းမွာစီးလာတဲ့ ကားၾကီးက

ပ်က္ေနတာနဲ႕မို႕ ညအခ်ိန္မေတာ္ၾကီးမွ ရြာထဲကို ၀င္လာျဖစ္တယ္… ၊ ရြာကလည္း လမ္းမၾကီးကေန

ရြာအထဲကိုေရာက္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ရတာမို႕ ပါလာတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြ မနိုင္တနုိင္နဲ႕

နားလိုက္ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း လွမ္းလာခဲ့တယ္ ၊ အစကတည္းက

အေၾကာက္အလန္႕မရွိတဲ့သူမို႕ ပတ္၀န္းက်င္ကိုသိပ္ဂရုမစိုက္ေနတတ္ဘူး… ၊ ဒါေပမယ့္

ရြာအ၀င္အ၀ေနရာနားအေရာက္ ရြာအ၀င္မွာရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္နားေရာက္ေတာ့

ေညာင္ပင္ၾကီးက ေလမတိုက္ပဲ ယိမ္းယိုင္ေနတာကို ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

ရုတ္တရက္မုိ႕ စိတ္ထဲထူးဆန္းေနတာရယ္ တစ္ခါမွ ဒီလိုမၾကံဳဖူးတာရယ္ေၾကာင့္

ကိုဘေက်ာ္ စိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္မိသလိုျဖစ္သြားမိတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္္

ကိုဘေက်ာ္ အပင္ၾကီးကိုမၾကည့္ပဲ ေအာက္ကိုငံု႕ထားရင္း လမ္းဆက္ေလ်ာက္လိုက္တယ္ ၊

အပင္ၾကီးနားေရာက္ေလေလ ေက်ာထဲမွာ စိမ့္တက္လာေလေလျဖစ္ေနျပန္တယ္ ၊

လမ္းတစ္ေလ်ာက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ညေမွာင္ေမွာင္ၾကီးမွာ သက္ရွိဆိုလို႕

ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာမို႕ နည္းနည္းေလးေတာ့ အားငယ္မိသြားသလိုခံစားမိလိုက္ရတယ္ ၊

မၾကာခင္မွာပဲ နားထဲမွာ စကားသံေတြဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္ ၊ သူၾကားေနရတဲ့

အသံေတြက ပီပီသသပါပဲ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစကားမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘာေတြေျပာေနမွန္း

သူနားမလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့အမွတ္မထင္ အရဲစြန္႕ျပီး ေညာင္ပင္ၾကီးဆီကို

လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေပၚမွာ မ်က္လံုးနီရဲရဲၾကီး ေတြနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး

မဲေမွာင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဂ်ပန္စစ္သား စစ္၀တ္စံုအျပည့္၀တ္ထားရင္း အပင္ခြၾကားမွာ

ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုင္ေနတာကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ မၾကံဳစဖူးမို႕ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရင္

မ်က္၀န္းသူငယ္အိမ္ေတာင္ျပဴးသြားမိတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ျပန္ထိန္းထားလိုက္တယ္ ၊

အပင္ေပၚက မဲမဲသတၱ၀ါၾကီးက ကိုဘေက်ာ္ ဒီလမ္းကို ျဖတ္မွာကို မၾကိဳက္သလိုနဲ႕ ရန္လိုေတာ့မလို

လုပ္ျပေနတယ္ ၊ လူတစ္ေယာက္ထက္စာရင္ ၊ သတၱ၀ါၾကီးတစ္ေကာင္နဲ႕ ပိုတူေနေသးတယ္ ၊

ေမွာင္မဲေနတဲ့ညဆိုေပမယ့္ လေရာင္အားကိုးနဲ႕ မသဲမကြဲေလး ျမင္ေနရတယ္ ၊

လူ႕ရဲ႕အသိစိတ္ကလည္း လႈံ႕ေဆာ္ေပးတတ္တာမို႕ တစ္ဖက္ကတစ္စံုတစ္ရာရဲ႕

ခံစားခ်က္ကိုၾကိဳသိေနသလိုပဲ ၊ ကိုဘေက်ာ္လည္း သူ သရဲေျခာက္ခံေနရျပီဆိုတာကို

သိလိုက္ျပီးေျပးရင္လည္း လြတ္မယ္မထင္ ၊ ေက်ာေပၚမွာလည္း အထုတ္အပိုးေတြနဲ႕မို႕

မရဲတရဲ အားတင္းထားျပီး လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္

“ ငါ ဒီရြာသား…ငါ့ရြာငါျပန္လာတယ္ကြာ…. မင္းကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ

မင္းက ဘာေကာင္လဲကြ ”

ကိုဘေက်ာ္ စကားသံေတြက တုန္ယင္ေနတာကိုၾကည့္ျပီး

ေၾကာက္စိတ္ကို ထိန္းထားေနရတယ္ဆိုတာကို ခန္႕မွန္းနိုင္တယ္ ၊

တစ္ဖက္က လည္း ကိုဘေက်ာ္ကို ဘာမွျပန္မတုန္႕ျပန္ပဲ

အူထဲအသဲထဲအထိ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္တဲ့ မ်က္လံုးနီရဲၾကီးေတြနဲ႕

စိုက္ၾကည့္ေနျပန္တယ္ ၊ ကိုဘေက်ာ္လည္း မထူးပါဘူးဆိုျပီး

ဖေနာင့္နဲ႕တင္ပါး တသားတည္းက်ေအာင္ ထြက္ေျပးပါေလေရာ ၊

အဲ့က်မွ အပင္ေပၚက အေကာင္ၾကီးက အပင္ေပၚကေန ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လို

ေဇာက္ထိုးၾကီး ကုပ္တြယ္ဆင္းလာျပီး ကိုဘေက်ာ္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာေတာ့တယ္ ၊

ကိုဘေက်ာ္လည္း အသက္ေဘးမို႕ ေက်ာေပၚက ကုန္ေျခာက္ေတြေရာ ပါလာသမွ်ပစၥည္းေတြပါ

အကုန္ထားခဲ့ျပီး လူပဲ အလြတ္ေျပးထြက္ခဲ့လိုက္တယ္ ၊

မိုးစင္စင္လင္းလာေတာ့ ကိုဘေက်ာ္ကို ရြာလယ္ေခါင္ေနရာမွာ သတိလစ္ေနတဲ့အေနအထားနဲ႕

ေတြ႕လိုက္ၾကရတယ္ ၊ အဲ့ဒါနဲ႕ ရြာက ဘုန္းေတာ္ဆီေခၚသြား ပရိတ္ရည္ေတြတိုက္ ၊ ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးေတြနဲ႕

ကုသလိုက္ေတာ့ ခဏခ်င္း ကိုဘေက်ာ္သတိရလာတယ္ ျပီးေတာ့ ကေရာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ

ထေအာ္ေသးတယ္ …

“ မလာနဲ႕ မလာနဲ႕ ဂ်ပန္သရဲၾကီး ဂ်ပန္သရဲ မဲမဲၾကီး

ဂ်ပန္စစ္သားၾကီး မလာနဲ႕ ငါ့ဆီမလာနဲ႕ ”

အၾကိမ္ၾကိမ္ အဲ့လို ေအာ္ေနရာက ဘုန္းေတာ္ၾကီးက

ဘုရားစာေတြရြတ္ဖတ္ေပးလိုက္ရာက ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ

လူေကာင္းပကတိျပန္ျဖစ္သြားတယ္ … ၊ အဲ့က်မွ သူၾကံဳခဲ့လာတာေတြကို

ေသခ်ာျပန္ေျပာျပပါေလေရာ ၊ ကိုဘေက်ာ္ေျပာတဲ့စကားေတြကို လူနည္းစုက

လက္ခံေပမယ့္ မယံုတဲ့သူက ပိုမ်ားၾကတယ္ ၊ ကိုဘေက်ာ္က အရက္မေသာက္တတ္လို႕

အရက္မူးျပီးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆုိေပမယ့္ ညဘက္မို႕ တစ္ေယာက္တည္း ျမင္ခ်င္ရာျမင္

ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားျပီး အထင္မွားတာလို႕ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကတယ္ ။

ပိုျပီးထူးျခားျဖစ္လာတာက ကိုဘေက်ာ္ဒီလိုၾကံဳျပီးေနာက္ပိုင္း

ရြာထဲက အဲ့ေနရာမွာ ညဘက္ သြားစမ္းၾကတဲ့လူငယ္ေတြ ကာလသားေတြ

ရွိလာတယ္ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ကာလသားေတြဆု အိမ္ကေန အမဲသားအစမ္းေတြကိုပါသယ္သြားျပီး

အဲ့အပင္ေအာက္မွာ ခ်ထားရင္း သြားစမ္းၾကေသးတယ္ ၊ စမ္းၾကတဲ့သူတိုင္းလည္း

ကိုဘေက်ာ္ေျပာသလို ပံုစံနဲ႕ အတိအက်တူတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီး

အေနာက္က လိုက္တာကို ခံၾကရတယ္ ၊ ထူးျခားခ်က္က ညဘက္မွ

အဲ့ဒီ့ သရဲၾကီးက ေျခာက္လန္႕တတ္တာပဲ… ၊

ဒီလိုသတင္းေတြေၾကာင့္ ရြာထဲကလူေတြ ရြာျပင္ကို မသြားရဲၾကေတာ့ဘူး ၊

အေရးအေၾကာင္းရွိလို႕သြားရင္လည္း မနက္ပိုင္း မိုးစင္စင္လင္းေနမွ သြားတတ္ၾကတယ္ ၊

အျပန္ေနာက္က်တဲ့အခါမွာလည္း ရြာထဲျပန္မ၀င္ေတာ့ဘဲ ခရီးလမ္းမွာပဲ ျဖစ္သလို အိပ္ျဖစ္လိုက္ၾကတယ္ ၊

ေနာက္ေန႕မိုးလင္းျပီးအလင္းေရာင္ေသခ်ာရမွ ရြာကိုျပန္ရဲၾကေတာ့တယ္ ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေတြအလွလွၾကာလာတဲ့အခါ……

ရြာငယ္ေလးမွာရွိတဲ့ ကိုဘေက်ာ္နဲ႕မၾကင္ျမိဳင္တို႕လင္မယားမွာ သားဦးေလးတစ္ေယာက္

ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကတယ္ ၊ တစ္ရြာလံုးက ဒီတစ္သက္ ကေလးမရနိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ထင္ထားတဲ့

လင္မယားက ကေလးေလးရသြားၾကေတာ့ တစ္ရြာလံုးအံၾသေနၾကရတယ္ ၊ တစ္ရြာလံုးတင္မကဘူး

ကိုဘေက်ာ္တို႕လင္မယားကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသေနမိၾကတယ္ ၊ သူတို႕ကေလးေလးကလည္း

ေမြးလာကတည္းက အေဖနဲ႕ေရာ အေမနဲ႕ပါ ရုပ္မတူဘူး ၊ အသားအရည္ကလည္း ျဖဴေဖြးဥေနျပီး

အနီေရာင္ဘက္ပါသမ္းေနပါေရာ့ ၊ ကေလးေလးစကားေျပာတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ကတည္းက

ဘယ္သူမွဘာမွ မသင္ေပးပါဘဲ ျမန္မာစကားမဟုတ္တဲ့စကားေတြကိုေျပာေျပာေနတတ္တယ္ ၊

“ နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ” ဆိုတဲ့ စကားကို ပိုေျပာေနတတ္တယ္ ၊

သူဘာကိုဆိုလိုခ်င္တယ္ဆိုတာတစ္ေယာက္မွ နားမလည္က်ဘူး ၊

ကေလးေလး အရြယ္ေရာက္လို႕ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခါစမွာ အေမနဲ႕အေဖအလုပ္ရႈပ္ေနတုန္း

တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ကေန ထြက္သြားျပီး ရြာအ၀င္အ၀နားက ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္နားက

ေျမၾကီးေတြကို လက္နဲ႕ ယက္ေနတတ္တာကို ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကျမင္ျပီး ကေလးကို အိမ္ကို

ျပန္ေခၚသြားေပးရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ အဲ့လို ျပန္ေခၚသြားတိုင္းလည္း

ကေလးက ငယ္သံပါေအာင္ကို ေအာ္ငိုေနတတ္တယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးငယ္ေလး

တစ္ခုခုထူးဆန္းေနတာကို သတိထားမိလာၾကျပီး လူၾကီးေတြက ကေလးကို

ေခ်ာ့ေမးၾကတယ္ ၊

“ သားသား ဒီေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ဘာသြားလုပ္တာလဲ ”

“ သားပစၥည္းေတြရွိလို႕သြားတူးတာ ” တဲ့…

ကေလးအေျဖကို မယံုရဲ ယံုရဲနဲ႕ ရြာက လူၾကီးေတြစုျပီး

ကေလးကိုေညာင္ပင္ဆီကိုေခၚလာခဲ့ၾကတယ္ ၊ ေညာင္ပင္ဆီေရာက္ေတာ့

ကေလးက အရင္ေျပးျပီး ေျမၾကီးေတြကို ဖယ္ေနတာကိုျမင္လိုက္တယ္… ၊

ကေလးေျမၾကီးေတြကို ဖယ္ေနတဲ့ယက္ေနတဲ့ေနရာနားကိုဦးတည္ျပီး

ရြာထဲကလူေတြ ၀ိုင္းတူးၾကပါေလေရာ ၊ တူးရင္းတူးရင္းက သံုးေပနီးနီးေလာက္တူးျပီးတဲ့အခါ

ေညာင္ျမစ္ေတြေပြရႈပ္ေနတဲ့ၾကားက တူးေနတဲ့ ေပါက္တူးတစ္ေခ်ာင္း ေျမေအာက္က

ခပ္မာမာရွိတာတစ္ခုနဲ႕ ထိမိတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္

တစ္ေနကုန္တူးေနရာက အသံတစ္သံၾကားရေတာ့ တစ္ရြာလံုး

အံ့ၾသတၾကီးစိတ္၀င္စားသြားၾကျပီး အဲ့ဒီေနရာကိုဦးစားေပး သတိထားျပီး

တူးယူၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္ေလးတူးျပီးေတာ့မွ သံေခ်းေတြတက္ေနတဲ့

စစ္လက္နက္ေတြ ၊ ဂ်ပန္စစ္သားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ၊ ဂ်ပန္ဓါး ၊ ေတြကို

၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အရိုးစုတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ၾကတယ္ ၊ သူ႕ေခါင္းရင္းမွာ

သံေသတၱာတစ္လံုး… ၊ သံေသတၱာေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့

ေဟာင္းႏြယ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ တစ္ကိုယ္ရည္သံုးပစၥည္းေတြ ၊ စစ္သံုးမွန္ေျပာင္း ၊

က်ည္ဆံေတြ ၊ စစ္လက္နက္အေသးစားေလးေတြနဲ႕ ဒဂၤါးျပားေတြ ၊

သံေသတၱာအေသးစားထူထူေလးတစ္ခုကုိလည္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

သံေသတၱာအေသးေလးက ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနေတာ့ ဖြင့္ရခတ္ခဲေနတဲ့အထိ သံေခ်းေတြ

တြယ္ညိေနတယ္ အဲ့ဒီ့ လက္တစ္၀ါးစာ သံေသတၱာဘူး အေသးေလးကို

ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ေသတၱာထဲက ဂ်ပန္၀တ္စံုနဲ႕ ေရွ႕ဆံုးက ထိုင္ေနတဲ့မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ၊

သူ႕ေနာက္က ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္နဲ႕ ဂ်ပန္စစ္သားေဘးမွာ သူ႕မိန္းမ နဲ႕ သားေလးကိုကပ္လ်က္

ျမင္ရတဲ့ အျဖဴအမဲဓါတ္ပံုေလးက ထင္ရွားေနတာကိုအံ့ၾသတၾကီးျမင္လိုက္ရတယ္… ၊ ဓါတ္ပံုေအာက္မွာ

ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ စာရြက္ေလးေတြနဲ႕ ဂ်ပန္ေရွးေခတ္ေငြစကၠဴေတြကို ျမင္ေတြ႕ၾကရတယ္ ၊

ကေလးငယ္ေလးက အဲ့ဒီပစၥည္းေတြကုိၾကည့္ျပီး ရႈိုက္ၾကီးတငင္ငိုယိုလို႕ ……. ။

အိမ္ရွင္ အဘက စားေျပာေနရင္းက ေမာလြန္းလို႕ ေရေႏြးေလး ငွဲ႕ေသာက္ေနတုန္း

သတိုးကဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးမွာ ေျမာပါသြားရာက သိခ်င္စိတ္ကို ဟန္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘဲ

“ အခု အဘေျပာေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းက ျဖစ္ရပ္မွန္ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္ အဘ ”

“ ေအးေလ က်ဳပ္ကလူေလးကိုလိမ္ရမွာလား ”

“ ဒါဆို ရြာအ၀င္အ၀က ေညာင္ပင္ၾကီးမွာ ေျခာက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီးက

သူ႕တာ၀န္နဲ႕ အမိန္႕ကို နာခံျပီး အစဲြအလမ္းနဲ႕ မကၽြတ္ဘဲျဖစ္ေနတာကေန ကၽြတ္ခ်ိန္တန္ျပီး

လူ၀င္စားျပန္ျဖစ္တာေပါ့ေနာ္…. ၊ ရြာအ၀င္အ၀က ဂ်ပန္လိုေရးထားတဲ့

ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ဆိုတဲ့စာကလည္း ဒီလူ၀င္စားေရးထားတာေပါ့ေနာ္ ”

“ ဟုတ္တာေပါ့ လူေလးရ… ”

“ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ေရးထားတာလဲသိလား အဘ ”

“ သိပ္သိတာေပါ့….ဟိုးအရင္ကဆို တိုက္ပြဲေၾကာင့္ ေသေၾကသြားၾကတဲ့လူေတြထဲက

မကၽြတ္မလြတ္ၾကေသးတဲ့ အျခားလူမ်ိဳးျခားစစ္သား တေစၦေတြက က်တ္ကုန္းလို

ညဘက္ေတြဆုိ ဒီအနီးအနာမွာ စစ္တပ္လိုက္ကို ျမင္ျမင္ရတတ္တယ္ကြ…

ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ဆိုတဲ့စာေလးကို ရြာအ၀င္မွာ

အသိေပးတဲ့အေနနဲ႕ ေရးထားတာ ဆိုလိုခ်င္တာက တစ္ျခား နာနာဘာ၀ေလာကက

မကၽြတ္ေသးတဲ့ စစ္သားတေစၦေတြ ရြာထဲ၀င္ျပီး မေႏွာက္ယွက္ရဲေတာ့ေအာင္ေပါ့ကြာ ”

“ အဘေျပာတာၾကီးက နည္းနည္း ပံုျပင္ဆန္ေနသလားလို႕ ”

သတိုးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အိမ္္ရွင္အဘက သူ႕အိပ္ခန္းတဲ့ကိုခဏ၀င္သြားျပီး

ေသတၱာေလးတစ္ခုကို ယူလာခဲ့တဲ့ ၊ ေသတၱာေလးကိုင္ထားတဲ့အဘကို

စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနတဲ့သတိုးကို အိမ္ရွင္အဘက ေသတၱာေလးထိုးေပးလိုက္တယ္

သတိုးက အဘေပးတဲ့ ေသတၱာေလးကို မခ်င့္မရဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ

ေသတၱာထဲမွာ ေဟာင္းႏြမ္းပ်က္ဆီးေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြအျပည္ ၊ ဂ်ပန္ဓါးေတြအျပင္

ေသတၱာရဲ႕ အတြင္းအဖံုးေနရာမွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖဴအမဲ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ခု….

ဓါတ္ပံုထဲမွာ လူေလးေယာက္ ၊ အဲ့ထဲက ဂ်ပန္စစ္သား၀တ္စံုအျပည့္နဲ႕လူရဲ႕ မ်က္နာကို သတုိး

ေသခ်ာၾကည့္ေနမိရင္း ၾကက္သီးေတြထလာမိျပီး ရုတ္တရက္ အိမ္ရွင္အဘမ်က္နာကို

လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ရင္း သတိုးမ်က္လံုးျပဳးသြားမိေတာ့တယ္ …

“ ဒါ…ဒါ…ဒါ………….ဇာတ္လမ္းထဲက ဂ်ပန္စစ္သား လူ၀င္စားဆိုတာ ”

ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္လိုက္ အိမ္ရွင္အဘကိုၾကည့္လိုက္ အိမ္ရွင္အဘရဲ႕နာမည္ကိုျပန္သတိရသြားလိုက္နဲ႕

ေညာင္ပင္က ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီးက…၊ လူ၀င္စားၾကီးက … ၊ အဘက ……. ၊

စကားေတြထစ္ေငါ့ေနရင္း သတိုး အံ့ၾသၾကီးေနမိေတာ့တယ္…….. ။

#END

ၾကိဳးစားပါဦးမည္ …

~ မိုးေစြ ~

စာျပီးခ်ိန္ - 4.6.2019 ( 8 : 02 Pm )

“ ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ”

日本人のへいしが待っています { じじつ }

ဇာတ္လမ္း / စာေရးသူ - “ မိုးေစြ ” ( ျဖစ္ရပ္မွန္ )

( စ - ဆံုး )

“ နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ဟဲအိ႐ွိ (ဂ) မတဲအိမတ္စု ………………. ”

ဂ်ပန္စာကိုျမင္တိုင္း အမွတ္မထင္ အသံထြက္ဖတ္ဖတ္မိတတ္ေနတဲ့အက်င့္က

ဂ်ပန္စာေလ့လာေနသူ သတိုး အတြက္ အဆန္းတက်ယ္ေတာ့မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး…. ၊

ထူးဆန္းတာက ဒီေနရာမွာ ဘာလို႕ ဒီစာမ်ိဳးကိုေတြ႕ေနရတာလဲဆိုတာကို

စဥ္းစားရၾကပ္ေနမိတာပဲ … ဒီေလာက္ေခါင္လြန္းလွတဲ့ရြာမွာ

ဂ်ပန္စာ…..အဂၤလိပ္စာ …တျခားဘာသာစကားေတြမေျပာနဲ႕ ျမန္မာစာေတာင္

ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲ တတ္ၾကတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ေက်ာင္းေတြမွာပဲ

ၾကီးပ်င္းလာၾကပံုရတဲ့ ရြာမွာေနသူေတြက …. ဒီလုိမ်ိဳး ဂ်ပန္စာကို

ရြာအ၀င္အ၀ ရြာနာမည္ထိုးထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာရွိတဲ့

သစ္ျပားေလးမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထြင္းထားနိုင္တာလဲဆိုတာေလး … ၊

ရြာထဲေရာက္မွာ ေဒသခံေတြကိုေသခ်ာေမးေတာ့မယ္ဆိုျပီး

သတိုး တက္ၾကြတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ ၾကိဳးေလးကုိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕

တင္းတင္းကိုင္ထားရင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္ …. ၊

ေျမၾကမ္းျပီး ဆိုင္ကယ္တိုးမေပါက္တဲ့ ဒီလိုေတာေတာင္ထဲမွာ ေျခေထာက္က

ပိုအသံုး၀င္ေနတယ္ေလ ၊ သတိုးက ရန္ကုန္သားစစ္…

ရန္ကုန္သားဆိုေပမယ့္ ပထ၀ီဘာသာနဲ႕ ဘြဲ႕ရေက်ာင္းျပီးထားျပီးေတာ့

လက္ရွိမွာလည္း ပထ၀ီနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ နိုင္ငံျခား ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ

၀န္ထမ္း၀င္လုပ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ ၊ သူတို႕အလုပ္က အလုပ္လာအပ္တဲ့သူ

လိုခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးရတဲ့အထိကို ေျမပံုတိတိက်က်ဆြဲေပးတာတို႕

ေျမတိုင္းေပးရတာတို႕ကို လုပ္ေပးရတာေလ… ၊ အစိုးရေျမတိုင္းရံုးက

အလုပ္နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္… ၊ အျပင္ထြက္ field ထဲမွာ survey ဆင္းရတဲ့အခါ

ရံုးက ၀န္ထမ္းေတြကို လိုအပ္တာတစ္ကိုယ္္ရည္စာအျပည့္အစံုနဲ႕ ခရီးစရိတ္ေပးျပီး

လႊတ္တတ္တယ္…. ၊ သြားနိုင္ျခင္း မသြားနိုင္ျခင္းဆိုတာ ၀န္ထမ္းေတြမွာလည္း

ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိၾကပါတယ္ … ၊ တစ္ခါတစ္ေလ မတည္ျငိမ္ေသးတဲ့ ေဒသေတြအထိကို

သြားျပီး ေျမတိုင္းၾကရတယ္… ၊ တစ္ခါသြားရရင္ အဖြဲ႕လိုက္ ၃ေယာက္တြဲအနည္းဆံုး

သြားၾကရတယ္…သံုးေယာက္လံုးက သူတို႕ေတြတိုင္းရမယ့္ ေနရာ၀န္းက်င္ကိုေရာက္ရင္

အဲ့ေနရာေတြကိုမေရာက္ခင္ အနီးဆံုး ေန႕ခ်င္းျပန္သြားနိုင္ေလာက္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရးအဆင္ေျပေလာက္တဲ့

ျမိဳ႕ၾကီး ၊ ျမိဳ႕ငယ္ ၊ ရြာၾကီး ၊ ရြာငယ္ ေတြမွာ စုရပ္အျဖစ္အေျခခ်ၾကတယ္ … ၊ ေနာက္ေတာ့

သူတို႕တိုင္းတာရမယ့္ အစြန္အဖ်ားေနရာေတြကို မတိုင္းတာခင္ရက္ပိုင္းေလာက္ေစာျပီး

ေဒသအေျခအေနကိုသြားၾကည့္ၾကတယ္ … တိုင္းတာလို႕အေကာင္းဆံုးေနရာ ၊

ေျမျပင္မွာ ၾကာရွည္ခံအမွတ္အသားလုပ္လို႕ရတဲ့ေနရာကိုရွာေဖြၾကတယ္ ၊ သတိုးကိုယ္တိုင္က

စြန္စားခန္းဖြင့္တဲ့စာအုပ္ေတြ သည္းထိတ္ရင္ဖိုစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ျပီးၾကီးလာတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့

စြန္႕စားရတာကိုၾကိဳက္တယ္ ၊ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ဆိုေပမယ့္ အဲ့ဒီ့လိုရူးတတ္တဲ့စိတ္ေလးနဲ႕အတူ

အရမ္းေခါင္တဲ့ေဒသေတြကို သြားဖို႕ကိစၥရွိလာတိုင္း သတိုးက ေရွ႕ဆံုးက သြားမယ့္စာရင္းေပးေလ့ရွိတယ္ ၊

တစ္ရံုးလံုးက သတိုးကို လက္ဖ်ားခါၾကတာ အဲ့လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လည္းပါတယ္ ၊

သတိုးက သူမ်ားမသြားခ်င္…မသြားရဲတဲ့ေနရာေတြဆို တက္တက္ၾကြၾကြသြားတတ္တာမို႕ေလ ၊

အခုလည္း ျမန္မာျပည္ေျမပံုထဲမွာေတာင္ ျပဴးျဖဲရွာေနရတဲ့ ေတာထဲေတာင္ထဲကရြာေသးေသးေလးတစ္ခုကို

သတိုးတစ္ေယာက္တည္း ကြင္းဆင္းၾကည့္ေနျပန္တယ္… အနီးဆံုးရြာၾကီးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့

အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သတိုးအေၾကာင္းျပန္လာတာနဲ႕အလုပ္စဖို႕ျပင္ေနၾကတယ္… ၊

ဒီခရီးစဥ္ကိုလည္းထံုးစံအတိုင္း သတိုးကိုယ္တိုင္စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ ေရြးထားတာမဟုတ္လား…. ။

“ အရီးေလး မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ… ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရြာက

တာ၀န္ရွိတဲ့သူဆီကိုလမ္းညြန္ေပးပါလားခင္ဗ်ာ … ”

ရြာ၀င္၀င္ျခင္းမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ရြာသူအေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ကို

ေဖာ္ေရြရိုးသားတဲ့ေလသံနဲကႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ျပီး လွမ္းညြန္ဖို႕

အကူညီေတာင္းလိုက္ေတာ့ အေဒၚၾကီးက သတိုးကို လူစိမ္းမို႕ထင္တယ္

အံ့ၾသတၾကီးၾကည့္ေနရင္းက လမ္းညြန္ေပးလိုက္တယ္… ၊

မၾကာခင္မွာပဲ သတိုးတစ္ေယာက္ သူၾကီးအိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္ ၊

သူၾကီးအိမ္ကိုအေရာက္ခင္လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ တစ္ရြာလံုးမွာရွိတဲ့

လူေတြ ေနပံုထိုင္ပံု ၊ အိမ္အေနအထားေတြကိုလည္း အကဲခတ္ခဲ့ေသးတယ္ ၊

ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႕မေတြ႕ေသးဘူး ၊ အျခားရြာပံုစံေတြအတိုင္းပါပဲ… ၊

သူၾကီးအိမ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္းတစ္ျခားရြာေတြက သူၾကီးအိမ္ေတြလို

တစ္ရြာလံုးမွာ အခန္႕ထည္ဆံုးျဖစ္ေနတာကိုလည္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ရြာသူၾကီးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကိုလွမ္းေျပာလိုက္တယ္

ဒီအခါမွ အိမ္ထဲက သူ႕ကိုစိမ္းစိမ္းၾကီးၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက

သူၾကီးကိုသြားေခၚေပးျပန္တယ္…မၾကာခင္မွာပဲ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ၾကီးနဲ႕လူတစ္ေယာက္

အိမ္ထဲကေနထြက္လာခဲ့တယ္ …. ။

“ က်ဳပ္ကိုေမးေနတယ္ဆိုတာ ဒီကေမာင္ရင္ထင္တယ္ ”

အေျခအေနကိုၾကည့္ျပီး ရြာသူၾကီးမွန္းသိသြားေတာ့ သတိုးက

သူ႕ရဲ႕ခါးကို ေလးေလးနက္နက္ဟန္ေလးနဲ႕ ကိုင္းညြတ္ခ်လိုက္ျပီးေတာ့

“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ…သူၾကီးမင္းခင္ဗ်..ကၽြန္ေတာ္က

ရန္ကုန္ကေနလာခဲ့တာပါ….၊ အဘတို႕ရြာရဲ႕နယ္နိမတ္တစ္ခုမွာ ေျမတိုင္းလို႕ရတဲ့ ေနရာရွိမရွိ ရြာအေျခအေနကိုလာေလ့လာတာပါ ၊ အဘဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္လာေတာင္းရင္းနဲ႕

ရြာထဲမွာ တစ္ညေလာက္ တည္းခ်င္လို႕ အကူအညီေလးလည္းလာေတာင္းတာပါသူၾကီးမင္းခင္ဗ်ာ ”

“ ေအးကြယ္…ရြာထဲမွာ တည္းဖို႕ကေတာ့မပူပါနဲ႕

ေမာင္ရင္တို႕ တိုင္းတာတယ္ဆိုတာေတြကိုေတာ့ တို႕ေတြ နားမလည္ပါဘူးကြယ္…

ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ရင္တို႕အလုပ္က က်ဳပ္တို႕ရြာကိုမထိခိုက္ဘူးေသခ်ာရင္ လုပ္ေပါ့ကြယ္…. ၊

ခြင့္ျပဳျပီးသားပါ… ဒီေလာက္ေခါင္တဲ့ရြာေလးအထိလာနိုင္တဲ့ ျမိဳ႕သားဆိုလို႕လည္း

က်ဳပ္တစ္သက္ ေမာင္ရင္တစ္ေယာက္တည္းေတြ႕ဖူးေသးတယ္ ဟား..ဟား..

ေၾသာ္ဒါနဲ႕ ေမာင္ရင့္နာမည္က ဘယ္သူ ”

ေဖာ္ေရြသေဘာေကာင္းလြန္းတဲ့ သူၾကီးေၾကာင့္

သတိုး အလုပ္အတြက္ ပထမအဆင့္ေအာင္ျမင္သြားတာမို႕

ျပံဳးရင္း သက္ျပင္းေလးခိုးခ်မိလိုက္ျပီး

“ ဟုတ္ကဲ့ဗ် ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သတိုးပါဗ်ာ (….)ကုမပၸဏီက၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ ”

“ ေအးကြယ္…သတိုး..လူေလးလည္းဗိုက္ဆာေရာေပါ့

ကဲကဲလာ ေဟာ…ဟိုဘက္မွာျမင္ေနရတဲ့အိမ္ေလးေတြ႕လား

အဲ့ဒီ့အိမ္မွာ ဂ်ပန္ၾကီးဆိုတဲ့ ဘၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္

သူ႕ဆီမွာ တည္းခိုရင္း ေရမိုးခ်ိဳး ခဏနားဦးကြယ္….

လာလာ ငါလို္ပို႕ေပးမယ္ ”

သတိုးတစ္ေယာက္ ရြာသူၾကီးေနာက္က ကုတ္ကုတ္ေလး

လိုက္သြားခဲ့လိုက္တယ္ ။

အိမ္ရဲ႕အေနအထားက ေတာ္ေတာ္ခိုင္ခံ့တဲ့ သစ္မ်ိဳးေတြကိုသံုးထားပံုရတယ္… ၊

ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ နည္းစနစ္ေတြ ထုပ္တန္းေတြကို ခ်ဳပ္ထားပံုေတြ ၊ အိမ္တိုင္အေနအထားေတြကို

အိမ္ထဲေရာက္မွ ပိုသတိထားမိသြားတယ္ … အတြင္းပိုင္းအေနအထားတစ္ခ်ိဳ႕က ျမန္မာနည္းနဲ႕လံုး၀မတူပဲ

အျပင္ကၾကည့့္ရင္သူလိုကိုယ္လိုဆိုေပမယ့္ အထဲက်မွ ပိုသိသာကြဲလြဲေနတာကို

ျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ဆံပင္ေတြေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္

လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို ထိုင္လ်က္သား တစ္ခုခုကိုေလးေလးနက္နက္ေတြးေနတဲံပံုစံမ်ိဳးနဲ႕

ျမင္လိုက္ရတယ္ ၊

“ ဂ်ပန္ၾကီးေရ … ဒါက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကလာတဲ့ ဧည့္သည္ကြဲ႕…

တို႕ရြာမွာလည္း မင္းတစ္အိမ္တည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕က်က်နနေလးရွိျပန္… ၊

မင္းအိမ္မွာလည္း မင္းတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ လူငယ္ေလး ေနရထိုင္ရတာ

လြတ္လပ္တာေပါ့ကြယ္…. ကဲ လူေလး သတိုးေရ … ဂ်ပန္ၾကီးနဲ႕သာေနရစ္ခဲ့ေပေတာ့

လိုအပ္တာရွိရင္ အဘဆီအခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ေနာ္…. ဂ်ပန္ၾကီးေလး ေကာင္ေလးကို

ဂရုစိုက္ေပးလိုက္ဦးကြာ… ”

သူၾကီးက သတိုးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးျပန္သြားေတာ့

ဂ်ပန္ၾကီးဆိုနဲ႕သတိုးသာက်န္ခဲ့တယ္

“ ေကာင္ေလး…မင္းတို႕ရန္ကုန္ကို ငါတစ္ေခါက္ေတာ့ေရာက္ဖူးတယ္

ငါေရာက္တုန္းကအေျခအေနနဲ႕အခုဆို အမ်ားၾကီးကြဲလြဲေနျပီထင္ရဲ႕ ”

“ အဘက ဘယ္တုန္းကေရာက္ဖူးတာလဲ ”

သတိုး ရုတ္တရက္ေမးလိုက္တဲ့စကားကို မေျဖခ်င္သလိုနဲ႕

လႊတ္ခနဲထြက္သြားတဲ့ သူ႕စကားကို သူျပန္ထိန္းတဲ့ပံုစံနဲ႕ ဂ်ပန္ၾကီးက

“ လူေလး မင္းေရအရင္ခ်ိဳးေခ်…ျပီးမွ တို႕တူ၀ရီးေတြ

စကားေအးေဆးေျပာၾကတာေပါ့ကြယ္…. ”

သတိုးစိတ္ထဲမတင္မက်ျဖစ္ေနေပမယ့္ အိမ္ရွင္စကားမုိ႕

အဒြန္႕မတက္၀ံ့ေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕က အ၀ီစိေရတြင္းေလးနားမွာ ေရအရင္ေျပးခ်ိဳးလိုက္တယ္ …. ၊

ေရခ်ိဳးျပီးျပန္တက္လာေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ရြာထမင္း၀ိုင္းေလးနဲ႕ အဆင္သင့္

ျပင္ျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ၾကီးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊ သတိုးလည္းတစ္ေနကုန္

ပင္ပန္းလာတာမို႕ ျမန္ျမန္အ၀တ္လဲျပီး ထမင္းကိုအငမ္းမရ စားေသာက္လိုက္တယ္ ၊

ဗိုက္ကေလးျပည့္သြားေတာ့သူ႕စိတ္ထဲတစ္ခုခု ေတြးမိလာတယ္…. ၊

ဒီအဘနာမည္က ဂ်ပန္ၾကီးတဲ့…ရြာအ၀င္၀မွာလည္း ဂ်ပန္စာေတြေရးထားတာျမင္ခဲ့တယ္… ၊

ဒီစာေတြက ဒီအဘလက္ခ်က္မ်ားလား… ၊ ဒါဆို ဒီဘဘ ဂ်ပန္ၾကီးက ဂ်ပန္စာေတြတတ္ေနတာလား ၊

ဒီလိုေခါင္လြန္းတဲ့ေနရာမွာ ဒီစာေတြကိုဘယ္လိုသင္ခဲ့တာလဲ… ၊ ရန္ကုန္ကိုလည္း သူေရာက္ဖူးတယ္ေျပာတယ္၊

သူ႕နာမည္ကေရာ ဘာလို႕ ဂ်ပန္ၾကီးျဖစ္ေနတာလဲ…. ၊

သတိုးရဲ႕အေတြးစေတြကုိ အသံတစ္သံက ေခ်ဖ်က္လိုက္ေတာ့တယ္

“ လူကေလး…အဘနာမည္ကိုစိတ္၀င္စားေနတာထင္တယ္…ဟားဟား ”

သတိုးတစ္ခ်က္အံ့ၾသျပီး မ်က္နာဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားမိတယ္

စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီအဘ ငါ့စိတ္ထဲကအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္လိုမ်ားသိေနသလဲလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္ ၊

အေတြးစေတြနဲ႕အတူ ေခါင္းကိုတဆက္ဆက္ျငိမ့္လိုက္မိတဲ့ေနာက္ ဂ်ပန္ၾကီးဆိုသူအဘက

“ မအံ့ၾသပါနဲ႕…လူစိမ္းတိုင္း အဘကိုစိတ္၀င္စားၾကတာ မစမ္းပါဘူး … ”

“ ဟုတ္တယ္ အဘ…အဘနာမည္ရယ္ ၊ ရြာအ၀င္အ၀မွာေရးထားတဲ့ စာအေၾကာင္းရယ္ကုိ

ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနတာ ”

“ ေၾသာ္…လူေလးက အဲ့စာေလးကိုျမင္ခဲ့ေသးတယ္ေပါ့ေလ…. ”

“ ဟုတ္တယ္အဘ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္စာကိုေလ့လာေနတဲ့သူတစ္ေယာက္မို႕

အဲ့ဒီ့စာေလးကိုလည္းေသခ်ာနားလည္တယ္ အဘ ”

“ လူေလးက ဂ်ပန္စာသင္ေနတာလား….ဒါဆိုပိုအဆင္ေျပတာေပါ့……

ဒီစာေလးရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို လူေလးဘယ္လိုနားလည္လဲ ”

သတိုး အေျဖၾကပ္သြားျပီးေတာ့ သူေတြးမိသလို

စာလံုးေပါင္းမိတဲ့အတိုင္းေျပာခ်လိုက္တယ္

“ 日本人のへいしが待っています { じじつ }

နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ဟဲအိ႐ွိ (ဂ) မတဲအိမတ္စု

ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ …. လို႕ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ အဘ…. ”

ဒီအခါမွ ဂ်ပန္ၾကီးက ေက်နပ္သြားဟန္နဲ႕

“ လူေလးေျပာတာမွန္တယ္ …. အဘက လူေလးဂ်ပန္စာတကယ္တက္မတက္

စမ္းၾကည့္ခ်င္လို႕ေမးလိုက္တာပါ…. ဟား… ”

“ ဒါဆို အဘ ဒီစာအေၾကာင္းနဲ႕ အဘနဲ႕ဘယ္လိုဆက္စပ္တယ္ဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္ သိခြင့္မ်ားရနိုင္မလားခင္ဗ်ာ ”

“ လူေလးက ေခတ္ပညာတတ္ဆုိေတာ့ အဘျပန္ေျဖတာေတြကို

ယံုၾကည္ဖို႕ခတ္ေနမယ္… ၊ ေနာက္ျပီးအဘကိုလည္း လူလိမ္ၾကီး ၊ အရူးၾကီးလို႕

ထင္မွာလည္းစိုးတယ္ကြယ္..ေျဖခ်င္ေပမယ့္ မေျဖသင့္ဘူးလို႕ထင္တယ္ကြယ္ ”

“ ဟာအဘရယ္ မဟုတ္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က သိခ်င္လို႕

ေမးတာပဲအဘရယ္… အဘက ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္ဆုိတာလည္း

အဘနဲ႕ စေတြ႕ျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သိတယ္… ဘာလို႕လဲဆို

ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္ရတာအရမ္း၀ါသနာပါတယ္… ၊ ပံုမွန္ျဖစ္ေနတဲ့သူနဲ႕

စိတ္တဇျဖစ္ေနတဲ့သူကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းခြဲတတ္ပါတယ္…

အထူးသျဖင့္ မ်က္လံုးက စကားေတြကို ဖတ္ျပီးေတာ့ပိုသိတာေပါ့အဘ… ”

“ လူေလးက လူေတာ္ပဲ ကိုယ္ဖတ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြထဲက ပညာေတြကိုပါ

လက္ေတြ႕အသံုးခ်တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့…ကဲပါေလ…လူေလးယံုၾကည္တယ္ဆိုေတာ့

အဘ ဆက္ေျပာရမွာေပါ့…. ဒီလိုကြဲ႕….

အရင္တုန္းက အဘတို႕ဒီရြာေလးက ရြာရယ္လို႕သက္သက္မွတ္မွတ္ မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္….

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးၾကာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကေပါ့…. ၊

ဒီရြာမွာ ဂ်ပန္တပ္သားေတြအမ်ားၾကီး တပ္စြဲခဲ့ၾကတဲ့ စစ္စခန္းတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတယ္… ”

“ ဟင္… အဘဒီအသက္အရြယ္နဲ႕ ဂ်ပန္ေတြရွိခဲ့တယ္လို႕ ဘာလို႕တပ္အပ္ေျပာနိုင္တာလဲ…

အဲ့တုန္းကအခ်ိန္ဆို အဘက ေမြးျပီးမို႕လို႕လား….ဒါမွမဟုတ္ အဘရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြျပန္ေျပာျပတာလား ”

“ လူေလးက သိပ္ေလာသကို……ဒီမယ္..

အဘေျပာတာေလးကိုသာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕နားေထာင္ၾကည့္….

ဒီဇာတ္လမ္းကလံုး၀ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ အဘအသက္နဲ႕ရင္းျပီးအာမခံရဲတယ္

ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပရေလာကနဲ႕သက္တိုင္တဲ့ ေသြးပ်က္စရာေလးေတြနည္းနည္းေတာ့ပါမယ္

လူေလးသရဲေတြဘာေတြ ေၾကာက္တတ္လား ”

သတိုး မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလိုက္တယ္

“ ဗ်ာ…ကၽြန္…ကၽြန္…ကၽြန္ေတာ္လား အဘ…

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္…ေၾကာက္တတ္တာေပါ့ဗ်ာ… ဒါေပမယ့္

ခရီးေတြဘာေတြသြားေတာ့ ေၾကာက္တိုင္းအျမဲရြတ္တတ္တဲ့

သရဏဂံုေလးအားကိုးျပီးသြားလာေနတာပဲအဘေရ

ပရေလာကကို သူမ်ားေတြဘယ္လိုနားလည္ထားတယ္ေတာ့မသိဘူး

ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ကိုယ္တည္းမဲ့ေနရာေရာက္ရင္

ကိုယ့္အရင္ေရာက္ခဲ့ ပိုင္ခ့ဲ့တဲ့သူေတြအပါအ၀င္ အားလံုးကို ေမတၱာပို႕ အမွ်ေ၀ျပီးမွ

အိပ္ျဖစ္တယ္…အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ထင္တယ္…အခုထိေတာ့ တစ္ၾကိမ္မွ မၾကံဳေသးဘူးအဘေရ… ”

“ ဟား… ဒီေလာက္ဆို လူေလး ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္တယ္ဆိုတာ

အဘသိပါျပီ….အေပါ့အပါးကိစၥရွိရင္တခါတည္းသြားထားေနာ္… ”

သတိုးက ေခါင္းခါျပေတာ့ ဂ်ပန္ၾကီးက တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း

“ ကဲ ..ဒါဆိုလည္း တို႕ေတြ လြတ္လပ္ေလး မရေသးတဲ့ေခတ္….

ျမန္မာ့ေျမက ဂ်ပန္ေတြကို အဂၤလိပ္နဲ႕ ျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ့ ေပါင္းျပီး

တြန္းလွန္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေခတ္ကေလးတစ္ခုဆီကို ျပန္သြားလိုက္ၾကတာေပါ့………

အဲ့ဒီ့တုန္းကေလ……… ”

“ ရဲေဘာ္တို႕ သင္တို႕သည္ အမိဂ်ပန္ျပည္ၾကီးနဲ႕

ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ အမႈေတာ္ထမ္းရြက္ေနၾကတဲ့

ရဲရဲေတာက္ သူရဲေကာင္းေတြျဖစ္ၾကတယ္…. ၊ ဒီေတာ့

တို႕ေသြးေတြ ဘယ္ေလာက္ရဲတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႕ ေျမာက္ပိုင္း

စစ္ေျမျပင္မွာ ျပသခြင့္ရေတာ့မယ္… ဂ်ပန္စစ္သားေတြဆိုတာ

ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္မခ်ဘူး… ၊ မေတာ္တဆ ရႈံးနိမ့္သြားရင္ေတာင္

ရန္သူ႕လက္မွာ အေသမခံဘူး…. ၊ ကိုယ့္ဘာကိုယ္သက္ေသပစ္ၾကရမယ္ ၊

ရဲေဘာ္တို႕ အမိဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီးနဲ႕ ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္

အသက္ေပးဖို႕ အဆင္သင့္ပဲလား….ေဟ့ ”

“ အဆင္သင့္ပါပဲ ဗို္လ္ၾကီး ”

“ ေကာင္းျပီ တို႕ေတြ ေအာင္ပြဲခံဖို႕ ရန္သူေတြကို

အကုန္ သုတ္သင္ၾကဖို႕ ျပင္ဆင္ထားၾက ဒီည တိုက္ပြဲေနရာကို

သြားၾကမယ္ ၊ လက္ဦးမႈယူထားရမယ္ ၾကိဳတင္ဗ်ဴဟာခင္းထားနိုင္မွ

ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္ ဟို ဗမာေကာင္အစုတ္ပလုတ္ေတြနဲ႕ အရွည္ေကာင္

အဂၤလိပ္ေတြ တို႕ကို လာသတ္ၾကလိမ့္မယ္ ၊ ကဲျပင္ၾကေတာ့ ရဲေဘာ္တို႕.. ”

ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးရဲ႕ အာဏာသံနဲ႕အမိန္႕ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ တပ္စခန္းမွာရွိတဲ့

စစ္သားေတြအကုန္လံုး ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြကို ခ်င္ခ်င္း ေျပးလႊားစစ္ေဆးၾကရင္း

စစ္၀တ္စံုအျပည့္အစံု၀တ္ေနၾကတယ္ ၊ အားလံုးကိုယ္စီက ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကရင္းနဲ႕

ျပာယာခတ္ေနၾကပံုက ပုရြတ္ဆိတ္ကေလးေတြ မိုးရြာခါနီးမို႕ တြင္းနား၀န္းက်င္မွာ

ဟိုေျပးဒီေျပး ျဖစ္ေနၾကပံုနဲ႕ တူေနတယ္…. ၊

အဲ့လို ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ စစ္သားေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ အမွတ္မထင္

ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးနားက ျဖတ္သြားေတာ့မယ္လို႕ျပင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားေလး အိုးယားစံ ကို

ျမင္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ဗိုလ္ၾကီးက လွမ္းေခၚလိုက္တယ္ … ၊

“ အိုယားစံ …ဒီလိုခဏလာစမ္း ”

“ ေရာက္ပါျပီ ဗိုလ္ၾကီး …အေလး..ျပဳ ”

“ ေအး…မင္းကို ငါ တာ၀န္တစ္ခုေပးစရာရွိတယ္

မင္းတာ၀န္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္မယ္မဟုတ္လား…. ”

အထပ္က ဗိုလ္ၾကီးရဲ႕အမိန္႕ကို စိတ္၀င္တစားနဲ႕

အိုယားစံတစ္ေယာက္ နားေထာင္ရင္း

“ ဟုတ္ တာ၀န္ေက်တဲ့အထိ အသက္ေပးျပီး

တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ပါ့မယ္လို႕ ကတိျပဳပါတယ္ ”

“ ေကာင္းျပီ….ဒီတပ္ရင္းေတြအားလံုးက မနက္ျဖန္ တိုက္ပြဲကိုသြားၾကရေတာ့မယ္

ငါတို႕ျပန္လာခ်င္လည္းျပန္လာနိုင္မယ္ မလာခ်င္လည္းမလာနိုင္ေတာ့ဘူး… ၊

ဒါေပမယ့္ မင္းကေတာ့ တို႕နဲ႕ မလိုက္ရဘူး…..ဒီေနရာကို တို႕ေတြ ျပန္မလာနိုင္ခင္အထိ

ဒီစခန္းေနရာကေန တစ္ဖ၀ါးမွ မခြါဘဲ ကာကြယ္ေစာင့္ေရာက္ေပးရမယ္လို႕

အမိန္႕ေပးခဲ့တယ္ ရဲေဘာ္ အိုယားစံ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ပါ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗိုလ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေသတဲ့အထိ တာ၀န္ကို

အသက္နဲ႕လဲျပီး ထမ္းေဆာင္ပါ့မယ္လို႕ ကတိျပဳပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္က်တဲ့ေနရာမွာ

ရန္သူေတြတစ္ေယာက္မွ မလာနိုင္တဲ့အထိ အသက္ေပးကာကြယ္္သြားပါမယ္ ၊

ဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီး ေနမင္းၾကီးလို ေတာက္ပပါေစ……. အေလးျပဳ ”

အိုယားစံရဲ႕ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ေလသံနဲ႕ စကားကို ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးက

ေက်နပ္သလိုနဲ႕ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း အိုယားစံရဲ႕ ပုခံုးကို ပုတ္လိုက္ရင္း

ထြက္သြားေတာ့တယ္ ၊

အဲ့ဒီ့ေန႕ညက ဂ်ပန္ဗိုလ္ၾကီးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေရာင္းရင္း တပ္မေတာ္သားေတြကို

ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရလိုက္ျခင္းလို႕ဆိုရမယ္…. ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ ဂ်ပန္စစ္သည္ေတာ္ေတြအားလံုးကို

ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ နဲ႕ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ႏွစ္ဖြဲ႕ေပါင္း အင္းအားအလံုးအရင္းလက္နက္အျပည့္အစံု

ေလေၾကာင္းအင္အားေတြေရာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ တင္းမခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ

အတုန္းအရုန္း ေသဆံုးသြားၾကျပီး တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားၾကတယ္… ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြက

မေန႕တစ္ေန႕ကလိုပါပဲ…. မေန႕ကမွ တစည္းတလံုးတည္း နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေတြသီဆို ၊

ညစာကိုအတူတူ၀ိုင္းဖြဲ႕စားၾကရင္း မနက္ဘက္စစ္ထြက္သြားၾကတဲ့ ေရာင္းရင္းေတြ

တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ ျပန္မလာေလျခင္းဆိုကတည္းက အိုယားစံ အေျခအေနကို

ရိပ္စားမိလိုက္တယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ကတိတည္ သစၥာေစာင့္တတ္ အမိန္႕နာခံလြန္းတဲ့

ဂ်ပန္စစ္သားပီပီ သူ႕အထပ္ကအရာရွိေပးခဲ့တဲ့ အမိန္႕အတိုင္း ေက်ပြန္ေအာင္

စခန္းေဟာင္းေနရာေလးမွာပုန္းေအာင္းေနရင္း ရန္သူ႕တပ္ေတြ ျဖတ္သန္းအလာကို

ေစာင့္ရင္း မိုင္းေတြၾကိဳေထာင္ထားလိုက္တယ္ ၊ နာရီပိုင္းအတြင္း သူမွန္းထားတဲ့အတိုင္းပဲ

ရန္သူ႕စစ္တပ္က အလံုးအရင္းနဲ႕ ေျပး၀င္လာၾကတာကိုျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ သူေထာင္ထားတဲ့မိုင္ေတြေၾကာင့္

လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၾကြလြင့္သြားၾကျပီ…အခု သူ႕ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ျပည္ၾကီးမွာရွိတဲ့

သူ႕အေမနဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက မိသားစုေတြကို တစ္ခ်က္သတိရသြားမိတယ္ … ၊ တစ္ဖက္မွာလည္း

ဂ်ပန္နိုင္ငံေတာ္အတြက္ ဂုဏ္ယူစြာ အသက္ေပးရေတာ့မွာမို႕ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာမ်က္ရည္က်လိုက္မိရင္း

စက္ေသနတ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႕မာန္တင္းေအာ္လိုက္ရင္း

ေသနတ္ကိုက်ည္ကုန္တဲ့အထိ ဆြဲရမ္းပစ္လိုက္တယ္…. ၊

“ ဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီး အဓြန္႕ရွည္ပါေစ … ”

“ ဒတ္…ဒတ္...ဒတ္…ဒတ္…ဒတ္…ဒတ္ ”

“ ေဖာင္းေဖာင္းေဖာင္း ဒိုင္း ”

မၾကာခင္မွာပဲ တစ္ဖက္က လာတဲ့ က်ည္ဆံမိုးေတြက

အိုယားစံရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ေဖာက္၀င္လွ်ိဳထြက္သြားေတာ့တယ္ ၊

အိုယားစံတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႕ သူ႕တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ေအာင္

မထမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘူး ၊ ဒီေနရာကို မကာကြယ္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့

အသိေတြနဲ႕ မ်က္လံုးမမွိတ္နိုင္ စိတ္မခ်နိုင္စြာနဲ႕ ေျမျပင္ေပၚ ပတ္လက္လန္လဲက်သြားေတာ့တယ္ ၊

စစ္ယူနီေဖာင္းတစ္ခုလံုးကေတာ့ ရဲရဲနီလို႕…… ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

လြတ္လပ္ေရးရျပီးေနာက္ပိုင္း ၊ ရြာငယ္ေလးရွိတဲ့နယ္ေျမအပိုင္းေတြမွာ

ေအးခ်မ္းေနျပီး ၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြ စစ္ပြဲရဲကအပ်က္အစီးေတြၾကားထဲကေန

ျပန္ ကုန္းထဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေလး…. ၊ တစ္ခ်ိန္က အိုယားစံတို႕

ဂ်ပန္စစ္တပ္ေတြ စခန္းခ်ခဲ့ၾကတဲ့ေနရာေလးမွာေတာင္ ရြာငယ္ေလးတစ္ခု

ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ… ၊

အဲ့ဒီ့ရြာေလးမွာေနၾကတဲ့သူေတြက အျခားအျခားေသာ ေနရာေတြကေန

ေရခံေျမခံေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာတစ္ခုကိုရွာေဖြေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကတဲ့သူေတြမို႕

ဒီနယ္ရဲ႕ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူး… ၊ ဒီေျမသမိုင္းေၾကာင္းကို

မသိၾကသလို … ၊ ဒီေျမျပင္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် သမိုင္းပံုရိပ္ေတြကိုလည္း

မသိနိုင္ၾကဘူး…. ၊

ရြာကေလး အိမ္ေျခ ဆယ္ဂဏန္းေလာက္နဲ႕ အစျပဳထားတာမို႕

လူအရမ္းနည္းျပီး ေတာထဲေတာင္ထဲမွာည္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အျပင္ေလာက

ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ အသြားအလာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနသလုိျဖစ္ေနျပန္တယ္

လိုအပ္တာမွန္သမွ်ကိုလည္း ရြာထဲတင္ အျပန္အလွန္ကူညီၾကရင္းျပည့္စံုေနျပီးသားမုိ႕

အျပင္ထြက္ျပီး တစ္ျခားရြာေတြဆီအဆက္အသြယ္နည္းပါးတာလည္းပါတယ္ ၊

ရြာထဲမွာ ရြာျပင္ဘက္ကတစ္ျခားရြာေတြနဲ႕ျမိဳ႕ေတြဆီကို အျမဲလိုလို မျဖစ္မေန

အဆက္အသြယ္လုပ္ေနရတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ေတာ့ရွိေနေသးတယ္ ၊

အဲ့ဒီ့အိမ္က ကိုဘေက်ာ္ နဲ႕ မၾကင္ျမိဳင္ တို႕ အိမ္ပဲ ၊ ကိုဘေက်ာ္တို႕ လင္မယားက

သားသမီးမထြန္းကားၾကဘူး ၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ယာအလုပ္အကိုင္ကိုလည္း

၀ါသနာမပါၾကတာမို႕ အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ ျမိဳ႕ေတြ ၊ နယ္ေတြ အထိ တက္ျပီး လိုအပ္တဲ့

ကုန္ေျခာက္ေလးေတြကို ၀ယ္ျပီး ရြာထဲမွာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္အေသးေလးဖြင့္ရင္း

စီးပြားရွာျဖစ္တယ္ ၊ သူတို႕အလုပ္အကိုင္ေလးက အလုပ္ျဖစ္တယ္လို႕ဆိုရမယ္ ၊

တစ္ရြာလံုးေျပးၾကည့္မွ ဒီတစ္ဆိုင္တည္း ရွိတာမို႕ စီးပြားေရးက အဆင္ေျပတယ္ေလ ၊

ကိုဘေက်ာ္ တစ္ခါတစ္ခါ ျမိဳ႕ဘက္ကို ခရီးသြားရင္ သံုးေလးရက္ေလာက္အထိၾကာတတ္တယ္ ၊

တစ္ေန႕ ထံုးစံအတိုင္း ကိုဘေက်ာ္တို႕ ဆိုင္ငယ္ေလးအတြက္

ကုန္ေျခာက္ပစၥည္းေလးေတြလိုအပ္လာေတာ့ ျမိဳ႕ဘက္ဆီကို သြားဖို႕အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တယ္ ၊

ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ရဲ႕ မယားေခ်ာေလး မၾကင္ျမိဳင္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျမိဳ႕ကိုတစ္ေယာက္တည္း

ထြက္သြားလိုက္တယ္ ၊ သူ႕ေက်ာမွာပိုးထားတဲ့ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ သူအျမဲေဆာင္တတ္တဲ့

ေဆာင္ဓါး ဓါးေျမွာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ရိကၡာေျခာက္ေတြ ပါေလ့ရွိတယ္ ၊ ဒီလိုနဲ႕

ကိုဘေက်ာ္တစ္ေယာက္ ျမိဳ႕တက္သြားျပီး လိုအပ္တဲ့ အသား ငါး အေျခာက္အျခမ္းေတြ

ကုန္ေျခာက္ေတြကို သယ္လာျပီး တစ္ေယာက္တည္း ရြာဆီျပန္လာျဖစ္တယ္ …. ၊

ခါတိုင္းသူျပန္လာေနက်က မနက္ပိုင္း… ၊ ဒီတစ္ၾကိမ္လမ္းမွာစီးလာတဲ့ ကားၾကီးက

ပ်က္ေနတာနဲ႕မို႕ ညအခ်ိန္မေတာ္ၾကီးမွ ရြာထဲကို ၀င္လာျဖစ္တယ္… ၊ ရြာကလည္း လမ္းမၾကီးကေန

ရြာအထဲကိုေရာက္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ရတာမို႕ ပါလာတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြ မနိုင္တနုိင္နဲ႕

နားလိုက္ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း လွမ္းလာခဲ့တယ္ ၊ အစကတည္းက

အေၾကာက္အလန္႕မရွိတဲ့သူမို႕ ပတ္၀န္းက်င္ကိုသိပ္ဂရုမစိုက္ေနတတ္ဘူး… ၊ ဒါေပမယ့္

ရြာအ၀င္အ၀ေနရာနားအေရာက္ ရြာအ၀င္မွာရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္နားေရာက္ေတာ့

ေညာင္ပင္ၾကီးက ေလမတိုက္ပဲ ယိမ္းယိုင္ေနတာကို ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

ရုတ္တရက္မုိ႕ စိတ္ထဲထူးဆန္းေနတာရယ္ တစ္ခါမွ ဒီလိုမၾကံဳဖူးတာရယ္ေၾကာင့္

ကိုဘေက်ာ္ စိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္မိသလိုျဖစ္သြားမိတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္္

ကိုဘေက်ာ္ အပင္ၾကီးကိုမၾကည့္ပဲ ေအာက္ကိုငံု႕ထားရင္း လမ္းဆက္ေလ်ာက္လိုက္တယ္ ၊

အပင္ၾကီးနားေရာက္ေလေလ ေက်ာထဲမွာ စိမ့္တက္လာေလေလျဖစ္ေနျပန္တယ္ ၊

လမ္းတစ္ေလ်ာက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ညေမွာင္ေမွာင္ၾကီးမွာ သက္ရွိဆိုလို႕

ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာမို႕ နည္းနည္းေလးေတာ့ အားငယ္မိသြားသလိုခံစားမိလိုက္ရတယ္ ၊

မၾကာခင္မွာပဲ နားထဲမွာ စကားသံေတြဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္ ၊ သူၾကားေနရတဲ့

အသံေတြက ပီပီသသပါပဲ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစကားမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘာေတြေျပာေနမွန္း

သူနားမလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့အမွတ္မထင္ အရဲစြန္႕ျပီး ေညာင္ပင္ၾကီးဆီကို

လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေပၚမွာ မ်က္လံုးနီရဲရဲၾကီး ေတြနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး

မဲေမွာင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဂ်ပန္စစ္သား စစ္၀တ္စံုအျပည့္၀တ္ထားရင္း အပင္ခြၾကားမွာ

ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုင္ေနတာကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ မၾကံဳစဖူးမို႕ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရင္

မ်က္၀န္းသူငယ္အိမ္ေတာင္ျပဴးသြားမိတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ျပန္ထိန္းထားလိုက္တယ္ ၊

အပင္ေပၚက မဲမဲသတၱ၀ါၾကီးက ကိုဘေက်ာ္ ဒီလမ္းကို ျဖတ္မွာကို မၾကိဳက္သလိုနဲ႕ ရန္လိုေတာ့မလို

လုပ္ျပေနတယ္ ၊ လူတစ္ေယာက္ထက္စာရင္ ၊ သတၱ၀ါၾကီးတစ္ေကာင္နဲ႕ ပိုတူေနေသးတယ္ ၊

ေမွာင္မဲေနတဲ့ညဆိုေပမယ့္ လေရာင္အားကိုးနဲ႕ မသဲမကြဲေလး ျမင္ေနရတယ္ ၊

လူ႕ရဲ႕အသိစိတ္ကလည္း လႈံ႕ေဆာ္ေပးတတ္တာမို႕ တစ္ဖက္ကတစ္စံုတစ္ရာရဲ႕

ခံစားခ်က္ကိုၾကိဳသိေနသလိုပဲ ၊ ကိုဘေက်ာ္လည္း သူ သရဲေျခာက္ခံေနရျပီဆိုတာကို

သိလိုက္ျပီးေျပးရင္လည္း လြတ္မယ္မထင္ ၊ ေက်ာေပၚမွာလည္း အထုတ္အပိုးေတြနဲ႕မို႕

မရဲတရဲ အားတင္းထားျပီး လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္

“ ငါ ဒီရြာသား…ငါ့ရြာငါျပန္လာတယ္ကြာ…. မင္းကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ

မင္းက ဘာေကာင္လဲကြ ”

ကိုဘေက်ာ္ စကားသံေတြက တုန္ယင္ေနတာကိုၾကည့္ျပီး

ေၾကာက္စိတ္ကို ထိန္းထားေနရတယ္ဆိုတာကို ခန္႕မွန္းနိုင္တယ္ ၊

တစ္ဖက္က လည္း ကိုဘေက်ာ္ကို ဘာမွျပန္မတုန္႕ျပန္ပဲ

အူထဲအသဲထဲအထိ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္တဲ့ မ်က္လံုးနီရဲၾကီးေတြနဲ႕

စိုက္ၾကည့္ေနျပန္တယ္ ၊ ကိုဘေက်ာ္လည္း မထူးပါဘူးဆိုျပီး

ဖေနာင့္နဲ႕တင္ပါး တသားတည္းက်ေအာင္ ထြက္ေျပးပါေလေရာ ၊

အဲ့က်မွ အပင္ေပၚက အေကာင္ၾကီးက အပင္ေပၚကေန ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လို

ေဇာက္ထိုးၾကီး ကုပ္တြယ္ဆင္းလာျပီး ကိုဘေက်ာ္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာေတာ့တယ္ ၊

ကိုဘေက်ာ္လည္း အသက္ေဘးမို႕ ေက်ာေပၚက ကုန္ေျခာက္ေတြေရာ ပါလာသမွ်ပစၥည္းေတြပါ

အကုန္ထားခဲ့ျပီး လူပဲ အလြတ္ေျပးထြက္ခဲ့လိုက္တယ္ ၊

မိုးစင္စင္လင္းလာေတာ့ ကိုဘေက်ာ္ကို ရြာလယ္ေခါင္ေနရာမွာ သတိလစ္ေနတဲ့အေနအထားနဲ႕

ေတြ႕လိုက္ၾကရတယ္ ၊ အဲ့ဒါနဲ႕ ရြာက ဘုန္းေတာ္ဆီေခၚသြား ပရိတ္ရည္ေတြတိုက္ ၊ ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးေတြနဲ႕

ကုသလိုက္ေတာ့ ခဏခ်င္း ကိုဘေက်ာ္သတိရလာတယ္ ျပီးေတာ့ ကေရာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ

ထေအာ္ေသးတယ္ …

“ မလာနဲ႕ မလာနဲ႕ ဂ်ပန္သရဲၾကီး ဂ်ပန္သရဲ မဲမဲၾကီး

ဂ်ပန္စစ္သားၾကီး မလာနဲ႕ ငါ့ဆီမလာနဲ႕ ”

အၾကိမ္ၾကိမ္ အဲ့လို ေအာ္ေနရာက ဘုန္းေတာ္ၾကီးက

ဘုရားစာေတြရြတ္ဖတ္ေပးလိုက္ရာက ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ

လူေကာင္းပကတိျပန္ျဖစ္သြားတယ္ … ၊ အဲ့က်မွ သူၾကံဳခဲ့လာတာေတြကို

ေသခ်ာျပန္ေျပာျပပါေလေရာ ၊ ကိုဘေက်ာ္ေျပာတဲ့စကားေတြကို လူနည္းစုက

လက္ခံေပမယ့္ မယံုတဲ့သူက ပိုမ်ားၾကတယ္ ၊ ကိုဘေက်ာ္က အရက္မေသာက္တတ္လို႕

အရက္မူးျပီးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆုိေပမယ့္ ညဘက္မို႕ တစ္ေယာက္တည္း ျမင္ခ်င္ရာျမင္

ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားျပီး အထင္မွားတာလို႕ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကတယ္ ။

ပိုျပီးထူးျခားျဖစ္လာတာက ကိုဘေက်ာ္ဒီလိုၾကံဳျပီးေနာက္ပိုင္း

ရြာထဲက အဲ့ေနရာမွာ ညဘက္ သြားစမ္းၾကတဲ့လူငယ္ေတြ ကာလသားေတြ

ရွိလာတယ္ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ကာလသားေတြဆု အိမ္ကေန အမဲသားအစမ္းေတြကိုပါသယ္သြားျပီး

အဲ့အပင္ေအာက္မွာ ခ်ထားရင္း သြားစမ္းၾကေသးတယ္ ၊ စမ္းၾကတဲ့သူတိုင္းလည္း

ကိုဘေက်ာ္ေျပာသလို ပံုစံနဲ႕ အတိအက်တူတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီး

အေနာက္က လိုက္တာကို ခံၾကရတယ္ ၊ ထူးျခားခ်က္က ညဘက္မွ

အဲ့ဒီ့ သရဲၾကီးက ေျခာက္လန္႕တတ္တာပဲ… ၊

ဒီလိုသတင္းေတြေၾကာင့္ ရြာထဲကလူေတြ ရြာျပင္ကို မသြားရဲၾကေတာ့ဘူး ၊

အေရးအေၾကာင္းရွိလို႕သြားရင္လည္း မနက္ပိုင္း မိုးစင္စင္လင္းေနမွ သြားတတ္ၾကတယ္ ၊

အျပန္ေနာက္က်တဲ့အခါမွာလည္း ရြာထဲျပန္မ၀င္ေတာ့ဘဲ ခရီးလမ္းမွာပဲ ျဖစ္သလို အိပ္ျဖစ္လိုက္ၾကတယ္ ၊

ေနာက္ေန႕မိုးလင္းျပီးအလင္းေရာင္ေသခ်ာရမွ ရြာကိုျပန္ရဲၾကေတာ့တယ္ ။

ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေတြအလွလွၾကာလာတဲ့အခါ……

ရြာငယ္ေလးမွာရွိတဲ့ ကိုဘေက်ာ္နဲ႕မၾကင္ျမိဳင္တို႕လင္မယားမွာ သားဦးေလးတစ္ေယာက္

ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကတယ္ ၊ တစ္ရြာလံုးက ဒီတစ္သက္ ကေလးမရနိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ထင္ထားတဲ့

လင္မယားက ကေလးေလးရသြားၾကေတာ့ တစ္ရြာလံုးအံၾသေနၾကရတယ္ ၊ တစ္ရြာလံုးတင္မကဘူး

ကိုဘေက်ာ္တို႕လင္မယားကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသေနမိၾကတယ္ ၊ သူတို႕ကေလးေလးကလည္း

ေမြးလာကတည္းက အေဖနဲ႕ေရာ အေမနဲ႕ပါ ရုပ္မတူဘူး ၊ အသားအရည္ကလည္း ျဖဴေဖြးဥေနျပီး

အနီေရာင္ဘက္ပါသမ္းေနပါေရာ့ ၊ ကေလးေလးစကားေျပာတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ကတည္းက

ဘယ္သူမွဘာမွ မသင္ေပးပါဘဲ ျမန္မာစကားမဟုတ္တဲ့စကားေတြကိုေျပာေျပာေနတတ္တယ္ ၊

“ နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ” ဆိုတဲ့ စကားကို ပိုေျပာေနတတ္တယ္ ၊

သူဘာကိုဆိုလိုခ်င္တယ္ဆိုတာတစ္ေယာက္မွ နားမလည္က်ဘူး ၊

ကေလးေလး အရြယ္ေရာက္လို႕ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခါစမွာ အေမနဲ႕အေဖအလုပ္ရႈပ္ေနတုန္း

တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ကေန ထြက္သြားျပီး ရြာအ၀င္အ၀နားက ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္နားက

ေျမၾကီးေတြကို လက္နဲ႕ ယက္ေနတတ္တာကို ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကျမင္ျပီး ကေလးကို အိမ္ကို

ျပန္ေခၚသြားေပးရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ အဲ့လို ျပန္ေခၚသြားတိုင္းလည္း

ကေလးက ငယ္သံပါေအာင္ကို ေအာ္ငိုေနတတ္တယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးငယ္ေလး

တစ္ခုခုထူးဆန္းေနတာကို သတိထားမိလာၾကျပီး လူၾကီးေတြက ကေလးကို

ေခ်ာ့ေမးၾကတယ္ ၊

“ သားသား ဒီေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ဘာသြားလုပ္တာလဲ ”

“ သားပစၥည္းေတြရွိလို႕သြားတူးတာ ” တဲ့…

ကေလးအေျဖကို မယံုရဲ ယံုရဲနဲ႕ ရြာက လူၾကီးေတြစုျပီး

ကေလးကိုေညာင္ပင္ဆီကိုေခၚလာခဲ့ၾကတယ္ ၊ ေညာင္ပင္ဆီေရာက္ေတာ့

ကေလးက အရင္ေျပးျပီး ေျမၾကီးေတြကို ဖယ္ေနတာကိုျမင္လိုက္တယ္… ၊

ကေလးေျမၾကီးေတြကို ဖယ္ေနတဲ့ယက္ေနတဲ့ေနရာနားကိုဦးတည္ျပီး

ရြာထဲကလူေတြ ၀ိုင္းတူးၾကပါေလေရာ ၊ တူးရင္းတူးရင္းက သံုးေပနီးနီးေလာက္တူးျပီးတဲ့အခါ

ေညာင္ျမစ္ေတြေပြရႈပ္ေနတဲ့ၾကားက တူးေနတဲ့ ေပါက္တူးတစ္ေခ်ာင္း ေျမေအာက္က

ခပ္မာမာရွိတာတစ္ခုနဲ႕ ထိမိတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္

တစ္ေနကုန္တူးေနရာက အသံတစ္သံၾကားရေတာ့ တစ္ရြာလံုး

အံ့ၾသတၾကီးစိတ္၀င္စားသြားၾကျပီး အဲ့ဒီေနရာကိုဦးစားေပး သတိထားျပီး

တူးယူၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္ေလးတူးျပီးေတာ့မွ သံေခ်းေတြတက္ေနတဲ့

စစ္လက္နက္ေတြ ၊ ဂ်ပန္စစ္သားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ၊ ဂ်ပန္ဓါး ၊ ေတြကို

၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အရိုးစုတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ၾကတယ္ ၊ သူ႕ေခါင္းရင္းမွာ

သံေသတၱာတစ္လံုး… ၊ သံေသတၱာေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့

ေဟာင္းႏြယ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ တစ္ကိုယ္ရည္သံုးပစၥည္းေတြ ၊ စစ္သံုးမွန္ေျပာင္း ၊

က်ည္ဆံေတြ ၊ စစ္လက္နက္အေသးစားေလးေတြနဲ႕ ဒဂၤါးျပားေတြ ၊

သံေသတၱာအေသးစားထူထူေလးတစ္ခုကုိလည္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

သံေသတၱာအေသးေလးက ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနေတာ့ ဖြင့္ရခတ္ခဲေနတဲ့အထိ သံေခ်းေတြ

တြယ္ညိေနတယ္ အဲ့ဒီ့ လက္တစ္၀ါးစာ သံေသတၱာဘူး အေသးေလးကို

ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ေသတၱာထဲက ဂ်ပန္၀တ္စံုနဲ႕ ေရွ႕ဆံုးက ထိုင္ေနတဲ့မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ၊

သူ႕ေနာက္က ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္နဲ႕ ဂ်ပန္စစ္သားေဘးမွာ သူ႕မိန္းမ နဲ႕ သားေလးကိုကပ္လ်က္

ျမင္ရတဲ့ အျဖဴအမဲဓါတ္ပံုေလးက ထင္ရွားေနတာကိုအံ့ၾသတၾကီးျမင္လိုက္ရတယ္… ၊ ဓါတ္ပံုေအာက္မွာ

ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ စာရြက္ေလးေတြနဲ႕ ဂ်ပန္ေရွးေခတ္ေငြစကၠဴေတြကို ျမင္ေတြ႕ၾကရတယ္ ၊

ကေလးငယ္ေလးက အဲ့ဒီပစၥည္းေတြကုိၾကည့္ျပီး ရႈိုက္ၾကီးတငင္ငိုယိုလို႕ ……. ။

အိမ္ရွင္ အဘက စားေျပာေနရင္းက ေမာလြန္းလို႕ ေရေႏြးေလး ငွဲ႕ေသာက္ေနတုန္း

သတိုးကဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးမွာ ေျမာပါသြားရာက သိခ်င္စိတ္ကို ဟန္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘဲ

“ အခု အဘေျပာေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းက ျဖစ္ရပ္မွန္ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္ အဘ ”

“ ေအးေလ က်ဳပ္ကလူေလးကိုလိမ္ရမွာလား ”

“ ဒါဆို ရြာအ၀င္အ၀က ေညာင္ပင္ၾကီးမွာ ေျခာက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီးက

သူ႕တာ၀န္နဲ႕ အမိန္႕ကို နာခံျပီး အစဲြအလမ္းနဲ႕ မကၽြတ္ဘဲျဖစ္ေနတာကေန ကၽြတ္ခ်ိန္တန္ျပီး

လူ၀င္စားျပန္ျဖစ္တာေပါ့ေနာ္…. ၊ ရြာအ၀င္အ၀က ဂ်ပန္လိုေရးထားတဲ့

ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ဆိုတဲ့စာကလည္း ဒီလူ၀င္စားေရးထားတာေပါ့ေနာ္ ”

“ ဟုတ္တာေပါ့ လူေလးရ… ”

“ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ေရးထားတာလဲသိလား အဘ ”

“ သိပ္သိတာေပါ့….ဟိုးအရင္ကဆို တိုက္ပြဲေၾကာင့္ ေသေၾကသြားၾကတဲ့လူေတြထဲက

မကၽြတ္မလြတ္ၾကေသးတဲ့ အျခားလူမ်ိဳးျခားစစ္သား တေစၦေတြက က်တ္ကုန္းလို

ညဘက္ေတြဆုိ ဒီအနီးအနာမွာ စစ္တပ္လိုက္ကို ျမင္ျမင္ရတတ္တယ္ကြ…

ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ဆိုတဲ့စာေလးကို ရြာအ၀င္မွာ

အသိေပးတဲ့အေနနဲ႕ ေရးထားတာ ဆိုလိုခ်င္တာက တစ္ျခား နာနာဘာ၀ေလာကက

မကၽြတ္ေသးတဲ့ စစ္သားတေစၦေတြ ရြာထဲ၀င္ျပီး မေႏွာက္ယွက္ရဲေတာ့ေအာင္ေပါ့ကြာ ”

“ အဘေျပာတာၾကီးက နည္းနည္း ပံုျပင္ဆန္ေနသလားလို႕ ”

သတိုးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အိမ္္ရွင္အဘက သူ႕အိပ္ခန္းတဲ့ကိုခဏ၀င္သြားျပီး

ေသတၱာေလးတစ္ခုကို ယူလာခဲ့တဲ့ ၊ ေသတၱာေလးကိုင္ထားတဲ့အဘကို

စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနတဲ့သတိုးကို အိမ္ရွင္အဘက ေသတၱာေလးထိုးေပးလိုက္တယ္

သတိုးက အဘေပးတဲ့ ေသတၱာေလးကို မခ်င့္မရဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ

ေသတၱာထဲမွာ ေဟာင္းႏြမ္းပ်က္ဆီးေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြအျပည္ ၊ ဂ်ပန္ဓါးေတြအျပင္

ေသတၱာရဲ႕ အတြင္းအဖံုးေနရာမွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖဴအမဲ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ခု….

ဓါတ္ပံုထဲမွာ လူေလးေယာက္ ၊ အဲ့ထဲက ဂ်ပန္စစ္သား၀တ္စံုအျပည့္နဲ႕လူရဲ႕ မ်က္နာကို သတုိး

ေသခ်ာၾကည့္ေနမိရင္း ၾကက္သီးေတြထလာမိျပီး ရုတ္တရက္ အိမ္ရွင္အဘမ်က္နာကို

လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ရင္း သတိုးမ်က္လံုးျပဳးသြားမိေတာ့တယ္ …

“ ဒါ…ဒါ…ဒါ………….ဇာတ္လမ္းထဲက ဂ်ပန္စစ္သား လူ၀င္စားဆိုတာ ”

ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္လိုက္ အိမ္ရွင္အဘကိုၾကည့္လိုက္ အိမ္ရွင္အဘရဲ႕နာမည္ကိုျပန္သတိရသြားလိုက္နဲ႕

ေညာင္ပင္က ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီးက…၊ လူ၀င္စားၾကီးက … ၊ အဘက ……. ၊

စကားေတြထစ္ေငါ့ေနရင္း သတိုး အံ့ၾသၾကီးေနမိေတာ့တယ္…….. ။

#END

ၾကိဳးစားပါဦးမည္ …

~ မိုးေစြ ~

စာျပီးခ်ိန္ - 4.6.2019 ( 8 : 02 Pm )

“ ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ”

日本人のへいしが待っています { じじつ }

ဇာတ္လမ္း / စာေရးသူ - “ မိုးေစြ ” ( ျဖစ္ရပ္မွန္ )

( စ - ဆံုး )

“ နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ဟဲအိ႐ွိ (ဂ) မတဲအိမတ္စု ………………. ”

ဂ်ပန္စာကိုျမင္တိုင္း အမွတ္မထင္ အသံထြက္ဖတ္ဖတ္မိတတ္ေနတဲ့အက်င့္က

ဂ်ပန္စာေလ့လာေနသူ သတိုး အတြက္ အဆန္းတက်ယ္ေတာ့မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး…. ၊

ထူးဆန္းတာက ဒီေနရာမွာ ဘာလို႕ ဒီစာမ်ိဳးကိုေတြ႕ေနရတာလဲဆိုတာကို

စဥ္းစားရၾကပ္ေနမိတာပဲ … ဒီေလာက္ေခါင္လြန္းလွတဲ့ရြာမွာ

ဂ်ပန္စာ…..အဂၤလိပ္စာ …တျခားဘာသာစကားေတြမေျပာနဲ႕ ျမန္မာစာေတာင္

ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲ တတ္ၾကတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ေက်ာင္းေတြမွာပဲ

ၾကီးပ်င္းလာၾကပံုရတဲ့ ရြာမွာေနသူေတြက …. ဒီလုိမ်ိဳး ဂ်ပန္စာကို

ရြာအ၀င္အ၀ ရြာနာမည္ထိုးထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာရွိတဲ့

သစ္ျပားေလးမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထြင္းထားနိုင္တာလဲဆိုတာေလး … ၊

ရြာထဲေရာက္မွာ ေဒသခံေတြကိုေသခ်ာေမးေတာ့မယ္ဆိုျပီး

သတိုး တက္ၾကြတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ ၾကိဳးေလးကုိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕

တင္းတင္းကိုင္ထားရင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္ …. ၊

ေျမၾကမ္းျပီး ဆိုင္ကယ္တိုးမေပါက္တဲ့ ဒီလိုေတာေတာင္ထဲမွာ ေျခေထာက္က

ပိုအသံုး၀င္ေနတယ္ေလ ၊ သတိုးက ရန္ကုန္သားစစ္…

ရန္ကုန္သားဆိုေပမယ့္ ပထ၀ီဘာသာနဲ႕ ဘြဲ႕ရေက်ာင္းျပီးထားျပီးေတာ့

လက္ရွိမွာလည္း ပထ၀ီနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ နိုင္ငံျခား ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ

၀န္ထမ္း၀င္လုပ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ ၊ သူတို႕အလုပ္က အလုပ္လာအပ္တဲ့သူ

လိုခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးရတဲ့အထိကို ေျမပံုတိတိက်က်ဆြဲေပးတာတို႕

ေျမတိုင္းေပးရတာတို႕ကို လုပ္ေပးရတာေလ… ၊ အစိုးရေျမတိုင္းရံုးက

အလုပ္နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္… ၊ အျပင္ထြက္ field ထဲမွာ survey ဆင္းရတဲ့အခါ

ရံုးက ၀န္ထမ္းေတြကို လိုအပ္တာတစ္ကိုယ္္ရည္စာအျပည့္အစံုနဲ႕ ခရီးစရိတ္ေပးျပီး

လႊတ္တတ္တယ္…. ၊ သြားနိုင္ျခင္း မသြားနိုင္ျခင္းဆိုတာ ၀န္ထမ္းေတြမွာလည္း

ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိၾကပါတယ္ … ၊ တစ္ခါတစ္ေလ မတည္ျငိမ္ေသးတဲ့ ေဒသေတြအထိကို

သြားျပီး ေျမတိုင္းၾကရတယ္… ၊ တစ္ခါသြားရရင္ အဖြဲ႕လိုက္ ၃ေယာက္တြဲအနည္းဆံုး

သြားၾကရတယ္…သံုးေယာက္လံုးက သူတို႕ေတြတိုင္းရမယ့္ ေနရာ၀န္းက်င္ကိုေရာက္ရင္

အဲ့ေနရာေတြကိုမေရာက္ခင္ အနီးဆံုး ေန႕ခ်င္းျပန္သြားနိုင္ေလာက္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရးအဆင္ေျပေလာက္တဲ့

ျမိဳ႕ၾကီး ၊ ျမိဳ႕ငယ္ ၊ ရြာၾကီး ၊ ရြာငယ္ ေတြမွာ စုရပ္အျဖစ္အေျခခ်ၾကတယ္ … ၊ ေနာက္ေတာ့

သူတို႕တိုင္းတာရမယ့္ အစြန္အဖ်ားေနရာေတြကို မတိုင္းတာခင္ရက္ပိုင္းေလာက္ေစာျပီး

ေဒသအေျခအေနကိုသြားၾကည့္ၾကတယ္ … တိုင္းတာလို႕အေကာင္းဆံုးေနရာ ၊

ေျမျပင္မွာ ၾကာရွည္ခံအမွတ္အသားလုပ္လို႕ရတဲ့ေနရာကိုရွာေဖြၾကတယ္ ၊ သတိုးကိုယ္တိုင္က

စြန္စားခန္းဖြင့္တဲ့စာအုပ္ေတြ သည္းထိတ္ရင္ဖိုစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ျပီးၾကီးလာတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့

စြန္႕စားရတာကိုၾကိဳက္တယ္ ၊ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ဆိုေပမယ့္ အဲ့ဒီ့လိုရူးတတ္တဲ့စိတ္ေလးနဲ႕အတူ

အရမ္းေခါင္တဲ့ေဒသေတြကို သြားဖို႕ကိစၥရွိလာတိုင္း သတိုးက ေရွ႕ဆံုးက သြားမယ့္စာရင္းေပးေလ့ရွိတယ္ ၊

တစ္ရံုးလံုးက သတိုးကို လက္ဖ်ားခါၾကတာ အဲ့လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လည္းပါတယ္ ၊

သတိုးက သူမ်ားမသြားခ်င္…မသြားရဲတဲ့ေနရာေတြဆို တက္တက္ၾကြၾကြသြားတတ္တာမို႕ေလ ၊

အခုလည္း ျမန္မာျပည္ေျမပံုထဲမွာေတာင္ ျပဴးျဖဲရွာေနရတဲ့ ေတာထဲေတာင္ထဲကရြာေသးေသးေလးတစ္ခုကို

သတိုးတစ္ေယာက္တည္း ကြင္းဆင္းၾကည့္ေနျပန္တယ္… အနီးဆံုးရြာၾကီးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့

အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သတိုးအေၾကာင္းျပန္လာတာနဲ႕အလုပ္စဖို႕ျပင္ေနၾကတယ္… ၊

ဒီခရီးစဥ္ကိုလည္းထံုးစံအတိုင္း သတိုးကိုယ္တိုင္စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ ေရြးထားတာမဟုတ္လား…. ။

“ အရီးေလး မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ… ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရြာက

တာ၀န္ရွိတဲ့သူဆီကိုလမ္းညြန္ေပးပါလားခင္ဗ်ာ … ”

ရြာ၀င္၀င္ျခင္းမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ရြာသူအေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ကို

ေဖာ္ေရြရိုးသားတဲ့ေလသံနဲကႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ျပီး လွမ္းညြန္ဖို႕

အကူညီေတာင္းလိုက္ေတာ့ အေဒၚၾကီးက သတိုးကို လူစိမ္းမို႕ထင္တယ္

အံ့ၾသတၾကီးၾကည့္ေနရင္းက လမ္းညြန္ေပးလိုက္တယ္… ၊

မၾကာခင္မွာပဲ သတိုးတစ္ေယာက္ သူၾကီးအိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္ ၊

သူၾကီးအိမ္ကိုအေရာက္ခင္လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ တစ္ရြာလံုးမွာရွိတဲ့

လူေတြ ေနပံုထိုင္ပံု ၊ အိမ္အေနအထားေတြကိုလည္း အကဲခတ္ခဲ့ေသးတယ္ ၊

ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႕မေတြ႕ေသးဘူး ၊ အျခားရြာပံုစံေတြအတိုင္းပါပဲ… ၊

သူၾကီးအိမ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္းတစ္ျခားရြာေတြက သူၾကီးအိမ္ေတြလို

တစ္ရြာလံုးမွာ အခန္႕ထည္ဆံုးျဖစ္ေနတာကိုလည္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ရြာသူၾကီးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကိုလွမ္းေျပာလိုက္တယ္

ဒီအခါမွ အိမ္ထဲက သူ႕ကိုစိမ္းစိမ္းၾကီးၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက

သူၾကီးကိုသြားေခၚေပးျပန္တယ္…မၾကာခင္မွာပဲ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ၾကီးနဲ႕လူတစ္ေယာက္

အိမ္ထဲကေနထြက္လာခဲ့တယ္ …. ။

“ က်ဳပ္ကိုေမးေနတယ္ဆိုတာ ဒီကေမာင္ရင္ထင္တယ္ ”

အေျခအေနကိုၾကည့္ျပီး ရြာသူၾကီးမွန္းသိသြားေတာ့ သတိုးက

သူ႕ရဲ႕ခါးကို ေလးေလးနက္နက္ဟန္ေလးနဲ႕ ကိုင္းညြတ္ခ်လိုက္ျပီးေတာ့

“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ…သူၾကီးမင္းခင္ဗ်..ကၽြန္ေတာ္က

ရန္ကုန္ကေနလာခဲ့တာပါ….၊ အဘတို႕ရြာရဲ႕နယ္နိမတ္တစ္ခုမွာ ေျမတိုင္းလို႕ရတဲ့ ေနရာရွိမရွိ ရြာအေျခအေနကိုလာေလ့လာတာပါ ၊ အဘဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္လာေတာင္းရင္းနဲ႕

ရြာထဲမွာ တစ္ညေလာက္ တည္းခ်င္လို႕ အကူအညီေလးလည္းလာေတာင္းတာပါသူၾကီးမင္းခင္ဗ်ာ ”

“ ေအးကြယ္…ရြာထဲမွာ တည္းဖို႕ကေတာ့မပူပါနဲ႕

ေမာင္ရင္တို႕ တိုင္းတာတယ္ဆိုတာေတြကိုေတာ့ တို႕ေတြ နားမလည္ပါဘူးကြယ္…

ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ရင္တို႕အလုပ္က က်ဳပ္တို႕ရြာကိုမထိခိုက္ဘူးေသခ်ာရင္ လုပ္ေပါ့ကြယ္…. ၊

ခြင့္ျပဳျပီးသားပါ… ဒီေလာက္ေခါင္တဲ့ရြာေလးအထိလာနိုင္တဲ့ ျမိဳ႕သားဆိုလို႕လည္း

က်ဳပ္တစ္သက္ ေမာင္ရင္တစ္ေယာက္တည္းေတြ႕ဖူးေသးတယ္ ဟား..ဟား..

ေၾသာ္ဒါနဲ႕ ေမာင္ရင့္နာမည္က ဘယ္သူ ”

ေဖာ္ေရြသေဘာေကာင္းလြန္းတဲ့ သူၾကီးေၾကာင့္

သတိုး အလုပ္အတြက္ ပထမအဆင့္ေအာင္ျမင္သြားတာမို႕

ျပံဳးရင္း သက္ျပင္းေလးခိုးခ်မိလိုက္ျပီး

“ ဟုတ္ကဲ့ဗ် ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သတိုးပါဗ်ာ (….)ကုမပၸဏီက၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ ”

“ ေအးကြယ္…သတိုး..လူေလးလည္းဗိုက္ဆာေရာေပါ့

ကဲကဲလာ ေဟာ…ဟိုဘက္မွာျမင္ေနရတဲ့အိမ္ေလးေတြ႕လား

အဲ့ဒီ့အိမ္မွာ ဂ်ပန္ၾကီးဆိုတဲ့ ဘၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္

သူ႕ဆီမွာ တည္းခိုရင္း ေရမိုးခ်ိဳး ခဏနားဦးကြယ္….

လာလာ ငါလို္ပို႕ေပးမယ္ ”

သတိုးတစ္ေယာက္ ရြာသူၾကီးေနာက္က ကုတ္ကုတ္ေလး

လိုက္သြားခဲ့လိုက္တယ္ ။

အိမ္ရဲ႕အေနအထားက ေတာ္ေတာ္ခိုင္ခံ့တဲ့ သစ္မ်ိဳးေတြကိုသံုးထားပံုရတယ္… ၊

ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ နည္းစနစ္ေတြ ထုပ္တန္းေတြကို ခ်ဳပ္ထားပံုေတြ ၊ အိမ္တိုင္အေနအထားေတြကို

အိမ္ထဲေရာက္မွ ပိုသတိထားမိသြားတယ္ … အတြင္းပိုင္းအေနအထားတစ္ခ်ိဳ႕က ျမန္မာနည္းနဲ႕လံုး၀မတူပဲ

အျပင္ကၾကည့့္ရင္သူလိုကိုယ္လိုဆိုေပမယ့္ အထဲက်မွ ပိုသိသာကြဲလြဲေနတာကို

ျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ဆံပင္ေတြေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္

လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို ထိုင္လ်က္သား တစ္ခုခုကိုေလးေလးနက္နက္ေတြးေနတဲံပံုစံမ်ိဳးနဲ႕

ျမင္လိုက္ရတယ္ ၊

“ ဂ်ပန္ၾကီးေရ … ဒါက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကလာတဲ့ ဧည့္သည္ကြဲ႕…

တို႕ရြာမွာလည္း မင္းတစ္အိမ္တည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕က်က်နနေလးရွိျပန္… ၊

မင္းအိမ္မွာလည္း မင္းတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ လူငယ္ေလး ေနရထိုင္ရတာ

လြတ္လပ္တာေပါ့ကြယ္…. ကဲ လူေလး သတိုးေရ … ဂ်ပန္ၾကီးနဲ႕သာေနရစ္ခဲ့ေပေတာ့

လိုအပ္တာရွိရင္ အဘဆီအခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ေနာ္…. ဂ်ပန္ၾကီးေလး ေကာင္ေလးကို

ဂရုစိုက္ေပးလိုက္ဦးကြာ… ”

သူၾကီးက သတိုးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးျပန္သြားေတာ့

ဂ်ပန္ၾကီးဆိုနဲ႕သတိုးသာက်န္ခဲ့တယ္

“ ေကာင္ေလး…မင္းတို႕ရန္ကုန္ကို ငါတစ္ေခါက္ေတာ့ေရာက္ဖူးတယ္

ငါေရာက္တုန္းကအေျခအေနနဲ႕အခုဆို အမ်ားၾကီးကြဲလြဲေနျပီထင္ရဲ႕ ”

“ အဘက ဘယ္တုန္းကေရာက္ဖူးတာလဲ ”

သတိုး ရုတ္တရက္ေမးလိုက္တဲ့စကားကို မေျဖခ်င္သလိုနဲ႕

လႊတ္ခနဲထြက္သြားတဲ့ သူ႕စကားကို သူျပန္ထိန္းတဲ့ပံုစံနဲ႕ ဂ်ပန္ၾကီးက

“ လူေလး မင္းေရအရင္ခ်ိဳးေခ်…ျပီးမွ တို႕တူ၀ရီးေတြ

စကားေအးေဆးေျပာၾကတာေပါ့ကြယ္…. ”

သတိုးစိတ္ထဲမတင္မက်ျဖစ္ေနေပမယ့္ အိမ္ရွင္စကားမုိ႕

အဒြန္႕မတက္၀ံ့ေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕က အ၀ီစိေရတြင္းေလးနားမွာ ေရအရင္ေျပးခ်ိဳးလိုက္တယ္ …. ၊

ေရခ်ိဳးျပီးျပန္တက္လာေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ရြာထမင္း၀ိုင္းေလးနဲ႕ အဆင္သင့္

ျပင္ျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ၾကီးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊ သတိုးလည္းတစ္ေနကုန္

ပင္ပန္းလာတာမို႕ ျမန္ျမန္အ၀တ္လဲျပီး ထမင္းကိုအငမ္းမရ စားေသာက္လိုက္တယ္ ၊

ဗိုက္ကေလးျပည့္သြားေတာ့သူ႕စိတ္ထဲတစ္ခုခု ေတြးမိလာတယ္…. ၊

ဒီအဘနာမည္က ဂ်ပန္ၾကီးတဲ့…ရြာအ၀င္၀မွာလည္း ဂ်ပန္စာေတြေရးထားတာျမင္ခဲ့တယ္… ၊

ဒီစာေတြက ဒီအဘလက္ခ်က္မ်ားလား… ၊ ဒါဆို ဒီဘဘ ဂ်ပန္ၾကီးက ဂ်ပန္စာေတြတတ္ေနတာလား ၊

ဒီလိုေခါင္လြန္းတဲ့ေနရာမွာ ဒီစာေတြကိုဘယ္လိုသင္ခဲ့တာလဲ… ၊ ရန္ကုန္ကိုလည္း သူေရာက္ဖူးတယ္ေျပာတယ္၊

သူ႕နာမည္ကေရာ ဘာလို႕ ဂ်ပန္ၾကီးျဖစ္ေနတာလဲ…. ၊

သတိုးရဲ႕အေတြးစေတြကုိ အသံတစ္သံက ေခ်ဖ်က္လိုက္ေတာ့တယ္

“ လူကေလး…အဘနာမည္ကိုစိတ္၀င္စားေနတာထင္တယ္…ဟားဟား ”

သတိုးတစ္ခ်က္အံ့ၾသျပီး မ်က္နာဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားမိတယ္

စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီအဘ ငါ့စိတ္ထဲကအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္လိုမ်ားသိေနသလဲလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္ ၊

အေတြးစေတြနဲ႕အတူ ေခါင္းကိုတဆက္ဆက္ျငိမ့္လိုက္မိတဲ့ေနာက္ ဂ်ပန္ၾကီးဆိုသူအဘက

“ မအံ့ၾသပါနဲ႕…လူစိမ္းတိုင္း အဘကိုစိတ္၀င္စားၾကတာ မစမ္းပါဘူး … ”

“ ဟုတ္တယ္ အဘ…အဘနာမည္ရယ္ ၊ ရြာအ၀င္အ၀မွာေရးထားတဲ့ စာအေၾကာင္းရယ္ကုိ

ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနတာ ”

“ ေၾသာ္…လူေလးက အဲ့စာေလးကိုျမင္ခဲ့ေသးတယ္ေပါ့ေလ…. ”

“ ဟုတ္တယ္အဘ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္စာကိုေလ့လာေနတဲ့သူတစ္ေယာက္မို႕

အဲ့ဒီ့စာေလးကိုလည္းေသခ်ာနားလည္တယ္ အဘ ”

“ လူေလးက ဂ်ပန္စာသင္ေနတာလား….ဒါဆိုပိုအဆင္ေျပတာေပါ့……

ဒီစာေလးရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို လူေလးဘယ္လိုနားလည္လဲ ”

သတိုး အေျဖၾကပ္သြားျပီးေတာ့ သူေတြးမိသလို

စာလံုးေပါင္းမိတဲ့အတိုင္းေျပာခ်လိုက္တယ္

“ 日本人のへいしが待っています { じじつ }

နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ဟဲအိ႐ွိ (ဂ) မတဲအိမတ္စု

ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ …. လို႕ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ အဘ…. ”

ဒီအခါမွ ဂ်ပန္ၾကီးက ေက်နပ္သြားဟန္နဲ႕

“ လူေလးေျပာတာမွန္တယ္ …. အဘက လူေလးဂ်ပန္စာတကယ္တက္မတက္

စမ္းၾကည့္ခ်င္လို႕ေမးလိုက္တာပါ…. ဟား… ”

“ ဒါဆို အဘ ဒီစာအေၾကာင္းနဲ႕ အဘနဲ႕ဘယ္လိုဆက္စပ္တယ္ဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္ သိခြင့္မ်ားရနိုင္မလားခင္ဗ်ာ ”

“ လူေလးက ေခတ္ပညာတတ္ဆုိေတာ့ အဘျပန္ေျဖတာေတြကို

ယံုၾကည္ဖို႕ခတ္ေနမယ္… ၊ ေနာက္ျပီးအဘကိုလည္း လူလိမ္ၾကီး ၊ အရူးၾကီးလို႕

ထင္မွာလည္းစိုးတယ္ကြယ္..ေျဖခ်င္ေပမယ့္ မေျဖသင့္ဘူးလို႕ထင္တယ္ကြယ္ ”

“ ဟာအဘရယ္ မဟုတ္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က သိခ်င္လို႕

ေမးတာပဲအဘရယ္… အဘက ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္ဆုိတာလည္း

အဘနဲ႕ စေတြ႕ျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သိတယ္… ဘာလို႕လဲဆို

ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္ရတာအရမ္း၀ါသနာပါတယ္… ၊ ပံုမွန္ျဖစ္ေနတဲ့သူနဲ႕

စိတ္တဇျဖစ္ေနတဲ့သူကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းခြဲတတ္ပါတယ္…

အထူးသျဖင့္ မ်က္လံုးက စကားေတြကို ဖတ္ျပီးေတာ့ပိုသိတာေပါ့အဘ… ”

“ လူေလးက လူေတာ္ပဲ ကိုယ္ဖတ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြထဲက ပညာေတြကိုပါ

လက္ေတြ႕အသံုးခ်တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့…ကဲပါေလ…လူေလးယံုၾကည္တယ္ဆိုေတာ့

အဘ ဆက္ေျပာရမွာေပါ့…. ဒီလိုကြဲ႕….

အရင္တုန္းက အဘတို႕ဒီရြာေလးက ရြာရယ္လို႕သက္သက္မွတ္မွတ္ မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္….

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးၾကာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကေပါ့…. ၊

ဒီရြာမွာ ဂ်ပန္တပ္သားေတြအမ်ားၾကီး တပ္စြဲခဲ့ၾကတဲ့ စစ္စခန္းတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတယ္… ”

“ ဟင္… အဘဒီအသက္အရြယ္နဲ႕ ဂ်ပန္ေတြရွိခဲ့တယ္လို႕ ဘာလို႕တပ္အပ္ေျပာနိုင္တာလဲ…

အဲ့တုန္းကအခ်ိန္ဆို အဘက ေမြးျပီးမို႕လို႕လား….ဒါမွမဟုတ္ အဘရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြျပန္ေျပာျပတာလား ”

“ လူေလးက သိပ္ေလာသကို……ဒီမယ္..

အဘေျပာတာေလးကိုသာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕နားေထာင္ၾကည့္….

ဒီဇာတ္လမ္းကလံုး၀ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ အဘအသက္နဲ႕ရင္းျပီးအာမခံရဲတယ္

ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပရေလာကနဲ႕သက္တိုင္တဲ့ ေသြးပ်က္စရာေလးေတြနည္းနည္းေတာ့ပါမယ္

လူေလးသရဲေတြဘာေတြ ေၾကာက္တတ္လား ”

သတိုး မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလိုက္တယ္

“ ဗ်ာ…ကၽြန္…ကၽြန္…ကၽြန္ေတာ္လား အဘ…

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္…ေၾကာက္တတ္တာေပါ့ဗ်ာ… ဒါေပမယ့္

ခရီးေတြဘာေတြသြားေတာ့ ေၾကာက္တိုင္းအျမဲရြတ္တတ္တဲ့

သရဏဂံုေလးအားကိုးျပီးသြားလာေနတာပဲအဘေရ

ပရေလာကကို သူမ်ားေတြဘယ္လိုနားလည္ထားတယ္ေတာ့မသိဘူး

ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ကိုယ္တည္းမဲ့ေနရာေရာက္ရင္

ကိုယ့္အရင္ေရာက္ခဲ့ ပိုင္ခ့ဲ့တဲ့သူေတြအပါအ၀င္ အားလံုးကို ေမတၱာပို႕ အမွ်ေ၀ျပီးမွ

အိပ္ျဖစ္တယ္…အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ထင္တယ္…အခုထိေတာ့ တစ္ၾကိမ္မွ မၾကံဳေသးဘူးအဘေရ… ”

“ ဟား… ဒီေလာက္ဆို လူေလး ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္တယ္ဆိုတာ

အဘသိပါျပီ….အေပါ့အပါးကိစၥရွိရင္တခါတည္းသြားထားေနာ္… ”

သတိုးက ေခါင္းခါျပေတာ့ ဂ်ပန္ၾကီးက တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း

“ ကဲ ..ဒါဆိုလည္း တို႕ေတြ လြတ္လပ္ေလး မရေသးတဲ့ေခတ္….

ျမန္မာ့ေျမက ဂ်ပန္ေတြကို အဂၤလိပ္နဲ႕ ျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ့ ေပါင္းျပီး

တြန္းလွန္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေခတ္ကေလးတစ္ခုဆီကို ျပန္သြားလိုက္ၾကတာေပါ့………

အဲ့ဒီ့တုန္းကေလ……… ”

“ ရဲေဘာ္တို႕ သင္တို႕သည္ အမိဂ်ပန္ျပည္ၾကီးနဲ႕

ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ အမႈေတာ္ထမ္းရြက္ေနၾကတဲ့

ရဲရဲေတာက္ သူရဲေကာင္းေတြျဖစ္ၾကတယ္…. ၊ ဒီေတာ့

တို႕ေသြးေတြ ဘယ္ေလာက္ရဲတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႕ ေျမာက္ပိုင္း

စစ္ေျမျပင္မွာ ျပသခြင့္ရေတာ့မယ္… ဂ်ပန္စစ္သားေတြဆိုတာ

ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္မခ်ဘူး… ၊ မေတာ္တဆ ရႈံးနိမ့္သြားရင္ေတာင္

ရန္သူ႕လက္မွာ အေသမခံဘူး…. ၊ ကိုယ့္ဘာကိုယ္သက္ေသပစ္ၾကရမယ္ ၊

ရဲေဘာ္တို႕ အမိဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီးနဲ႕ ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္

အသက္ေပးဖို႕ အဆင္သင့္ပဲလား….ေဟ့ ”

“ အဆင္သင့္ပါပဲ ဗို္လ္ၾကီး ”

“ ေကာင္းျပီ တို႕ေတြ ေအာင္ပြဲခံဖို႕ ရန္သူေတြကို

အကုန္ သုတ္သင္ၾကဖို႕ ျပင္ဆင္ထားၾက ဒီည တိုက္ပြဲေနရာကို

သြားၾကမယ္ ၊ လက္ဦးမႈယူထားရမယ္ ၾကိဳတင္ဗ်ဴဟာခင္းထားနိုင္မွ

ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္ ဟို ဗမာေကာင္အစုတ္ပလုတ္ေတြနဲ႕ အရွည္ေကာင္

အဂၤလိပ္ေတြ တို႕ကို လာသတ္ၾကလိမ့္မယ္ ၊ ကဲျပင္ၾကေတာ့ ရဲေဘာ္တို႕.. ”

ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးရဲ႕ အာဏာသံနဲ႕အမိန္႕ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ တပ္စခန္းမွာရွိတဲ့

စစ္သားေတြအကုန္လံုး ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြကို ခ်င္ခ်င္း ေျပးလႊားစစ္ေဆးၾကရင္း

စစ္၀တ္စံုအျပည့္အစံု၀တ္ေနၾကတယ္ ၊ အားလံုးကိုယ္စီက ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကရင္းနဲ႕

ျပာယာခတ္ေနၾကပံုက ပုရြတ္ဆိတ္ကေလးေတြ မိုးရြာခါနီးမို႕ တြင္းနား၀န္းက်င္မွာ

ဟိုေျပးဒီေျပး ျဖစ္ေနၾကပံုနဲ႕ တူေနတယ္…. ၊

အဲ့လို ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ စစ္သားေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ အမွတ္မထင္

ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးနားက ျဖတ္သြားေတာ့မယ္လို႕ျပင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားေလး အိုးယားစံ ကို

ျမင္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ဗိုလ္ၾကီးက လွမ္းေခၚလိုက္တယ္ … ၊

“ အိုယားစံ …ဒီလိုခဏလာစမ္း ”

“ ေရာက္ပါျပီ ဗိုလ္ၾကီး …အေလး..ျပဳ ”

“ ေအး…မင္းကို ငါ တာ၀န္တစ္ခုေပးစရာရွိတယ္

မင္းတာ၀န္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္မယ္မဟုတ္လား…. ”

အထပ္က ဗိုလ္ၾကီးရဲ႕အမိန္႕ကို စိတ္၀င္တစားနဲ႕

အိုယားစံတစ္ေယာက္ နားေထာင္ရင္း

“ ဟုတ္ တာ၀န္ေက်တဲ့အထိ အသက္ေပးျပီး

တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ပါ့မယ္လို႕ ကတိျပဳပါတယ္ ”

“ ေကာင္းျပီ….ဒီတပ္ရင္းေတြအားလံုးက မနက္ျဖန္ တိုက္ပြဲကိုသြားၾကရေတာ့မယ္

ငါတို႕ျပန္လာခ်င္လည္းျပန္လာနိုင္မယ္ မလာခ်င္လည္းမလာနိုင္ေတာ့ဘူး… ၊

ဒါေပမယ့္ မင္းကေတာ့ တို႕နဲ႕ မလိုက္ရဘူး…..ဒီေနရာကို တို႕ေတြ ျပန္မလာနိုင္ခင္အထိ

ဒီစခန္းေနရာကေန တစ္ဖ၀ါးမွ မခြါဘဲ ကာကြယ္ေစာင့္ေရာက္ေပးရမယ္လို႕

အမိန္႕ေပးခဲ့တယ္ ရဲေဘာ္ အိုယားစံ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ပါ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗိုလ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေသတဲ့အထိ တာ၀န္ကို

အသက္နဲ႕လဲျပီး ထမ္းေဆာင္ပါ့မယ္လို႕ ကတိျပဳပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္က်တဲ့ေနရာမွာ

ရန္သူေတြတစ္ေယာက္မွ မလာနိုင္တဲ့အထိ အသက္ေပးကာကြယ္္သြားပါမယ္ ၊

ဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီး ေနမင္းၾကီးလို ေတာက္ပပါေစ……. အေလးျပဳ ”

အိုယားစံရဲ႕ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ေလသံနဲ႕ စကားကို ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးက

ေက်နပ္သလိုနဲ႕ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း အိုယားစံရဲ႕ ပုခံုးကို ပုတ္လိုက္ရင္း

ထြက္သြားေတာ့တယ္ ၊

အဲ့ဒီ့ေန႕ညက ဂ်ပန္ဗိုလ္ၾကီးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေရာင္းရင္း တပ္မေတာ္သားေတြကို

ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရလိုက္ျခင္းလို႕ဆိုရမယ္…. ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ ဂ်ပန္စစ္သည္ေတာ္ေတြအားလံုးကို

ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ နဲ႕ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ႏွစ္ဖြဲ႕ေပါင္း အင္းအားအလံုးအရင္းလက္နက္အျပည့္အစံု

ေလေၾကာင္းအင္အားေတြေရာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ တင္းမခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ

အတုန္းအရုန္း ေသဆံုးသြားၾကျပီး တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားၾကတယ္… ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြက

မေန႕တစ္ေန႕ကလိုပါပဲ…. မေန႕ကမွ တစည္းတလံုးတည္း နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေတြသီဆို ၊

ညစာကိုအတူတူ၀ိုင္းဖြဲ႕စားၾကရင္း မနက္ဘက္စစ္ထြက္သြားၾကတဲ့ ေရာင္းရင္းေတြ

တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ ျပန္မလာေလျခင္းဆိုကတည္းက အိုယားစံ အေျခအေနကို

ရိပ္စားမိလိုက္တယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ကတိတည္ သစၥာေစာင့္တတ္ အမိန္႕နာခံလြန္းတဲ့

ဂ်ပန္စစ္သားပီပီ သူ႕အထပ္ကအရာရွိေပးခဲ့တဲ့ အမိန္႕အတိုင္း ေက်ပြန္ေအာင္

စခန္းေဟာင္းေနရာေလးမွာပုန္းေအာင္းေနရင္း ရန္သူ႕တပ္ေတြ ျဖတ္သန္းအလာကို

ေစာင့္ရင္း မိုင္းေတြၾကိဳေထာင္ထားလိုက္တယ္ ၊ နာရီပိုင္းအတြင္း သူမွန္းထားတဲ့အတိုင္းပဲ

ရန္သူ႕စစ္တပ္က အလံုးအရင္းနဲ႕ ေျပး၀င္လာၾကတာကိုျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ သူေထာင္ထားတဲ့မိုင္ေတြေၾကာင့္

လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၾကြလြင့္သြားၾကျပီ…အခု သူ႕ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ျပည္ၾကီးမွာရွိတဲ့

သူ႕အေမနဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက မိသားစုေတြကို တစ္ခ်က္သတိရသြားမိတယ္ … ၊ တစ္ဖက္မွာလည္း

ဂ်ပန္နိုင္ငံေတာ္အတြက္ ဂုဏ္ယူစြာ အသက္ေပးရေတာ့မွာမို႕ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာမ်က္ရည္က်လိုက္မိရင္း

စက္ေသနတ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႕မာန္တင္းေအာ္လိုက္ရင္း

ေသနတ္ကိုက်ည္ကုန္တဲ့အထိ ဆြဲရမ္းပစ္လိုက္တယ္…. ၊

“ ဂ်ပန္အင္ပါယာၾကီး အဓြန္႕ရွည္ပါေစ … ”

“ ဒတ္…ဒတ္...ဒတ္…ဒတ္…ဒတ္…ဒတ္ ”

“ ေဖာင္းေဖာင္းေဖာင္း ဒိုင္း ”

မၾကာခင္မွာပဲ တစ္ဖက္က လာတဲ့ က်ည္ဆံမိုးေတြက

အိုယားစံရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ေဖာက္၀င္လွ်ိဳထြက္သြားေတာ့တယ္ ၊

အိုယားစံတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႕ သူ႕တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ေအာင္

မထမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘူး ၊ ဒီေနရာကို မကာကြယ္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့

အသိေတြနဲ႕ မ်က္လံုးမမွိတ္နိုင္ စိတ္မခ်နိုင္စြာနဲ႕ ေျမျပင္ေပၚ ပတ္လက္လန္လဲက်သြားေတာ့တယ္ ၊

စစ္ယူနီေဖာင္းတစ္ခုလံုးကေတာ့ ရဲရဲနီလို႕…… ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

လြတ္လပ္ေရးရျပီးေနာက္ပိုင္း ၊ ရြာငယ္ေလးရွိတဲ့နယ္ေျမအပိုင္းေတြမွာ

ေအးခ်မ္းေနျပီး ၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြ စစ္ပြဲရဲကအပ်က္အစီးေတြၾကားထဲကေန

ျပန္ ကုန္းထဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေလး…. ၊ တစ္ခ်ိန္က အိုယားစံတို႕

ဂ်ပန္စစ္တပ္ေတြ စခန္းခ်ခဲ့ၾကတဲ့ေနရာေလးမွာေတာင္ ရြာငယ္ေလးတစ္ခု

ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ… ၊

အဲ့ဒီ့ရြာေလးမွာေနၾကတဲ့သူေတြက အျခားအျခားေသာ ေနရာေတြကေန

ေရခံေျမခံေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာတစ္ခုကိုရွာေဖြေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကတဲ့သူေတြမို႕

ဒီနယ္ရဲ႕ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူး… ၊ ဒီေျမသမိုင္းေၾကာင္းကို

မသိၾကသလို … ၊ ဒီေျမျပင္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် သမိုင္းပံုရိပ္ေတြကိုလည္း

မသိနိုင္ၾကဘူး…. ၊

ရြာကေလး အိမ္ေျခ ဆယ္ဂဏန္းေလာက္နဲ႕ အစျပဳထားတာမို႕

လူအရမ္းနည္းျပီး ေတာထဲေတာင္ထဲမွာည္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အျပင္ေလာက

ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ အသြားအလာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနသလုိျဖစ္ေနျပန္တယ္

လိုအပ္တာမွန္သမွ်ကိုလည္း ရြာထဲတင္ အျပန္အလွန္ကူညီၾကရင္းျပည့္စံုေနျပီးသားမုိ႕

အျပင္ထြက္ျပီး တစ္ျခားရြာေတြဆီအဆက္အသြယ္နည္းပါးတာလည္းပါတယ္ ၊

ရြာထဲမွာ ရြာျပင္ဘက္ကတစ္ျခားရြာေတြနဲ႕ျမိဳ႕ေတြဆီကို အျမဲလိုလို မျဖစ္မေန

အဆက္အသြယ္လုပ္ေနရတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ေတာ့ရွိေနေသးတယ္ ၊

အဲ့ဒီ့အိမ္က ကိုဘေက်ာ္ နဲ႕ မၾကင္ျမိဳင္ တို႕ အိမ္ပဲ ၊ ကိုဘေက်ာ္တို႕ လင္မယားက

သားသမီးမထြန္းကားၾကဘူး ၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ယာအလုပ္အကိုင္ကိုလည္း

၀ါသနာမပါၾကတာမို႕ အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ ျမိဳ႕ေတြ ၊ နယ္ေတြ အထိ တက္ျပီး လိုအပ္တဲ့

ကုန္ေျခာက္ေလးေတြကို ၀ယ္ျပီး ရြာထဲမွာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္အေသးေလးဖြင့္ရင္း

စီးပြားရွာျဖစ္တယ္ ၊ သူတို႕အလုပ္အကိုင္ေလးက အလုပ္ျဖစ္တယ္လို႕ဆိုရမယ္ ၊

တစ္ရြာလံုးေျပးၾကည့္မွ ဒီတစ္ဆိုင္တည္း ရွိတာမို႕ စီးပြားေရးက အဆင္ေျပတယ္ေလ ၊

ကိုဘေက်ာ္ တစ္ခါတစ္ခါ ျမိဳ႕ဘက္ကို ခရီးသြားရင္ သံုးေလးရက္ေလာက္အထိၾကာတတ္တယ္ ၊

တစ္ေန႕ ထံုးစံအတိုင္း ကိုဘေက်ာ္တို႕ ဆိုင္ငယ္ေလးအတြက္

ကုန္ေျခာက္ပစၥည္းေလးေတြလိုအပ္လာေတာ့ ျမိဳ႕ဘက္ဆီကို သြားဖို႕အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တယ္ ၊

ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ရဲ႕ မယားေခ်ာေလး မၾကင္ျမိဳင္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျမိဳ႕ကိုတစ္ေယာက္တည္း

ထြက္သြားလိုက္တယ္ ၊ သူ႕ေက်ာမွာပိုးထားတဲ့ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ သူအျမဲေဆာင္တတ္တဲ့

ေဆာင္ဓါး ဓါးေျမွာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ရိကၡာေျခာက္ေတြ ပါေလ့ရွိတယ္ ၊ ဒီလိုနဲ႕

ကိုဘေက်ာ္တစ္ေယာက္ ျမိဳ႕တက္သြားျပီး လိုအပ္တဲ့ အသား ငါး အေျခာက္အျခမ္းေတြ

ကုန္ေျခာက္ေတြကို သယ္လာျပီး တစ္ေယာက္တည္း ရြာဆီျပန္လာျဖစ္တယ္ …. ၊

ခါတိုင္းသူျပန္လာေနက်က မနက္ပိုင္း… ၊ ဒီတစ္ၾကိမ္လမ္းမွာစီးလာတဲ့ ကားၾကီးက

ပ်က္ေနတာနဲ႕မို႕ ညအခ်ိန္မေတာ္ၾကီးမွ ရြာထဲကို ၀င္လာျဖစ္တယ္… ၊ ရြာကလည္း လမ္းမၾကီးကေန

ရြာအထဲကိုေရာက္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ရတာမို႕ ပါလာတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြ မနိုင္တနုိင္နဲ႕

နားလိုက္ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း လွမ္းလာခဲ့တယ္ ၊ အစကတည္းက

အေၾကာက္အလန္႕မရွိတဲ့သူမို႕ ပတ္၀န္းက်င္ကိုသိပ္ဂရုမစိုက္ေနတတ္ဘူး… ၊ ဒါေပမယ့္

ရြာအ၀င္အ၀ေနရာနားအေရာက္ ရြာအ၀င္မွာရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္နားေရာက္ေတာ့

ေညာင္ပင္ၾကီးက ေလမတိုက္ပဲ ယိမ္းယိုင္ေနတာကို ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

ရုတ္တရက္မုိ႕ စိတ္ထဲထူးဆန္းေနတာရယ္ တစ္ခါမွ ဒီလိုမၾကံဳဖူးတာရယ္ေၾကာင့္

ကိုဘေက်ာ္ စိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္မိသလိုျဖစ္သြားမိတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္္

ကိုဘေက်ာ္ အပင္ၾကီးကိုမၾကည့္ပဲ ေအာက္ကိုငံု႕ထားရင္း လမ္းဆက္ေလ်ာက္လိုက္တယ္ ၊

အပင္ၾကီးနားေရာက္ေလေလ ေက်ာထဲမွာ စိမ့္တက္လာေလေလျဖစ္ေနျပန္တယ္ ၊

လမ္းတစ္ေလ်ာက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ညေမွာင္ေမွာင္ၾကီးမွာ သက္ရွိဆိုလို႕

ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာမို႕ နည္းနည္းေလးေတာ့ အားငယ္မိသြားသလိုခံစားမိလိုက္ရတယ္ ၊

မၾကာခင္မွာပဲ နားထဲမွာ စကားသံေတြဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္ ၊ သူၾကားေနရတဲ့

အသံေတြက ပီပီသသပါပဲ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစကားမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘာေတြေျပာေနမွန္း

သူနားမလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့အမွတ္မထင္ အရဲစြန္႕ျပီး ေညာင္ပင္ၾကီးဆီကို

လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေပၚမွာ မ်က္လံုးနီရဲရဲၾကီး ေတြနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး

မဲေမွာင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဂ်ပန္စစ္သား စစ္၀တ္စံုအျပည့္၀တ္ထားရင္း အပင္ခြၾကားမွာ

ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုင္ေနတာကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္ ၊ မၾကံဳစဖူးမို႕ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရင္

မ်က္၀န္းသူငယ္အိမ္ေတာင္ျပဴးသြားမိတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ျပန္ထိန္းထားလိုက္တယ္ ၊

အပင္ေပၚက မဲမဲသတၱ၀ါၾကီးက ကိုဘေက်ာ္ ဒီလမ္းကို ျဖတ္မွာကို မၾကိဳက္သလိုနဲ႕ ရန္လိုေတာ့မလို

လုပ္ျပေနတယ္ ၊ လူတစ္ေယာက္ထက္စာရင္ ၊ သတၱ၀ါၾကီးတစ္ေကာင္နဲ႕ ပိုတူေနေသးတယ္ ၊

ေမွာင္မဲေနတဲ့ညဆိုေပမယ့္ လေရာင္အားကိုးနဲ႕ မသဲမကြဲေလး ျမင္ေနရတယ္ ၊

လူ႕ရဲ႕အသိစိတ္ကလည္း လႈံ႕ေဆာ္ေပးတတ္တာမို႕ တစ္ဖက္ကတစ္စံုတစ္ရာရဲ႕

ခံစားခ်က္ကိုၾကိဳသိေနသလိုပဲ ၊ ကိုဘေက်ာ္လည္း သူ သရဲေျခာက္ခံေနရျပီဆိုတာကို

သိလိုက္ျပီးေျပးရင္လည္း လြတ္မယ္မထင္ ၊ ေက်ာေပၚမွာလည္း အထုတ္အပိုးေတြနဲ႕မို႕

မရဲတရဲ အားတင္းထားျပီး လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္

“ ငါ ဒီရြာသား…ငါ့ရြာငါျပန္လာတယ္ကြာ…. မင္းကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ

မင္းက ဘာေကာင္လဲကြ ”

ကိုဘေက်ာ္ စကားသံေတြက တုန္ယင္ေနတာကိုၾကည့္ျပီး

ေၾကာက္စိတ္ကို ထိန္းထားေနရတယ္ဆိုတာကို ခန္႕မွန္းနိုင္တယ္ ၊

တစ္ဖက္က လည္း ကိုဘေက်ာ္ကို ဘာမွျပန္မတုန္႕ျပန္ပဲ

အူထဲအသဲထဲအထိ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္တဲ့ မ်က္လံုးနီရဲၾကီးေတြနဲ႕

စိုက္ၾကည့္ေနျပန္တယ္ ၊ ကိုဘေက်ာ္လည္း မထူးပါဘူးဆိုျပီး

ဖေနာင့္နဲ႕တင္ပါး တသားတည္းက်ေအာင္ ထြက္ေျပးပါေလေရာ ၊

အဲ့က်မွ အပင္ေပၚက အေကာင္ၾကီးက အပင္ေပၚကေန ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လို

ေဇာက္ထိုးၾကီး ကုပ္တြယ္ဆင္းလာျပီး ကိုဘေက်ာ္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာေတာ့တယ္ ၊

ကိုဘေက်ာ္လည္း အသက္ေဘးမို႕ ေက်ာေပၚက ကုန္ေျခာက္ေတြေရာ ပါလာသမွ်ပစၥည္းေတြပါ

အကုန္ထားခဲ့ျပီး လူပဲ အလြတ္ေျပးထြက္ခဲ့လိုက္တယ္ ၊

မိုးစင္စင္လင္းလာေတာ့ ကိုဘေက်ာ္ကို ရြာလယ္ေခါင္ေနရာမွာ သတိလစ္ေနတဲ့အေနအထားနဲ႕

ေတြ႕လိုက္ၾကရတယ္ ၊ အဲ့ဒါနဲ႕ ရြာက ဘုန္းေတာ္ဆီေခၚသြား ပရိတ္ရည္ေတြတိုက္ ၊ ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးေတြနဲ႕

ကုသလိုက္ေတာ့ ခဏခ်င္း ကိုဘေက်ာ္သတိရလာတယ္ ျပီးေတာ့ ကေရာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ

ထေအာ္ေသးတယ္ …

“ မလာနဲ႕ မလာနဲ႕ ဂ်ပန္သရဲၾကီး ဂ်ပန္သရဲ မဲမဲၾကီး

ဂ်ပန္စစ္သားၾကီး မလာနဲ႕ ငါ့ဆီမလာနဲ႕ ”

အၾကိမ္ၾကိမ္ အဲ့လို ေအာ္ေနရာက ဘုန္းေတာ္ၾကီးက

ဘုရားစာေတြရြတ္ဖတ္ေပးလိုက္ရာက ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ

လူေကာင္းပကတိျပန္ျဖစ္သြားတယ္ … ၊ အဲ့က်မွ သူၾကံဳခဲ့လာတာေတြကို

ေသခ်ာျပန္ေျပာျပပါေလေရာ ၊ ကိုဘေက်ာ္ေျပာတဲ့စကားေတြကို လူနည္းစုက

လက္ခံေပမယ့္ မယံုတဲ့သူက ပိုမ်ားၾကတယ္ ၊ ကိုဘေက်ာ္က အရက္မေသာက္တတ္လို႕

အရက္မူးျပီးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆုိေပမယ့္ ညဘက္မို႕ တစ္ေယာက္တည္း ျမင္ခ်င္ရာျမင္

ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားျပီး အထင္မွားတာလို႕ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကတယ္ ။

ပိုျပီးထူးျခားျဖစ္လာတာက ကိုဘေက်ာ္ဒီလိုၾကံဳျပီးေနာက္ပိုင္း

ရြာထဲက အဲ့ေနရာမွာ ညဘက္ သြားစမ္းၾကတဲ့လူငယ္ေတြ ကာလသားေတြ

ရွိလာတယ္ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ကာလသားေတြဆု အိမ္ကေန အမဲသားအစမ္းေတြကိုပါသယ္သြားျပီး

အဲ့အပင္ေအာက္မွာ ခ်ထားရင္း သြားစမ္းၾကေသးတယ္ ၊ စမ္းၾကတဲ့သူတိုင္းလည္း

ကိုဘေက်ာ္ေျပာသလို ပံုစံနဲ႕ အတိအက်တူတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီး

အေနာက္က လိုက္တာကို ခံၾကရတယ္ ၊ ထူးျခားခ်က္က ညဘက္မွ

အဲ့ဒီ့ သရဲၾကီးက ေျခာက္လန္႕တတ္တာပဲ… ၊

ဒီလိုသတင္းေတြေၾကာင့္ ရြာထဲကလူေတြ ရြာျပင္ကို မသြားရဲၾကေတာ့ဘူး ၊

အေရးအေၾကာင္းရွိလို႕သြားရင္လည္း မနက္ပိုင္း မိုးစင္စင္လင္းေနမွ သြားတတ္ၾကတယ္ ၊

အျပန္ေနာက္က်တဲ့အခါမွာလည္း ရြာထဲျပန္မ၀င္ေတာ့ဘဲ ခရီးလမ္းမွာပဲ ျဖစ္သလို အိပ္ျဖစ္လိုက္ၾကတယ္ ၊

ေနာက္ေန႕မိုးလင္းျပီးအလင္းေရာင္ေသခ်ာရမွ ရြာကိုျပန္ရဲၾကေတာ့တယ္ ။

ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေတြအလွလွၾကာလာတဲ့အခါ……

ရြာငယ္ေလးမွာရွိတဲ့ ကိုဘေက်ာ္နဲ႕မၾကင္ျမိဳင္တို႕လင္မယားမွာ သားဦးေလးတစ္ေယာက္

ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကတယ္ ၊ တစ္ရြာလံုးက ဒီတစ္သက္ ကေလးမရနိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ထင္ထားတဲ့

လင္မယားက ကေလးေလးရသြားၾကေတာ့ တစ္ရြာလံုးအံၾသေနၾကရတယ္ ၊ တစ္ရြာလံုးတင္မကဘူး

ကိုဘေက်ာ္တို႕လင္မယားကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသေနမိၾကတယ္ ၊ သူတို႕ကေလးေလးကလည္း

ေမြးလာကတည္းက အေဖနဲ႕ေရာ အေမနဲ႕ပါ ရုပ္မတူဘူး ၊ အသားအရည္ကလည္း ျဖဴေဖြးဥေနျပီး

အနီေရာင္ဘက္ပါသမ္းေနပါေရာ့ ၊ ကေလးေလးစကားေျပာတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ကတည္းက

ဘယ္သူမွဘာမွ မသင္ေပးပါဘဲ ျမန္မာစကားမဟုတ္တဲ့စကားေတြကိုေျပာေျပာေနတတ္တယ္ ၊

“ နိဟြန္းဂ်င္းႏို႔ ” ဆိုတဲ့ စကားကို ပိုေျပာေနတတ္တယ္ ၊

သူဘာကိုဆိုလိုခ်င္တယ္ဆိုတာတစ္ေယာက္မွ နားမလည္က်ဘူး ၊

ကေလးေလး အရြယ္ေရာက္လို႕ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခါစမွာ အေမနဲ႕အေဖအလုပ္ရႈပ္ေနတုန္း

တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ကေန ထြက္သြားျပီး ရြာအ၀င္အ၀နားက ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္နားက

ေျမၾကီးေတြကို လက္နဲ႕ ယက္ေနတတ္တာကို ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကျမင္ျပီး ကေလးကို အိမ္ကို

ျပန္ေခၚသြားေပးရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ အဲ့လို ျပန္ေခၚသြားတိုင္းလည္း

ကေလးက ငယ္သံပါေအာင္ကို ေအာ္ငိုေနတတ္တယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးငယ္ေလး

တစ္ခုခုထူးဆန္းေနတာကို သတိထားမိလာၾကျပီး လူၾကီးေတြက ကေလးကို

ေခ်ာ့ေမးၾကတယ္ ၊

“ သားသား ဒီေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ဘာသြားလုပ္တာလဲ ”

“ သားပစၥည္းေတြရွိလို႕သြားတူးတာ ” တဲ့…

ကေလးအေျဖကို မယံုရဲ ယံုရဲနဲ႕ ရြာက လူၾကီးေတြစုျပီး

ကေလးကိုေညာင္ပင္ဆီကိုေခၚလာခဲ့ၾကတယ္ ၊ ေညာင္ပင္ဆီေရာက္ေတာ့

ကေလးက အရင္ေျပးျပီး ေျမၾကီးေတြကို ဖယ္ေနတာကိုျမင္လိုက္တယ္… ၊

ကေလးေျမၾကီးေတြကို ဖယ္ေနတဲ့ယက္ေနတဲ့ေနရာနားကိုဦးတည္ျပီး

ရြာထဲကလူေတြ ၀ိုင္းတူးၾကပါေလေရာ ၊ တူးရင္းတူးရင္းက သံုးေပနီးနီးေလာက္တူးျပီးတဲ့အခါ

ေညာင္ျမစ္ေတြေပြရႈပ္ေနတဲ့ၾကားက တူးေနတဲ့ ေပါက္တူးတစ္ေခ်ာင္း ေျမေအာက္က

ခပ္မာမာရွိတာတစ္ခုနဲ႕ ထိမိတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္

တစ္ေနကုန္တူးေနရာက အသံတစ္သံၾကားရေတာ့ တစ္ရြာလံုး

အံ့ၾသတၾကီးစိတ္၀င္စားသြားၾကျပီး အဲ့ဒီေနရာကိုဦးစားေပး သတိထားျပီး

တူးယူၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္ေလးတူးျပီးေတာ့မွ သံေခ်းေတြတက္ေနတဲ့

စစ္လက္နက္ေတြ ၊ ဂ်ပန္စစ္သားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ၊ ဂ်ပန္ဓါး ၊ ေတြကို

၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အရိုးစုတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ၾကတယ္ ၊ သူ႕ေခါင္းရင္းမွာ

သံေသတၱာတစ္လံုး… ၊ သံေသတၱာေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့

ေဟာင္းႏြယ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ တစ္ကိုယ္ရည္သံုးပစၥည္းေတြ ၊ စစ္သံုးမွန္ေျပာင္း ၊

က်ည္ဆံေတြ ၊ စစ္လက္နက္အေသးစားေလးေတြနဲ႕ ဒဂၤါးျပားေတြ ၊

သံေသတၱာအေသးစားထူထူေလးတစ္ခုကုိလည္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ၊

သံေသတၱာအေသးေလးက ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနေတာ့ ဖြင့္ရခတ္ခဲေနတဲ့အထိ သံေခ်းေတြ

တြယ္ညိေနတယ္ အဲ့ဒီ့ လက္တစ္၀ါးစာ သံေသတၱာဘူး အေသးေလးကို

ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ေသတၱာထဲက ဂ်ပန္၀တ္စံုနဲ႕ ေရွ႕ဆံုးက ထိုင္ေနတဲ့မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ၊

သူ႕ေနာက္က ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္နဲ႕ ဂ်ပန္စစ္သားေဘးမွာ သူ႕မိန္းမ နဲ႕ သားေလးကိုကပ္လ်က္

ျမင္ရတဲ့ အျဖဴအမဲဓါတ္ပံုေလးက ထင္ရွားေနတာကိုအံ့ၾသတၾကီးျမင္လိုက္ရတယ္… ၊ ဓါတ္ပံုေအာက္မွာ

ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ စာရြက္ေလးေတြနဲ႕ ဂ်ပန္ေရွးေခတ္ေငြစကၠဴေတြကို ျမင္ေတြ႕ၾကရတယ္ ၊

ကေလးငယ္ေလးက အဲ့ဒီပစၥည္းေတြကုိၾကည့္ျပီး ရႈိုက္ၾကီးတငင္ငိုယိုလို႕ ……. ။

အိမ္ရွင္ အဘက စားေျပာေနရင္းက ေမာလြန္းလို႕ ေရေႏြးေလး ငွဲ႕ေသာက္ေနတုန္း

သတိုးကဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးမွာ ေျမာပါသြားရာက သိခ်င္စိတ္ကို ဟန္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘဲ

“ အခု အဘေျပာေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းက ျဖစ္ရပ္မွန္ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္ အဘ ”

“ ေအးေလ က်ဳပ္ကလူေလးကိုလိမ္ရမွာလား ”

“ ဒါဆို ရြာအ၀င္အ၀က ေညာင္ပင္ၾကီးမွာ ေျခာက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီးက

သူ႕တာ၀န္နဲ႕ အမိန္႕ကို နာခံျပီး အစဲြအလမ္းနဲ႕ မကၽြတ္ဘဲျဖစ္ေနတာကေန ကၽြတ္ခ်ိန္တန္ျပီး

လူ၀င္စားျပန္ျဖစ္တာေပါ့ေနာ္…. ၊ ရြာအ၀င္အ၀က ဂ်ပန္လိုေရးထားတဲ့

ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ဆိုတဲ့စာကလည္း ဒီလူ၀င္စားေရးထားတာေပါ့ေနာ္ ”

“ ဟုတ္တာေပါ့ လူေလးရ… ”

“ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ေရးထားတာလဲသိလား အဘ ”

“ သိပ္သိတာေပါ့….ဟိုးအရင္ကဆို တိုက္ပြဲေၾကာင့္ ေသေၾကသြားၾကတဲ့လူေတြထဲက

မကၽြတ္မလြတ္ၾကေသးတဲ့ အျခားလူမ်ိဳးျခားစစ္သား တေစၦေတြက က်တ္ကုန္းလို

ညဘက္ေတြဆုိ ဒီအနီးအနာမွာ စစ္တပ္လိုက္ကို ျမင္ျမင္ရတတ္တယ္ကြ…

ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္စစ္သား ေစာင့္ေနသည္ ဆိုတဲ့စာေလးကို ရြာအ၀င္မွာ

အသိေပးတဲ့အေနနဲ႕ ေရးထားတာ ဆိုလိုခ်င္တာက တစ္ျခား နာနာဘာ၀ေလာကက

မကၽြတ္ေသးတဲ့ စစ္သားတေစၦေတြ ရြာထဲ၀င္ျပီး မေႏွာက္ယွက္ရဲေတာ့ေအာင္ေပါ့ကြာ ”

“ အဘေျပာတာၾကီးက နည္းနည္း ပံုျပင္ဆန္ေနသလားလို႕ ”

သတိုးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အိမ္္ရွင္အဘက သူ႕အိပ္ခန္းတဲ့ကိုခဏ၀င္သြားျပီး

ေသတၱာေလးတစ္ခုကို ယူလာခဲ့တဲ့ ၊ ေသတၱာေလးကိုင္ထားတဲ့အဘကို

စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနတဲ့သတိုးကို အိမ္ရွင္အဘက ေသတၱာေလးထိုးေပးလိုက္တယ္

သတိုးက အဘေပးတဲ့ ေသတၱာေလးကို မခ်င့္မရဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ

ေသတၱာထဲမွာ ေဟာင္းႏြမ္းပ်က္ဆီးေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြအျပည္ ၊ ဂ်ပန္ဓါးေတြအျပင္

ေသတၱာရဲ႕ အတြင္းအဖံုးေနရာမွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖဴအမဲ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ခု….

ဓါတ္ပံုထဲမွာ လူေလးေယာက္ ၊ အဲ့ထဲက ဂ်ပန္စစ္သား၀တ္စံုအျပည့္နဲ႕လူရဲ႕ မ်က္နာကို သတုိး

ေသခ်ာၾကည့္ေနမိရင္း ၾကက္သီးေတြထလာမိျပီး ရုတ္တရက္ အိမ္ရွင္အဘမ်က္နာကို

လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ရင္း သတိုးမ်က္လံုးျပဳးသြားမိေတာ့တယ္ …

“ ဒါ…ဒါ…ဒါ………….ဇာတ္လမ္းထဲက ဂ်ပန္စစ္သား လူ၀င္စားဆိုတာ ”

ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္လိုက္ အိမ္ရွင္အဘကိုၾကည့္လိုက္ အိမ္ရွင္အဘရဲ႕နာမည္ကိုျပန္သတိရသြားလိုက္နဲ႕

ေညာင္ပင္က ဂ်ပန္စစ္သားသရဲၾကီးက…၊ လူ၀င္စားၾကီးက … ၊ အဘက ……. ၊

စကားေတြထစ္ေငါ့ေနရင္း သတိုး အံ့ၾသၾကီးေနမိေတာ့တယ္…….. ။

#END

ၾကိဳးစားပါဦးမည္ …

~ မိုးေစြ ~

စာျပီးခ်ိန္ - 4.6.2019 ( 8 : 02 Pm )

#lotaya_shortstory

အပတ္စဥ္ အသစ္သစ္ေသာ ပရေလာက ၀တၳဳတိုမ်ားကို "ေဘလ္မကုန္ ၀န္ေဆာင္ခေပးစရာမလို အင္တာနက္ခ မကုန္ဘဲ" ဖတ္ဖို႕ အခုပဲ လိုတရ အယ္လီေကးရွင္းကို

ဒီလင္႔ခ္ ကေနႏိွပ္ျပီး ေဒါင္းလုဒ္ဆဲြထားဖို႕ေတာ႔လိုမယ္ေနာ္